Grecka chałwa

Kiedyś rozpisywałem się nad nad zaletami koloru ecru. Ponoć prawdziwy facet nie wie jak taki kolor wygląda.

Wychodzi na to, że i ja nie jestem prawdziwy, bo już wiem. Tak to wiedza kastruje samozadowolenie.

Według Nonsensopedii - ecru to jeden z kolorów nierozróżnialnych przez mężczyzn. Trochę różowawy, trochę beżowawy, dosyć jasny. Nadaje pomieszczeniom nutę romantyzmu (twierdzą tak wyłącznie przedstawicielki płci pięknej). Przez fachowców od produkcji świec nazywany zje....m białym.
Dla mężczyzn jest to doskonała alternatywa, gdy kobieta domaga się koloru na ścianie, a on wolałby jednak biały. Warto zgodzić się na „ecru”. 

O tam ecru, grecka chałwa to jest to.

Małżeństwo to sztuka kompromisu. Tego samego, którego tak obawiał się Napoleon. Ja, pomimo obaw Małego Cesarza praktykuję go i mam pewność, że nie zemrę na Świętej Helenie. Jakkolwiek by to zabrzmiało.

O cóż więc chodzi z tym zgniłym dla jednych i cudnym dla drugich kompromisem?

Nie kłócę się o kolory. Przed remontem przynoszę katalog z dwóch trzech wytwórni i zostawiam żonie. Ona przegląda, toczy ze sobą wewnętrzną walkę, a na koniec decyduje się na najbardziej odpowiedni. Tym razem najbardziej odpowiednia do jej pokoju okazała się owa chałwa.

Bez mrugnięcia powieką kupiłem i w sobotę z rana przystąpiłem do mozolnego przykrywania jakiejś słonecznikowej żółci, która dość powszechnie gościła w naszym nowym domu. Tak też to nawet podsumował to Młody

- Widzę, że trwa akcja usuwania żółci z domu.

Ja tam do żółci nic nie mam, zwłaszcza dla północnych pokoi. Dodają im ciepła i radości, ale niech tam chałwę też lubię i też daje mi mnóstwo frajdy. Podwójne malowanie przykryło w końcu słoneczne refleksy. Pokój stał się jasny, czysty i co ważne, zanikł ten obecny poprzednio zapach dymu tytoniowego. Poprzednia właścicielka należała do zagorzałych wyznawców nikotyny.

Póki byłem jeszcze na chodzie, a z pokoju wyniosłem wszystkie siedemnaście toreb i waliz z ubraniami, wybrałem się na zakupy.

Namówiłem Młodego do roli kierowcy i starłszy jedynie z wierzchu ślady po farbie z rąk, chciałem kupić płytę meblową.

Postanowiłem bowiem, że sam zrobię szafę wnękową. To w końcu żadna filozofia. Wszystko miałem narysowane i zmierzone.

Niestety majsterkowanie w takiej skali nie jest chyba popularne, ponieważ w pierwszym markecie był tylko jeden kolor, mianowicie calvados. Ja zdecydowałem się na wnętrze w kolorze białym, a jednie drzwi przesuwne zgodnie z życzeniem żony (kompromis).

W kolejnym markecie postanowiono pozamieniać towary na półkach. To chyba efekt zapatrzenia na markety spożywcze, które z uwielbieniem robią klientów w bambuko licząc, że zdezorientowany kupi więcej. To jest chyba bez sensu, ponieważ jeżeli chcę kupić płytę meblową, to nie kupię w zamian bojlera elektrycznego. Chyba, że tylko ja mam takie żelazne zasady kupowania, ściśle według planu. Okazało się, że przy przenoszeniu piły w inne miejsce wszystko rozmontowano i montaż planowany jest na szesnastego. W kolejnym jak mi się wydawało pewniaku tabliczka informowała, że awaria piły zaplanowana jest do ostatniego stycznia. Dopiero w czwartym, trafiłem i na płytę i na działająca piłę. Ustawiłem się karnie w kolejce i czekałem na możliwość przestawienia swojej linii cięć. Sądząc po kolejce z tym domowym majsterkowaniem nie jest chyba tak źle. Podejrzewam że łatwiej wybudować budowlany market niż czuwać nad jego właściwym zaopatrzeniem.

Przy okazji dokupiłem łączniki, drążki na wieszaki i wykończenia płyt. Do domu wróciłem późnym wieczorem.

Następnego dnia, od rana zabrałem się za montaż. Co prawda trochę musiałem sam siebie przekonywać bo w nocy dały znać o sobie krzyże, ale po przełamaniu pierwszych oporów jakoś poszło.

Już na piętnastą oddałem do dyspozycji żony, zmontowane wnętrze szafy wnękowej.

Spojrzała i podziękowała mi w charakterystyczny kobiecy sposób

- Myślałam, że będzie większa.

- Kochanie, logika budowlana jest jedna i nie da się zrobić trzymetrowej szafy na dwumetrowej przestrzeni.

Do kompletu zwiesiłem jeszcze półki na ścianie w spiżarni. Kazałem je przezornie dociąć poprzedniego dnia. Dzięki temu trochę pudeł powędrowało na regał, pozwalając w miarę swobodnie dojść do dżemów z dyni. W końcu zawekowaliśmy ponad szesnaście kilo tej pomarańczowej masy i kiedyś trzeba by to zużyć.

Koło osiemnastej trzydzieści zapadłem się w fotel przed telewizorem. Nie żeby zaraz oglądać telewizję, ale żeby złapać głębszy oddech.

- Jak to dobrze Kochanie, że jutro już poniedziałek. Coś tam sobie odpocznę w pracy. Przy tym tempie wyzionąłbym ducha do czwartku.

Jeszcze tylko osobiste porządki i koniec pracowitego weekendu. Jedynego czasu w którym mogę zrobić coś z tej długiej listy opracowanej wspólnie z żoną.

W poniedziałek zadzwoniła teściowa. Zapytała czy nie chcę iść w kierunku zabudowy meblowej, bo ponoć poszło mi to całkiem sprawnie.

Coś tam się jeszcze pamięta z młodości – odpowiedziałem skromnie.