Tydzień zaczyna się od wtorku

Było minęło. W zasadzie przygotowania były dłuższe od świętowania.

Zimowa pogoda i dodatkowo przenikliwy wiatr pokrzyżowały plany spacerowe. Nie wspominałem nawet o jakimś zwariowanym pomyśle w stylu - skoczmy do Szczawnicy.

Kiedy dzisiaj parzyłem poranną służbową kawę, poczułem, że wróciłem do cywilizacji.

Po północy Cyfrowy Polsat przywrócił mi w domu łączność internetową.

Młody tak zagłębił się w zasobach sieci, że wyżarł wszystko. Z początkiem świąt pojawił się komunikat informujący, że korzystać można ale tylko ze strony www dostawcy.

Nie chciałem patrzeć na smętne zero w pozycji dostępny internet i nie przypadł mi do gustu żaden film z ichniejszego VOD. Nie korzystałem więc z laptopa wcale.

Nie nastąpiło jakieś tam radykalne zwolnienie z możliwością przejrzenia poczty, tylko klasyczna blokada. Akurat w czasie wolnym planowałem sobie dokonać płatności i wysłać PIT-y. Nie zrobiłem tego jednak z powyższych powodów. Pretensje mogę kierować wyłącznie do Młodego,

bo zasady i limity są wyraźnie określone.

Tylko jak tu zarzucić mu, że za dużo korzystał z sieci?

Jak to za dużo? Z internetu?

I czy w ogóle te dwa słowa mogą funkcjonować obok siebie?

Za dużo i internet.

Śmieszne.

Dopiero dzisiaj, z samego rana wysłałem odczyt licznika gazu. Jak zawsze na koniec miesiąca.

Dzisiaj też poczytałem zaległe komentarze i zaproszenia z których już, nie dane jest mi skorzystać.

W zasadzie i bez internetu nie cierpiałem na nudę, wręcz odwrotnie zapychałem jak mały samochodzik. Aby odciążyć odrobinę żonę rozkładałem i składałem świąteczny stół a potem zapychałem i rozkładałem zmywarkę.

W misternie zaplanowany scenariusz świąt wkradł się fałszywy ton. Wielkanocne śniadanie odbyło się bez teściowej. Najpierw zamówiła sobie fryzurę u kichającej i kaszlącej fryzjerki,

Ta w gratisie podarowała jej dorodne bakterie grypy.

Żeby bakterie miały dogodne warunki, teściowa wybrała się zgodnie z krakowskim obyczajem na obchód kościołów. Wizytuje się groby, a potem je ocenia. Coś się dzieje.

Nikt nie potrafi jej jednak wytłumaczyć, że jeżeli tylko kilku lat brakuje do osiemdziesiątki ,nie jest koniecznym praktykowanie zwyczaju z lat młodości. Zwłaszcza w taka pogodę.

Kaszel, katar i temperatura.

Nie przeszkadzało jej to oczywiście na uczestnictwo w rezurekcji. Co prawda zarzekała się, że w procesji już nie brała uczestnictwa, ale znając ją...

Na śniadanie już jednak nie dojechała i święta  odbyły się tylko w towarzystwie dzieci.

W pierwszy dzień z synową jako nowym i mam nadzieję stałym gościem. W drugi dzień z dziewczyną młodszego.

W niedzielę w trakcie śniadania puściłem nieco wodze fantazji, ale już następnego dnia poprzestałem na lekkim posiłku.

Kiedy dzisiaj rano stanąłem na wadze z uśmiechem zauważyłem, że niewiele jest do odrabiana.

A poza tym nie ma o czym mówić.

Zamrożona wędlina i inne dobra, z pewnością obsłużą jeszcze długi majowy weekend.