O konieczności udzielenia odpowiedzi na każde pytanie

Tytułem wstępu

Leptir zaproponowała wybranym osobom udzielenia odpowiedzi na pewne pytania. Zwykle unikam takich działań, odpowiedzi, łańcuszków, przesyłania sweetaśnych nagród itp. Tym razem jednak dałem się wypuścić, ponieważ autorka wyraźnie zaznaczyła, że to jest zabawa. Jak zabawa to zabawa, ale zaznaczam, na moich warunkach.

***

Pani psycholog uderzyła trzy raz ołówkiem w biurko.

- Wracajmy do naszego formularza. Mam nadzieję, że możemy sobie mówić po imieniu. To skróci dystans pomiędzy badającym i badanym i uprości formuły.

- Mam jakieś inne wyjście ? – zapytałem zaczepnie

- W zasadzie wszystkie pytanie które mam poniżej zakładają, że taka zgoda została wyrażona.

- Trudno, wal – zgodziłem się – w końcu jestem tu za karę.

- Pierwsze pytanie – zaczęła Pani psycholog - największe twoje marzenie ?
- Prawie się nie znamy, jak więc mówić o marzeniach? Marzenia zmieniają się z wiekiem. Kiedyś chciałem mieć rower i miałem go. Potem udany seks i też go, nie chwaląc się, doświadczyłem. Potem doczytałem się w jednym z wywiadów chyba z Janem Nowickim, że to wszystko co się spełniło to były plany a nie marzenia. Na marzenie powinienem wybrać sobie coś co nie ma szansy się spełnić.

- No więc?

- No więc uważam, że kandydatki na Miss nie są takie głupie. Moim największym marzeniem jest pokój na świecie.

- Nie mogę tego tak napisać. To wygląda jak kpiny z ankiety – rzuciła psycholog.

- Proszę w takim razie napisać, że skazany nie ma żadnych marzeń.

- Drugie. Twoje credo życiowe ?

- Z powodu swojego kreda życiowego właśnie tu jestem – odpowiedziałem szybko.

Kilka dni wcześniej z powodu burdy na przystanku zostałem zatrzymany przez strażników miejskich. Powodem było to że doszło do wymiany słów, a potem szarpaniny. Wcześniej jeden gość zachowywał się na bardzo swobodnie. Palił papierosy dmuchając na znajdująca się w pobliżu kobietę z małym dzieckiem.

Nie reagował na jej prośby, wulgarnie je komentując.

Zwróciłem mu uwagę, ale on zdecydowanie kazał pocałować się w dupę. Potem zaproponował jeszcze, że mogę zająć się jego frontową stroną, mniej więcej na tej samej wysokości. Ponieważ nie zdecydowałem się na tę formę bliskości intymnej z facetem który pali tytoń, w dodatku na przystanku miejskiej komunikacji, doszło do wymiany słów. Kiedy zaś palaczowi brakło argumentów użył rąk, co zmusiło mnie do zachowania adekwatnego do sytuacji.

Potem pojawili się strażnicy, a na końcu okazało się, że facet ma złe nazwisko.

To znaczy jego nazwisko było całkiem dobre, bo nagle okazało się, że to ja zachowywałem się agresywnie na owym przystanku, zaczepiając spokojnych pasażerów.

W celu pohamowania agresji własnej zostałem skierowany na rozmowę z psychologiem.

- To jak brzmi to credo ? – kobieta powtórzyła pytanie, jednak z wyraźnym zawodowym znudzeniem

- Żyj tak żeby inni przez ciebie nie płakali. To niech pani zapisze.

- Czy masz coś do ukrycia?. To czwarte

- A Pani to ksiądz? Urząd Skarbowy czy doczesny wymiar sprawiedliwości?

Pewnie, że mam. Każdy ma coś do ukrycia. Bo ktoś, kto jest taki od końca do końca czytelny, nie jest wcale atrakcyjny.

A pani? Czy Pani ma coś do ukrycia? - odwróciłem pytanie - Na przykład w relacjach z własnym mężem? Czy powiedziała mu Pani, że ostatnim razem był kiepski w łóżku? Że gubi go rutyna. Że seks w jego wykonaniu przypomina realizację instrukcji dla pilota? Na pewno ukryła Pani. że nie dolecieliście do tych magicznych dziesięciu tysięcy metrów, nie mówiąc o tym jak śpiewała Trojanowska do „nieba bram”

- Skąd ? zn... - chciała zapytać, ale zaraz ugryzła się w język. Jej policzki zrobiły się mocno czerwone.

- Skąd znam Pani męża? Nie znam go. Znam facetów i znam kobiety. Moje pięćdziesiąt pięć lat upoważnia do takiego stwierdzenia.

Chwilę trwało zanim usłyszałem kolejne pytanie

- Co według ciebie jest podstawą poczucia szczęścia ?

- A co to jest szczęście? Mieć miliony na koncie? Kochająca żonę? Apartament na Karaibach? Wszystko zależy od sytuacji. Dla mojej żony szczęściem byłoby chodzić. To jej największe marzenie. Wiem co mówię, marzenie.

Nie ma więc droga Pani jednej recepty na szczęście, jak jednego lekarstwa na nasze dolegliwości. Czasem bowiem mamy sraczkę, a czasem banalne zaparcie.

- Pięć. Najlepsze lekarstwo na dołek ?

- Górka.

- Kpi Pan sobie, to nie jest test pierwszych skojarzeń

- A szkoda bo może takie odpowiedzi powiedzą o mnie więcej niż przemyślane i cytowane sentencje. Co zaś do górki, trzeba wyznaczyć sobie cel, a im jest ambitniejszy tym mniej czasu na użalanie się nad sobą. Mówiąc innymi słowami masz dużo roboty? To sobie jeszcze dołóż. Potem jak skończysz poczujesz spory luz.

- Gdzie szukasz źródeł inspiracji życiowej? To sześć

Inspiracji? Łatwiej odpowiedzieć na pytanie - skąd czerpię siły by rano wstać i przeżyć ten dzień, podobny do dnia wczorajszego z wiedzą że jutro tez będzie podobne?

- No więc skąd ?

- Może nauczyłem się cieszyć z rzeczy drobnych i codziennych? Cieszy mnie nawet udane wypróżnienie. O cho! Jestem lżejszy o jakiś kilogram, to będzie udany dzień.

Kluczem do szczęścia jest ....?

Chyba powtarzamy to samo pytanie. O podstawie szczęścia. Jeżeli stoimy przed zamkniętymi drzwiami to właściwy klucz to podstawa.

No właśnie, można tak filozoficznie powiedzieć – Podstawą szczęścia jest mieć właściwy klucz do zamkniętych drzwi, które mamy przed sobą. Teraz to pani sobie odwróci i będzie co to jest klucz.

- Ósme. A czy egoizm to zła cecha ?

- Według nowoczesnej prasy egoizm to podstawa szczęścia. Podstawa osiągnięcia orgazmu w seksie, nawet tym małżeńskim. Według mnie nie, nawet kosztem orgazmu.

- Czemu Pan tak ciągle o tym seksie?

- Czy to jest dziewiąte pytanie?

- Nie.

- W takim razie odmawiam odpowiedzi.

- Dziewiąte pytanie brzmi: czego nigdy nie wyznałbyś partnerowi?

- Pani chyba kpi. Ja w końcu dałem tylko w ryja, na przystanku, synowi pewnego znanego działacza w regionie. To mój pech. Nie trzymam dzieci w zamrażalniku, nie napadłem na kantor, a więc nie muszę odkrywać swego wnętrza dla ratowania skóry.

Skoro czegoś nie powiedziałem najbliższej mi osobie, to Pani wybaczy, nie powiem tego przypadkowemu psychologowi z urzędu.
- Nie gniewam się, to byłoby sprzeczne z moim zawodem - powiedziała cicho i zaraz przeszła do następnego pytania - czym jest dla ciebie pasja ?
- Która? Ta według Mateusza? Jana? Łukasza? A może idzie o ten zwykły upór w działaniu? Jeżeli tak to pasja jest takim wariactwem, które czasem budzi zachwyt a częściej zyskuje swoją jednostkę chorobową. A może pasja to próba obrony przed chorobą. Chorobą samotności.

-Jedenaście. Czy wierzysz w Wielką Jedyną Miłość?

Każda miłość która przyjdzie, wydaje nam się wielką i jedyną. Wyobraża sobie Pani sytuację, gdy mówi Pani do siebie – ta moja miłość to taka mała wepchnięta między dwie inne podobnie małowartościowe. Czy to w ogóle można nazwać miłością?

- I na koniec, dokończ zdanie: jeśli człowiek prawdziwie kocha to......

- To nie opowiada na to pytanie. Tak kocham, że mógłbym za Ciebie oddać życie. A potem co? Potem okazuje się że, jedno i drugie nie zdało egzaminu. Nie sprawdzili się. Nie na darmo poetka pisała „Tyle wiemy o sobie ile nas sprawdzono.” Koniec.

- No to koniec – powiedziała i spojrzała na mnie swoimi zielonymi oczami.

Zauważyłem to jak i to że potem długo notowała coś w swoich dokumentach.

- To nie będzie skojarzeń z kleksami? Testu na podobieństwo figur i ciągi cyfr do uzupełnienia?

- Dziękuje wystarczy. Na tej podstawie przygotuję opinię i przekażę odwrotnie.

Może nie trzeba terapii a wystarczy tylko rozmowa.

Wyszedłem z gabinetu. W głowie kłębiły się mieszane myśli i jak to ładnie mówią - ambiwalnetne odczucia. Jednak na pytanie - czy jeszcze raz dałbym w mordę temu cwaniakowi na przystanku?, zdecydowanie i bez oporów odpowiem – dałbym. O to jednak Pani psycholog nie zapytała.