Czas było zacząć

Pojawienie się tego zdjęcia świadczy o tym, że rozpocząłem sezon rowerowy.
Trochę zostałem do tego przymuszony i to z powodu samochodu. Już dawno zauważyłem, że to raczej samochód mnie prowadzi niż ja prowadzę samochód. Wiedziałem, że amortyzatory umarły ze starości, a wahacze zawahały się na śmierć. Do tego doszedł hamulec. Z pobieżnych obserwacji wynika, że tylko ręczny, jednak po zdjęciu kół może okazać się, że prawda jest jeszcze bardziej bolesna. Jak szaleć to szaleć dołożyłem też naprawę centralnego zamka, abym nie musiał otwierać drzwi kierowcy od środka, bo wygląda to co najmniej dziwnie. O wymianie paska klinowego czy banalnego oleju już nawet nie wspominam. Ciekaw jestem czy się wykpię dwójką, mając na myśli zapłatę mechanikowi w tysiącach. Wyciągnąłem z garażu rower i pospiesznie przygotowałem go do sezonu. Wyczyszczony, nasmarowany sprzęt wrzuciłem do tyłu auta i udałem się do mechanika.
- Mam już dla pana te amory - powiedział na powitanie mechanik - i to w dobrej cenie.
A ja zamiast cieszyć się z dobrej ceny, byłem w pierwszej chwili nieco zaskoczony przyjmując staropolskie znaczenie słowa amory.
Było to jednak tylko wiosenne zaćmienie umysłu, po chwili wróciłem do rzeczywistości. Wyciągnąłem z bagażnika rower i wybrałem azymut na moją wieś. Zgrałem wizytę u mechanika z zapowiadaną w TV dobrą pogodą. Gdybym chciał wracać środkami miejskiej komunikacji zajęło by mi to kilka godzin, z koniecznością zmiany trzech linii. Mogłem również jak panisko zadzwonić po taksówkę i kazać się wieźć pod wskazany adres. To jednak podnosi koszty naprawy i wydało mi się. mało honorowe.
Piętnaście, Dwadzieścia, dwadzieścia pięć, dwadzieścia siedem. Licznik wskazywał zwiększającą się szybkość. Upajałem się nią …. niedługo. Najpierw odezwały się łydki potem uda. Brak nart w tym roku jak i w dwóch poprzednich dał znać o sobie. Rozpieszczanie tyłka samochodem również.
Dwadzieścia pięć, dwadzieścia, siedemnaście, piętnaście. Może lepiej było taksówkę?
Nie honorowo, zresztą tam za rondem jest most, zrobię zdjęcie i odpocznę chwilę.
Cyk, cyk, dokumentacja zrobiona. Jadę powoli, jest z góry.
Siedemnaście, o to całkiem przyzwoita szybkość. W końcu na pierwszy raz po zimie.
Słuchawki na uszach, w radio audycja o powstawaniu wszechświata.
-Wodór plus tlen i tak powstała woda – ciągnie ktoś swoją opowieść.
- A tak woda wychodzi na plecy - pomyślałem gdy zawiał wiatr i schłodził mi bluzę.
- Wszyscy jesteśmy z gwiazd - tłumaczył Pan Profesor.
- A swoje to ja za chwilę zobaczę, jak ten podjazd się nie skończy.
Nie miałem świadomości, bo samochód nie narzeka, że z pracy do domu mam prawie cały czas pod górkę. Minimalne prawie niezauważalne wzniesienie ciągnie się cały czas.
Za to do pracy będzie z górki – pocieszałem się zmieniając przerzutkę.
Kiedy pojawiła się tablica z nazwą miejscowości, poczułem się jak w domu. To zmotywowało mnie do działania. Dwadzieścia trzy, dwadzieścia pięć. Potem skręt w bitą drogę i tutaj wolno, bo po zimie trochę dziur. Można też odrobinę poszpanować przed sąsiadami. Przed niektórymi oczywiście. Są tacy którzy uważają, że najważniejszy jest zdrowy styl życia. Inni są zdania, że trzeba być frajerem aby mając auto jeździć rowerem.
Kiedy mijałem kolejne słupki przy drodze, przypomniałem sobie o tym gościu, który nawet śnieżną zimą jeździł na swoim rowerze, całkiem niedaleko mojego domu. Z pewnością do pracy. Zmieniał tylko w zależności od temperatury kurtkę na cieplejsza, a gumiaki na gumofilce.
Facet jadący w zimie, rowerem, w gumofilcach to obraz który tak szybko nie ucieka z pamięci.
Ja też podszedłem do tej jazdy niepoważnie, buty jakby do trekkingu, a ja na rowerze.
Wyjechałem zza zakrętu. Żona siedziała na ganku w promieniach popołudniowego słońca.
- Jak długo jechałeś? – spytała teściowa
- Jakieś czterdzieści minut – sprawdziłem zegarek i wygładziłem rzeczywistość – tak, że spokojnie.
Jak na to spojrzeć z boku to te kilkanaście kilometrów to tak zwany pikuś.
Na pierwszy raz po zimie to dla takego faceta jak ja prawie wyzwanie.
A po obiedzie demontowałem deski z których w grudniu zrobiłem wjazd po rozmokłej trawie. Uporządkowałem drewutnię i spaliłem w ognisku gałęzie pozostałe po przycinaniu jabłoni.
Boże jak smakowało na koniec roboty to pierwsze wypite w tym roku, na świeżym powietrzu piwko.
Cienki jasny dym z ogniska unosił się nad domem i zazdrościł dymowi sąsiadów. Tamten był intensywny, gęsty i czarny. Tak palą się chyba tylko opony. Czekałem na syreny straży pożarnej, ale ich nie usłyszałem. Po kwadransie dym uleciał gdzieś nad Wisłą, a ognisko sąsiada ukryło w popiele tajemnice palonych rzeczy. Kiedy wróciłem do domu było tuż przed dziewiątą.
- Siedzisz na tym ogniskiem jak Cygan - stwierdziła żona.
- Mówi się Rom jeżeli już – poprawiłem żonę.
Kiedy poprzednio zmieniliśmy mieszkanie, okazało się, że jest koło nas tak zwany cygański blok.
Poprzednia właścicielka całkowicie pominęła tę kwestię, ale jak się później okazało całkiem słusznie, ponieważ nie miało to żadnego związku naszym mieszkaniem.
Jeden tylko obraz utkwił mi w pamięci. Przed ten jakbyśmy teraz powiedzieli romski blok wychodziła tak stara cyganka. Na osiedlowym trawniku rozpalała małe ognisko i siadała na jakimś kamieniu czy pieńku. Godzinami patrzyła na żar i dym. Wszyscy z czasem przyzwyczaili się do tego widoku i nie wzbudzało to niczyjego zdziwienia.
Na twarzy tej staruszki widać zaś było tęsknotę za czasami dzieciństwa, za taborami.
Potem ognisko wygasło, albo jakoś inaczej nie rozpaliło się z wiosną, Umarła sentymentalna Cyganka i nie było już nikogo kto by tak ogniska palił.
Ja zaś byłem tak okopcony dymem, że nie potrafiłem wysiedzieć w fotelu bez szybkiego prysznica.
Zresztą co to było za siedzenie. Kiedy żona położyła się spać było koło jedenastej, a ja ledwo stałem na nogach. Idę spać, jutro do pracy na rowerze.
- Jutro będzie z górki – szepnął do mnie mój anioł stróż.
- Ale tylko w jedną stronę – dało się słyszeć z oddali.
Ki diabeł?