Sobota inna niż poprzednie

 

Make pace not war – hippisowskie hasło stare, jak stary jest ruch hippisowski. Hasło oczywiście pamiętamy, ale nasuwa się pytanie - Co poza tym okrągłym zdaniem i pacyfką pozostało z dawnego powiewu świeżości?

Czy w chwili obecnej hippisowski znaczek jest tylko elementem designu młodych dziewcząt?

Czy festiwal w Woodstock pozostawił piętno na jego mieszkańcach i jak to miasto wyglądają dzisiaj?

Tak prawdę powiedziawszy, nie zadawałem sobie tego pytania, a w jednej z gazet przeczytałem, że z zagorzałych hippisów wyrośli rasowi Yuppies.

Niespodziewanie dostałem odpowiedź na moje pytanie i jakby na odwrót, zacząłem zastanawiać się dlaczego nie zadałem sobie wcześniej takich pytań?

Wszystko to za sprawą filmu o polskim tytule „Pokój, miłość i nieporozumienia”

W miarę świeży film. Premierę miał w 2011 roku.

Fabuła jest prosta. Okazuje się, że w Woodstock osiedli najwytrwalsi z hippisów, kultywując tradycje, szanując przekonania. Jest wśród nich Grace, niepoprawna, podstarzała hipiska. W tej roli Jane Fonda. Pewnego dnia odwiedza ją dawno nie widziana córka, którą porzucił mąż. Wraz z nastoletnimi dziećmi wprowadza się do matki. Odwiedza ją po bardzo długim okresie milczenia, sama bowiem zgłosiła na policji, że jej matka handluje trawka na jej ślubie. Nie mogła tego wybaczyć matce i odcięła się od niej całkowicie. Sama jest sterylną i perfekcyjna prawniczką. Stara się aby dzieci kierowały się w życiu takimi samymi jak ona zasadami.

Wydawać by się mogło, że z takiego połączenia powstanie mieszanka wybuchowa, ale nic z tych rzeczy. Grace odnajduje w domu rodzinnym spokój, harmonię i miłość. Dzieci wkraczają w dorosły świat uczuć z pomocą i wsparciem swojej babki. Zaręczam Wam, że każdy chciałby mieć taka babcię i nie mówię tylko o urodzie Jane Fondy.

Nawet rodzinne palenie trawy ( jakże by inaczej z hippisami) wydaje się jakieś naturalne i zrozumiałe.

Ciepły chociaż może trochę naiwny w swej treści film. Pokazuje jednak stara prawdę, że warto być dobrym człowiekiem.

Przy okazji film stał się dla mnie swego rodzaju instruktażem - jak cieszyć się z życia w każdej sytuacji. Na naukę nie jest chyba nigdy za późno.

Mam nadzieję, że przyjdzie taki czas, kiedy będę mógł sprawdzić się w roli dziadka. Na razie ćwiczę na sucho. Nie znaczy to jednak, że założyłem już plantację marychy pod folią.

Kosiłem za to całą sobotę. Koszenie poprzedziłem zakupem nowej kosiarki. Wcześniej spędziłem trochę czasu w internecie, czytając to i owo na ten temat. Dowiedziałem się już jaki silnik powinien być najlepszy do mojego areału. Stanęło na spalinowym. Pięć koni mechanicznych z pojemnością 190 ccm, wgryzało się jak trzeba w bujną zieloność ogrodu. Nie poddawała się ta moja kosiarka nawet wtedy, kiedy natrafiła na kopce kretów. Spory ich teraz urodzaj. Ponoć krety mają swój okres godowy to i kopczyków więcej. Swoją drogą, to musi być fascynujący czas w życiu kreta. Któregoś dnia myśli – bzyknął bym sobie.

I zaczyna drążyć tunele w jedną i drugą stronę w poszukiwaniu odpowiedniej kandydatki. Żeby kret nie poszedł na łatwiznę, dała mu natura bardzo krótkie łapki więc nie ma co liczyć na samoobsługę. Zadziwiająco musi wyglądać taki kreci seks w wąskim korytarzu.

Póki co nie jestem wyrozumiały, ale jestem ekologiczny. Kupiłem odstraszacze kretów. Ponoć wbija się to w ziemię i za pomocą emitera aplikuje się pod ziemię jakąś nieprzyjemną wiązankę dźwięków. Nie jest to kreci dans, a więc stworzenia opuszczają działkę i obrażone na właściciela nie wracają. Całość zasilana bateriami słonecznymi.

Zobaczymy, chociaż ja jestem sceptyczny. Kiedy kupiłem taki odstraszacz na kuny, te demonstracyjnie pojawiały się w jego pobliżu aby zwalić tam wielką kupę.

Sprzedawca powie, że srały ze strachu. Zwał jak chciał a śmierdziało dalej.

Sranie kretów nie przeszkadza mi. Irytują mnie kopce. Wypowiadam wojnę kretom, bez ofiar. Nastawiam się na krecią emigrację.

Inna kategoria to sroki. Z wielkim zapamiętaniem wyciągają posadzoną właśnie cebulę dymkę. Być może wystające końcówki cebuli, z daleka wydają się srokom wypasionym pędrakami. Zderzenie z rzeczywistością jest przykre dla srok, które porzucają cebule zaraz po wyrwaniu ich z ziemi.

Ja kosiłem duże powierzchnie, Młody obkaszał murki i drzewka. Rodzinna kooperacja w której zyskują wszyscy a najbardziej rodzina jako taka. Muszę stwierdzić że pomimo tego że i ja i Młodszy mamy dominujące natury, obyło się bez konfliktów ( puk, puk odpukać)

Do tego duetu silników dołączyli się wnet sąsiedzi po bokach i mieliśmy kwartet a w porywach kwintet.

Jak w Ameryce - pomyślałem - Jeszcze trzeba grilla wieczorem.

I był najpierw u mnie potem u sąsiadów. Jakie to przewidywalne.

Drzewa kwitną nadrabiając zaległości. Siedzenie w takim ukwieconym sadzie to sama przyjemność.

Do tej przyjemności grillowania i napawania się widokiem drzew doszła jeszcze okazja.

Tak się jakoś złożyło, że w sobotę kończyłem swoje kolejne z grupy pięćdziesięciu lat.

Od soboty, w rubryce wiek, muszę już podawać liczbę 55. Jak to leci.

Wieczorem pojawił się Starszy z Synową i siłą rzeczy karkówka wylądowała na rozgrzanych kratkach. Do tego włoskie wino.

Pisałem kiedyś, że nie przekonują mnie włoskie wina, ale nie pisałem nic o sprzedawcach.

Pewien sprzedawca namówił mnie na pewne włoskie wino, odrobinę medium w ekonomicznych butelkach o pojemności jednego litra. Rewelacja grillowa. Zresztą nie tylko. Ponoć kupują je restauratorzy by podawać w dzbanach.

Pasuje.

Rodzinnie i sympatycznie. Przy okazji jasny i logiczny staje się mój zachwyt nad filmem o którym pisałem na początku.

A póki co Antoni, nie nerwowo bo to już nie te lata, ale powoli ciągniemy dalej najpierw do sześćdziesięciu. Potem to już chyba jakoś leci, bo wtedy nie ma już złudzeń, są tylko tak zwane srebrne lata.