Schody - ciąg dalszy

W skrzynce na listy znalazłem pismo z banku.
Z tego co to wysłało do kąta moją żonę. Potem była skarga, a teraz jest odpowiedź. Odpowiedź od krakowskiego oddziału banku.
Kiedy żona rozerwała kopertę jej oczom jej ukazało się standardowe pismo, zaczynające się od słów
„W odpowiedzi na reklamację z dnia …. dziękujemy za przekazanie uwag”
W zasadzie to nawet nie była reklamacja, tylko pełen żalu osobisty list, powiedzmy skarga. Nie czepiajmy się  jednak znaczenia słów, przejdźmy do konkretów.
Poniżej następuje informacja, że pracownik który obsługuje niepełnosprawnych, obsługuje i inne osoby. Musi więc dokończyć obsługę jednej, by udać się do salki, a więc wiadomo – poczekać trzeba.
Żona nie narzekała na to, że musi czekać. W wielu sytuacjach celowo rezygnuje z obsługi poza kolejką twierdząc, że przez te parę minut w kolejce nic jej się nie stanie.
Z wyznaczonego miejsca na parkingu przed marketem, korzystamy też w ostateczności. Wtedy psychicznie czujemy się zdecydowanie lepiej.
Korzystanie z  możliwości pierwszeństwa traktujemy jako ostateczność.
Kilka razy zdarzyło się, że nadwrażliwe kasjerki próbowały przekierować żonę do specjalnej kasy.
Grzecznie odmówiliśmy bo przecież kolejka to sól życia.
Może my jako bezpośrednio zainteresowani mamy jednak inną wrażliwość? Skrzywioną?
Optymistyczne jest jednak zakończenie pisma
„Ze swej strony zapewniamy, że zostały poczynione kroki w celu dostosowania wejścia głównego dla niepełnosprawnych co w przyszłości pozwoli by wszyscy klienci banku mieli możliwość obsługi w Holu kasowym”
Co prawda "przyszłość" to takie trochę abstrakcyjne i enigmatyczne  określenie, ale niech tam. Mamy czas i jak to mówią w programach interwencyjnych – Sprawie będziemy się przyglądać.
Póki co - trzymamy za słowo Pani Dyrektor.

 A to zdjęcie powyżej, zostało wykonane na Festiwalu w Jarocinie. Piękny przykład na to, że można jeżeli tylko się chce. Czasami jednak potrzeba do tego pomocy innych. Zdjęcie znalazłem na Onecie
Na myśl  przychodzi mi również taki skecz z kabaretu Dudek, w wykonaniu Jana Kobuszewskiego. Tekst nosi nazwę Skarga, ma już ponad czterdzieści lat. Odnoszę wrażenie, że  jest jednak nadal aktualny

Skarga - tak to leciało