Dwadzieścia cztery schody

Być może tych schodów jest szesnaście, albo dziesięć, może tylko osiem. Mniejsza o ilość,  stanowią one ułatwienie dla spieszących klientów banku w pokonaniu drogi na wysoki parter, gdzie ulokowano salę obsługi. Owe kilkanaście schodów stanowi jednak barierę nie do przejścia dla osób niepełnosprawnych. Zakładając konto w banku nie myślisz o schodach, a co najwyżej o stopach i to procentowych. Kiedyś zaś było tak, że firma podpisywała umowę z bankiem, a jej pracownicy chcący czy niechcący, dostawali miesięczne wynagrodzenie  na konto w banku. W tym które najbardziej pasowało głównemu księgowemu. O ile ulokować forsę w banku jest stosunkowo prosto, o tyle rozporządzanie nią wymaga już cierpliwości. Pomimo stosowania internetowej obsługi, co rusz trzeba pojawić się przed okienkiem aby coś zgłosić lub potwierdzić osobiście. Bankowcy chyba lubią te zakręcone kolejki do okienek, ponieważ dodatkowo zmniejszają obsadę w godzinach popołudniowych, kiedy to większość zapracowanych ludzi kończy pracę i ma chwilę czasu  na załatwienie spraw osobistych. Bo i konto w banku jest kontem osobistym. Jakiś czas temu wspomniałem o problemach i upokorzeniach jakich moja żona doświadczyła, próbując zmienić dyspozycje w sprawie swojego konta. Cała radość jakiej doświadczyła skacząc ze spadochronu i świadomość, że od tej chwili może już praktycznie wszystko, legła w gruzach przy próbie podejścia do bankowego okienka.
Najpierw była załamana sposobem potraktowania niepełnosprawnego klienta, a później postanowiła działać, aby nikt inny na podobne upokorzenia nie był narażony. Napisała i co bardzo ważne, wysłała list do Dyrekcji Banku oraz do Pełnomocnika ds osób niepełnosprawnych.
Zobaczymy jak wymienione osoby potraktują informacje zawarte w liście,
Pomijając szczegóły identyfikacyjne banku, treść pisma zamieszczam poniżej


Szanowni Państwo

Pragnę wyrazić swoje oburzenie sposobem w jaki potraktowano mnie w trakcie załatwiania spraw związanych z obsługą swojego konta bankowego w Banku ...Oddział w Krakowie.
Chociaż posiadam konto internetowe, dla  anulowania kilku zleceń  zostałam poproszona o obecność osobistą. Jestem osobą  niepełnosprawną, ale  chciałam uczynić zadość wymaganiom  procedur bankowych. 
W dniu 30  listopada 2012, korzystając z pomocy syna udałam się do wspomnianej placówki  banku.
Na wejściu powitało mnie kilkanaście stromych schodów, czyniąc wejście do banku niemożliwym.
Po chwili zauważyłam znaczek dla niepełnosprawnych i udałam się w kierunku tego oznaczenia. Zaplanowane wejście dla osób niepełnosprawnych od tyłu budynku było zamknięte, a na dźwięk dzwonka nikt nie reagował. Po około dziesięciu minutach syn poszedł od frontu by interweniować.
Za chwilę też  pojawiła się jakaś pracownica,  która wpuściła mnie do środka małego pomieszczenia o wymiarach około dwa na dwa metry.  Wewnątrz znajdował się napis „przejścia nie ma” i takie też oświadczenie złożyła pracownica banku. Zamknęła drzwi wejściowe następnie zabrała mój dowód i wychodząc zamknęła kolejne drzwi na klucz.
Zostałam sama, dokładnie zamknięta z każdej ze stron. Ile trwała ta chwila nie potrafię powiedzieć.
Syn czekał na mnie na sali obsługi, myśląc, że tym przejściem dotrę do kas. Ja tkwiłam zamknięta w jak w klatce, w której nikt  nie raczył nawet zaświecić światła. Pozbawiona opiekuna, a nad wszystkim  czuwała kamera monitoringu.  Później pojawił się za drzwiami syn, który próbował do mnie dotrzeć. Bez rezultatu.
Po kolejnym kwadransie pojawił się pracownik banku próbując załatwić moje sprawy.
Nie nie zostałam zaproszona do sali operacyjnej, a załatwiano ze mną sprawy w tym małym pomieszczeniu przypominającym celę.
Wyraziłam swoje oburzenie metodami traktowania niepełnosprawnych w tym banku. Przez ten czas  kiedy siedziałam zamknięta przez pracowników w ciemnym pokoju,  jak również wtedy kiedy załatwiano ze mną sprawy, znowu  po latach czułam się jak obywatel drugiej a może trzeciej kategorii. Jest to ewidentny przykład dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność.
Zastanawiam się czy bank wstydzi się  niepełnosprawnych? Czy boi się że zarażą się tym inni jego klienci.
Informuję więc, że niepełnosprawnością nie można się zarazić. Były nawet takie kampanie społeczne, ale zarząd tej placówki z pewnością tego nie zauważył.
Czy bank któremu powierzyłam swoje oszczędności i rachunki, bank który w tytule nosi dumny dopisek - ... , w ten sposób powinien traktować swoich niepełnosprawnych klientów?
Z pewnością nie.
Piszę do Państwa ten pełen oburzenia list w swoim imieniu jak również w imieniu tych innych, którzy obsługiwani w taki poniżający sposób mieli to poczucie dyskomfortu.
W 2009 roku w chwili kiedy siadłam na wózku inwalidzkim, poczułam, że mój świat się zawalił.
Nie poddałam się jednak i każdego dnia walczyłam o powrót do stabilizacji i tak zwanej normalności.
Krok po kroku, najpierw opuściłam mieszkanie, później pojawiłam się wśród ludzi. W czerwcu tego roku oddałam skok spadochronowy, na przekór swoim słabościom. Kiedy wylądowałam na ziemi krzyczałam w euforii, że od dzisiaj mogę wszystko.
Za sprawą organizacji obsługi niepełnosprawnych w  Państwa banku  na oś...  znowu poczułam te stare lęki. Poczułam, że tyle mogę na ile inni mi pozwolą.
Państwo nie pozwalają na wiele.
Oczekuję odpowiedzi na ten list i podjęcia konstruktywnych działań,
ponieważ nie zamierzam zamknąć tego problemu jednym, być może emocjonalnym listem.