O wygadywaniu sobie

Czy pewne wydarzenia można sprowokować myślą?

Chyba tak, bo na prestiżowych światowych uczelniach toczą się w związku z tym badania i eksperymenty. Ponoć trzeba się skoncentrować nad zadanym problemem. I napiąć się, byle nie za bardzo bo zwieracze mogą nie chcieć współpracować.

Próbowałem w ten sposób sprowokować jakąś podwyżkę wynagrodzenia wraz z nowym rokiem. Chyba zbyt mało się napinałem bo w czasie ostatniej wizyty właściciel wytknął spadek obrotów w porównaniu z rokiem poprzednim, z czego wyszło, że utrzymanie mojego wynagrodzenia jest jakby jakąś bardzo subtelną formą podwyżki.

Fakt, na nieobniżaniu wynagrodzenia raczej zyskałem. A może tylko nie straciłem?

Przy okazji popisałem się, jak to u mnie pomimo wieku czasami bywa, błyskawiczna odpowiedzią bez angażowania głębszych ośrodków myślowych.

Po części oficjalnej spotkania sprawy zeszły na politykę, a więc w pewnym sensie na „dom schadzek” jak enigmatycznie nazwał jeden z polityków prawicy zwykły burdel. Dokonałem wtedy szczerego wyznania które brzmiało:

- Z moja gównianą pensją z pewnością nikt w burdelu mnie nie zobaczy. Dla mnie priorytetem jest więc rodzina i miłość.

Ładnie to chyba z mojej strony, że tak zaakcentowałem przywiązanie do podstawowych wartości, ale określenie mojej pensji jako gównianej i to zaraz po decyzji o nieobniżaniu, to taki mały zgrzyt.

Tak to już jest, Ja uważam, iż daję z siebie dużo a i szef jest podobnego zdania jeśli chodzi o zapłatę.

Sojusz pracodawcy z pracownikiem przypomina mi trochę sojusz robotniczo-chłopski. Wiemy jak się sprawdził.

Wobec dziwnego sposobu sprawdzana się koncentracji myśli, staram się nie myśleć o rzeczach złych, trudnych skomplikowanych. Wychodzi na to, że wcale nie myślę. Cofa więc te sprawy trudne i skomplikowane.

Czasem jednak samo panowanie nad sobą nie wystarczy. Ledwo co przeczytałem tekst Klarki o awarii i wpisując pocieszający komentarz pomyślałem, że u mnie wszystko gra gdy zadzwonił telefon.

- Coś kapie w łazience – powiedziała żona. Strużka wody wyciekła spod rur w łazience i spłynęła aż pod umywalkę. Na razie podłożyłam ścierką i mam nadzieję, że zrobisz coś po powrocie.

- Jak Ty we mnie wierzysz – odpowiedziałem zaczepnie.

Po pracy zrobiłem zakupy i gonitwa między pólkami marketu skutecznie usunęła mi z głowy problem z hydrauliką.

Potem, powrót, obiad i zielona herbata na wieczór. Dopiero gdzieś koło 20.30 żona przypomniała o problemie.

Niechętnie, ale jednak wstałem i udałem się do łazienki.

Główny zawór wody błyszczał się w świetle żarówek LED, perląc się dużymi kroplami wody

Początkowo myślałem, że to tyle kwestia „pocenia się” metalu na wskutek różnicy temperatur. Starłem wodę, ta jednak zaraz powróciła. Problem okazał się drobny. Popuścił dławik który uszczelnia trzpień zaworu. Dociągnąłem kluczem i po problemie.

- Jutro zaizoluję zawór wyżej, niech się nie poci – obiecałem.

Irytująca duperela, nie warta nawet miejsca na blogu, po co więc te nerwy i twierdzenie, że sobie wygadałem.

Z wiekiem staję się chyba coraz bardziej przesądny.

Ale o złych rzeczach staram się nie myśleć.