Szpital

Znany amerykański aktor w szpitalu - przeczytałem na Onecie. Dowiedziałem się, że Burt Reynolds z powodu grypy i sraczki trafił do szpitala. Dołączył w ten sposób do kompletu z moją żoną. Z ta różnicą że małżonka nie jest tam za sprawą grypy i nie pisze o tym Onet. W takim razie ja napiszę odrobinę.

Dolegliwości z którymi zmagała się od połowy roku, nasiliły się znacznie w połowie grudnia.

To taki bonus od losu, żeby przeprowadzka przebiegła nam sprawnie i szybko. Daliśmy radę, ale już kolejny wybuch gorączki przypadł na święta. Mailowałem i SMS-owałem z doktorem, który gdzieś na końcu świata, na wszystkie maile odpowiadał dając wskazówki i zalecenia.

Już wtedy pojawiła się pierwsza koncepcja szpitala, ale gorączkę udał się opanować. Zrobione przy okazji wyniki badań wykazały u żony między innymi niskim wartościami również anemię. Rozpoczęło się dożywianie specjalnymi drinkami z białkiem i śmiałem się nawet, że odżywia się już jak paker, powinna tylko do kompletu pokiwać hantlami. Z kiwania obciążnikami nic by jednak nie wyszło, bo znowu pojawiły się skoki temperatury. W ostatni piątek, oprócz zapisanej recepty z antybiotykiem, otrzymaliśmy również skierowanie do szpitala. Na wszelki wypadek.

Ten wypadek nastąpił już następnego dnia. Zdążyłem jej dać jeden zastrzyk z gentamycyną i zaopatrzyć ją jak codziennie. Koło południa temperatura wystrzeliła i pomimo podania leków przeciw gorączkowych, przekroczyła magiczną cyfrę czterdzieści. Nie było na co czekać Zapakowałem Ją do samochodu i umówiwszy się na miejscu z teściową, skierowałem się do szpitala.

Na SOR-ze jak to bywa odczekaliśmy swoje, ale trafiliśmy na lekarzy, którzy postanowili pomóc żonie. Jakże byli inni od tych konsultujących w innym szpitalu w czwartek. Stanowili szkolny przykład spuszczenia po brzytwie.

Trochę uspokoiłem się gdy po kroplówce temperatura wróciła do normy. Zabrałem wierzchnie odzienie i późnym wieczorem wróciłem do domu.

W niedzielę dokonałem oglądu gospodarstwa i zaplanowałem sobie prace.

Ogarnąłem pokój żony po tej sobotniej pospiesznej ewakuacji. Pralka i zmywarka, zaczęły żyć swoim życiem, a ja pojechałem do szpitala.

Niestety, jak się okazało i w niedzielę, nad ranem słupek rtęci powtórnie powędrował do góry. Pojawiłem się już po wszystkim. Pozostało tylko zadbać o higienę i czystość otoczenia.

Wziąłem żonę na ręce i trzymałem kiedy teściowa zmieniała pościel.

Boże, trzymałem ją przez dłuższy czas na rękach, nie odczuwając wysiłku. Jest lżejsza niż mi się wydawało. Gorączka zrobiła swoje.

Mam spore doświadczenie w przebywaniu żony na szpitalnym oddziale. Nie musiałem się niczego uczyć. Przypominałem sobie tylko stare, dawno przetarte ścieżki.

Wróciłem późnym popołudniem. Ogarnąłem wzrokiem dom, ale nie chciało mi się nic robić. Nie chciało mi się też oglądać, ani tym bardziej czytać niczego. Rozwiesiłem pranie i rozłożyłem zmywarkę.

Trzeba dotrwać do jutra i z niepokojem, z samego rana wykręcać numer - Jak było w nocy?

Dzisiaj jak poprzednio, gorączka i powrót do stanu normalności po lekach.

To ciekawe, że trzydzieści siedem stopni stało się oznaką normalności.

Z samego rana pojawiłem się w wydziale podatku od nieruchomości mojej nowej gminy. Wszystko w związku z wezwaniem do stawienia się w ciągu siedmiu dni i to pod karą grzywny.

Stawiłem się i dzięki miłej urzędniczce załatwiłem sprawę w kilka minut.

Wyszedłem zadowolony, zadając jednak pytanie - dlaczego istniejące procedury, takie zaproszenie do urzędu zawsze nazywają wezwaniem? Dlaczego też każde wezwanie opatrzone jest groźbą grzywny?

Czyżby w myśl zasady, którą wyartykułowała Kayah, w jednej ze swoich piosenek – że strach leszy jest niż szacunek?

Przy okazji, bo jak już spóźniam się do pracy, złożyłem dokumenty na nowy dowód osobisty.

Stary wymieniałem w zeszłym roku, ale w związku ze zmianą miejsca zamieszkania, trzeba znou powtórzyć. Miałem to zrobić razem z żoną, ale czas na wymianę dowodu jest krótki, a co do czasu pobytu w szpitalu żony, teraz nic nie wiadomo.

Razem zrobiliśmy zdjęcia i wypełniliśmy druki. Swoje złożyłem sam.

Pojadę z nią ekstra, pojadę i na koniec świata. Niech tylko wraca do zdrowia.

Póki co, budzę w niej wolę walki, bo w ostatnich dniach zauważyłem niepokojące objawy, próby składania broni.

Groźbą, prośbą szantażem i żartem próbuję odmienić ten stan rzeczy.

Tylko na kogo ja sobie mogę pogrozić? Na kogo gniewnie pokiwać palcem?

Chyba tylko na siebie, palcem w bucie.