Waniliowy Dziadek

Od dwóch dni unosi się w firmie głęboki aromat wanilii. Ponoć ten pieszczący nozdrza zapach prowadzi do głębokiej relaksacji i pozytywnego zapatrzenia na świat.
Żadnej z tych reakcji nie zauważyłem u dzielącego szafkę wraz z tytułowym Dziadkiem, Krzyśka.
Złości się raz po raz, że dławiący smród jak go nazywa, nie pozwala mu cieszyć się aromatem kapuśniaku. Tę to zupę ślubna małżonka Krzyśka pakuje mu najczęściej do litrowego słoika. To w ramach drugiego śniadania, bowiem Krzysiek ma mały problem z zębami. Mały bo ich prawie nie ma.
Ja nie narzekam, chociaż nie będąc konsumentem krzyśkowego  kapuśniaku, bardziej doświadczam tych dziwnych emocji, gdy kwaśny zapach kiszonej kapusty miesza się z delikatną nutą waniliową.
Jak mówił Forest Gump – Każdemu jego kupa ładniej pachnie, ale nie daj się zwieść.
Aromat waniliowy to nie jest może jakiś tam Bruno Banani, ale ślubna małżonka Dziadka i tak gotowa była wystrzelać go po pysku. Za co? Za chodzenie na dziwki.
Jakież dziwki – mówi Dziadek, gdy z moje pensji to raptem na to powszednie piwo wystarczy i może na nalewkę w sobotę. Aby wystarczyło na nalewkę w sobotę, Dziadek prowadzi politykę oszczędności. Zaczął od siebie i dopiero niedawno zamienił gumofilce na normalne gumiaki. Drelichy zaś jak diamenty są wieczne.
- Na dziwki – głos ten dzwoni mi w uszach, gdy widzę przechodzącego pod oknami biura sześćdziesięcioparoletniego mężczyznę, za którym cały czas unosi się ten tajemniczy i cudownie relaksujący aromat.
Tajemnica jest prosta i łatwa do wyjaśnienia. Mówią, że chłop nie wyniesie z zakładu pracy tylko dwóch rzeczy. Rozpalonego żelaza bo go w ręce poparzy i rzadkiego gówna, bo mu przez palce przecieknie. Inne rzeczy zdecydowanie mogą się, jak to mówią niektórzy - „ sprzydać”.
A jeżeli już coś zostanie znalezione...
Znalezione nie kradzione - pomyślał Dziadek, podnosząc z ziemi buteleczkę samochodowego dezodorantu oprawioną w futurystyczny kształt. Cudo natychmiast znalazło się w drelichowej kieszeni bluzy. Niestety otwarte wcześniej opakowanie wysączyło swoją zawartość wprost do owej kieszeni.
Gdyby to była kieszeń spodni, z pewnością nie takich docinków byłby adresatem. Bo przecież wtedy taka plama wypadałaby w całkiem konkretnym miejscu.
Dziadek opowiadał w szatni z lubością cytując żonę, która wciągając zapach do płuc ponoć odezwała się w ten sposób:
- Z pewnością byłeś w burdelu dziadu, poznaję po zapachu.
Niejaki Ziomek natychmiast ripostował - Trzeba było spytać, skąd wie jak jak pachnie w burdelu?
Wtedy zobaczyłem tę iskrę w oczach Dziadka i już wiedziałem  Waniliowy Dziadek miał wielką ochotę stłuc ziomkowego ryja. Tylko moja obecność psuła mu ten iście szatański pomysł.
Może i dziadek jest już w wieku emerytalnym, ale widziałem jak  dźwigał betonowy krawężnik i wiem, że z pewnością nie warto robić sobiez niego jaja.
Każdego wkurza jak macają mu żonę, albo chociaż tylko tykają.
Dziadek jest prosty. Jak mówił Laskowik - jest prosty jak robota którą wykonuje. Nigdy nie miałem z nim jednak żadnych problemów. Wykonuje wszystkie polecenia służbowe i to bez tej kontestacji, typowej dla młodszych, i lepiej wykształconych. Dodatkowo, od paru dni czyni to wszystko z gracją, w delikatnej waniliowej atmosferze.