Racja

 Ponieważ blog ten nosi podtytuł "wolny od polityki", starałem się aby tekst nie był o polityce. Jest o rosnącym zniechęceniu polityką,  w pełnej zgodzie z tą deklaracją.
Nie jest prawdą, że politykę mam całkowicie w dupie. W końcu moim obowiązkiem jako obywatela jest wiedzieć co się w tym kraju dzieje. Wypełniam regularnie obywatelski obowiązek uczestnicząc w wyborach.
Nie wystarczy płacić podatki i nie jeździć bez biletu. Trzeba jeszcze po obywatelsku kontrolować na co te nasze podatki są wydawane.
Są chwile kiedy jestem dumny z tego, że urodziłem się w tej części Europy. Tu pomiędzy Wisłą a Odrą. Odkąd jednak zacząłem mieć świadomość społeczną i narodową, cały tłum ludzi wybija mi młotkiem z głowy logikę i rozsądek, próbując zastępować to jakaś taką zapychającą papką. Taką jak w tych śniadaniowych bułeczkach, które w ciągu kliku lat z chrupiących i rumianych stały się napompowaną do granic kupką waty.
Odmawiam łykania tego dziadostwa, ale żeby odróżnić jedno od drugiego, potrzebna jest właśnie owa orientacja
Często niestety przychodzi mi odpowiadać na pytania moich Francuzów, którym los kraju w którym mieszkają ich przyjaciele leży na sercu
- Co się tam u Was dzieje?
I ja mam spory problem by rozsądnie uzasadnić te wszystkie zdarzenia.
Dopiero ostatnio miałem możliwość odwzajemnić to pytanie, w związku ze zmianą obywatelstwa niejakiego Obelixa czyli Gerarda Depardieu.
Myślę, że ze względu na niezrozumienie naszego charakteru, pojawiają się te wszystkie jak niektórzy mówią - antypolskie dowcipy z których śmiać się należy, bo inaczej można by się zapłakać na śmierć.
Już przyzwyczaiłem się do tego, że co głupszy bohater trzeciego planu musi nazywać się z polską końcówką, Jakiś Bukowsky, czy Novakovsky, pije, bije żonę, albo dyma odkurzacz.
Niestety, nasza nadęta duma każe na łamach najpoważniejszych mediów polemizować, obrażać się i straszyć międzynarodowym trybunałem.
Jako człowiek ciętego języka wiem, że drobne nawet złośliwości najlepiej lokuje się u tych, którzy takimi słowami się przejmują.
A więc jacy jesteśmy my Polacy jako naród?
Niespodziewanie odpowiedzi na to pytanie udzielił mi niejaki Harryangel, który skomentował przypomniany przez Onet, stary bo jeszcze z 1987r, wywiad z Aleksandrem Kwaśniewskim.
Wywiad dotyczył nie polityki, ale przyszłości komputerów. Fajnie się czyta takie wizje po latach. Ponieważ jednak u nas wszystko do polityki można sprowadzić, komentarze pod tekstem wkrótce owej polityki zaczęły dotyczyć
Wspomniany Harryangel, w części wypowiedzi pokusił się o ocenę Polaków. Cytuję
~Harryangel:
„Antypolski jest dokładnie cały świat. Z tej to prostej przyczyny, że jedynym na świecie narodem, który lubi Polaków, są sami Polacy. A poza tym ci zakochani we własnym narodzie Polacy obdarzają tą miłością nie realnie żyjących ludzi, tylko jakiś wydumany abstrakt, któremu przypisują po uważaniu wymyślone przez siebie cechy i który nazywają Narodem Polskim. Ten prosty zabieg pozwala im z jednej strony werbalnie deklarować uwielbienie dla własnego narodu jednocześnie nienawidząc ludzi, którzy go w świecie realnym tworzą. Podobnie jest u nich z Polską: uwielbienie dla wydumanego ideału, nienawiść i wrogość dla realnie istniejącego i funkcjonującego państwa.”
Dotknęło, nie ? Ubodło do żywego, albo tylko tak po chłopsku - wkur...o.
Zamiast typowej dla tego mojego narodu obrazy, zastanawiać zacząłem się nad ewentualną prawdziwością wypowiedzi.
Na temat tego co się dzieje współcześnie mam wyrobione zdanie i ów brak szacunku dla rządzących, bez względu kto jest aktualnie przy władzy jest widoczny gołym okiem. Takie zachowanie jest dla mnie i naganne i godne potępienia.
Fragment wypowiedzi o metodach budowy cech narodowych w dziwny sposób zbliża wypowiedzi Harrego do nie byle kogo, bo do marszałka Józefa Piłsudskiego.
On to już w 1915 w rozmowie z Wieniawą mówił:
'Powoływać się na Kościuszkę, posługiwać się jego imieniem, zachwycać się nim i solidaryzować się z jego ideałami może każdy bezkarnie, bez konsekwencji i kosztów. Bo Kościuszko nie żyje. Kto solidaryzuje się ze mną, musi płacić wysiłkiem, męką, trudem, ofiarą z wolności, z życia. Kiedyś, gdy mnie już nie będzie, będę miał także miliony równie zapalczywych i podobnie nieryzykujących wielbicieli.”
I czy Marszałek pomylił się? teraz kiedy już nie żyje, bezkarnie rozwieszane są jego portrety. O ideach i poglądach myśli się raczej niewiele. Nie wspomnę już nawet gdzie widziałem sąsiadujące ze sobą zdjęcia Piłsudskiego i Dmowskiego. Narodowy groch z kapustą. Jednak można bo obaj już nie żyją.
A jeżeli komuś mało gorzkich słów Marszałka, to jeszcze jeden cytat z 1923 r
„Polska, sami Polacy to twierdzili, Polska nierządem stoi. Polska to jest prywata, Polska to jest zła wola. Polska to jest anarchia. I jeśliśmy po upadku mieli sympatię dla siebie, to nigdy nie mieliśmy szacunku dla siebie. Nie zaufanie, a niepewność wzbudzaliśmy i stąd chęć narzucania nam opiekunów, wyznaczonych dla narodu anarchii, niemocy, swawoli, dla narodu, który się do upadku doprowadził prywatą, nieznoszącą żadnej władzy”
"I zaraz też pewnie podniosą się głosy pełne oburzenia i dezaprobaty dla tego poglądu. I wszystkie one wypowiadane są w imieniu narodu, ale to normalne, w Polsce gdzie wszyscy krzyczą, iż posiadają większość." To również cytat z Marszałka.
Może trochę naciągam fakty. Z pewnością nie powinienem stawiać w jednym szeregu tych dwóch cytowanych wyżej postaci. Ale odnoszę dziwne wrażenie, że te wypowiedzi uzupełniają się.
Poza tym gdyby poczytać i inne wypowiedzi Marszałka można zauważyć jak ostro i bezkompromisowo oceniał Polaków.
Nie przeszkadzało mu to jednak służyć temu krajowi. Czy robił to dobrze czy źle to też pewnie sprawa dyskusyjna. Trudno i w tej kwestii o jedno zdanie.
Kto ma rację?
Racja jest jak dupa, każdy ma swoją. To także z Marszałka