W naszym malutkim domku

Testowy kot cieszy swoich prawowitych gospodarzy, a przez mój ogród po staremu przebiegają dwa koty sąsiada. Jeden czarny z białymi łapami i taką samą plamą na piersiach, drugi całkiem podobny do kota testowego. Czarny czuje się tu bardziej u siebie, wysiadując na naszym parapecie przed oknem do spiżarni. Trochę mu to ułatwiłem, ponieważ postawiłem tam taką półkę na drewno do kominka. Po śladach łap wiem już, że to był głupi pomysł.

W sobotę wyjeżdżając z posesji, całkiem ugrzązłem w błocie powstałym z przekopu pod kable do bramy na nieutwardzonym wjeździe. Tylko doświadczeniu i opanowaniu zawdzięczam, że nie siadłem aż po tak zwane osie. W ten sposób udało się dotrzeć z żoną do ambulatorium na czas, chociaż samochód wyglądał jakby na chwilę ktoś zboczył z jakiegoś rajdu off roadowego.

Po powrocie wyciągnąłem deski pozostałe z szalunków i przystąpiłem do konstruowania podjazdu. Zaraz też pojawił się miły sąsiad z propozycją pomocy. Ponieważ propozycja pachniała raczej odpłatnym zleceniem mu tych prac, delikatnie odmówiłem. A może to miasto uczyniło mnie takim podejrzliwym?

Tak czy siak podziwiam go za szybką reakcję.

- Sąsiedzie, przy sobocie to sobie tak z przyjemnością trochę podłubię z synem.

- Nic z tego nie będzie – ocenił sąsiad.

Zamilkł jednak zaraz po tym gdy z bagażnika wyciągnąłem spalinową piłę łańcuchową. Odpaliłem ją wprawnie i przystąpiłem do docinania desek.

- Z takim sprzętem to ja tu nie zarobię - pomyślał chyba sąsiad, bo szybko pożegnał się i wrócił do domu.

Pomijając sobotni wiatr i niską temperaturę, to ja naprawdę lubię takie roboty. Do pomocy miałem tez Młodszego, który z początku był co prawda również sceptyczny, ale po dłuższej chwili zamilkł. Milczenie oznacza akceptację, ponieważ przyznanie się do błędu lub złej oceny, kosztuje zbyt wiele. No i ta rodzinna współpraca, bezcenna.

Ile miałem desek tyle wykorzystałem. Młody zrobił próbę i z powodzeniem wjechał nad rozmokłym fragmentem łąki.

- Do wiosny wytrzyma – podsumowałem, bo tą porą kostki się nie układa.

Niestety zbyt krótko cieszyłem się swoją zaradnością, w niedzielę spadł śnieg i zasypał moją konstrukcję. Dodatkowo mróz zespolił błocko, co znaczy, że obyłoby się bez konstrukcji.

Gdzie tam, teraz czy później i tak przyjdą roztopy. Wtedy to będzie jak znalazł.

W niedzielę, przed kawą powiesiłem nowe kawałki słoninki dla sikorek. Wybaczę też skubanie dzięcioła, bo jest ładny. Niestety zamiast sikorek pojawił się czarny kocur, który wlazł na drzewo i leżąc na gałęzi obserwował okolicę.

- Przyczaił się na ptaki – stwierdziła żona. Nie była to jednak prawda. Kiedy bowiem kot poczuł się bezpieczny, przesunął się do kawałka słoniny i próbował go przyciągnąć do siebie.

Zastukałem w szybę.

Kot niespiesznie podniósł wzrok i mierzył mnie swoimi wąskimi źrenicami. W końcu powoli zlazł z jabłoni, mrucząc chyba pod nosem – chytrusy.

- Już w porządku – powiedziałem i wróciłem do kawy.

Okazało się jednak, że była to tylko taktyczna zmyłka ze strony kota. Późnym popołudniem nie stwierdziłem obecności słoniny na drzewie.

- Cwaniul – pomyślałem.

- Koty to dranie – zacytowała tytuł pewnego polskiego filmu moja żona.

Wiem już by nie wieszać słoniny zbyt blisko solidnych konarów, bowiem oprócz dzięcioła i kot połasi się na świńską skórkę.

Humor poprawiła nam kwaśnica własnej produkcji. Gotowałem ją od czwartku specjalnie na sobotnie spotkanie z teściem mojego starszego syna. Przygadywał się już od jesieni, a ta tłusta zupa na żeberkach lubi niską temperaturę. Obiecałem, że zaproszę go do Trzech Króli i słowa dotrzymałem.

-Dobra? – spytałem nieśmiało

-Bardzo dobra – stwierdził Teść, wygrzebując z kapusty co większe kawałki wędzonych żeber.

Biorąc pod uwagę wiek spożywających, nie obyło się bez delikatnej konsumpcji – dla zdrowotności. Celowo piszę delikatnej, bowiem obaj jesteśmy ze strefy wina. Ale jak wiadomo zdrowie jest najważniejsze.

Nie migając się od obowiązków gospodarza i ciesząc się, bo jak wiadomo – gość w dom Bóg w dom, zadaję sobie ciągle pytanie - kiedy pomaluję pokój żony i zamontuję w nim szafę wnękową, wobec tych wszystkich propozycji towarzyskich sobót?

Widok waliz i toreb turystycznych trochę mnie już wkurza.

No bo co powiedzieć po takiej dyskusji:

- Kochanie gdzie mamy czyste ścierki?

- Pod moim łóżkiem, w drugiej czerwonej torbie po lewej stronie.

Co to za lokalizacja? A ponoć i do tego można się przyzwyczaić z czasem.

Ja jednak nie chcę. Nie.

Wiatr rozkołysał mi talerz od satelity tak, że obraz co trochę pikseluje. Głośnik jęczy żałośnie, albo strzela dźwiękiem dla odmiany. Bez żalu wyłączam wtedy odbiornik. Jest tyle roboty do wykonania. W ostateczności można zawsze obserwować gałęzie jabłoni kołyszące się na wietrze. To naprawdę poważna alternatywa dla obecnego programu TV