Jak to w zimie

Kolorowa ciecz w termometrze czyli alkohol, kurczy się niepokojąco we włosowatej szklanej rurce, zjeżdżając na coraz niższe poziomy. W sumie to nic dziwnego bo codzienne standardy też się obniżają. W przyrodzie jest to jednak cykliczne i wszystko z powrotem wróci do normy czyli wejdzie na wysoki poziom. Z naszą codziennością nie jest już tak wesoło, najpierw coś opadanie jak nigdy by już za chwile stać się normą.

Z tego co obserwuję w prognozach pogody, południe i tek jest traktowane delikatnie a samo Zakopane dopiero przez kilkoma dniami straciło miano najcieplejszego miejsca w Polsce.

Co to się porobiło?

A może to właśnie jest logicznie bo im dalej na północ tym bliżej do bieguna.

Nam na południu bliżej do równika niż południowego bieguna. Pamiętam ze szkoły, ech kiedyś to była edukacja. Nie będę już jednak narzekał bo od tego dzisiaj zacząłem.

Sobota upłynęła mi na pracach porządkowych. Wyniosłem popiół lokując go ekologicznie w kompostowniku, razem z innymi mineralnymi odpadkami. Rozpaliłem w kominku i przewietrzyłem dom, otwierając wszystkie okna. Krótko i zdecydowanie jak radzi Stanisław Tym w jednej reklamie, tylko nie pamiętam czego. Mroźne powietrze natychmiast wypełniło cały dom. Za chwilę jednak wokół kominka zaczęło roznosić się przyjemne ciepło. Temperatura podskoczyła i natychmiast wyłączył się piec CO. Poprzez zastosowanie mieszanego ogrzewania zanotowałem pewne oszczędności w rachunkach za gaz. Przy okazji mogę pogapić się na polana drzewna które powoli a skutecznie pochłaniają języki ognia. Po pierwsze przywołuje to wspomnienia mojej byłej wsi, a po drugie ten widok niesamowicie uspokaja.

Porzuciłem jednak gapienie się na kominek, na rzecz łopaty do śniegu. Ostry pomarańczowy kolor plastiku mocno kontrastował z bielą śniegu. Wziąłem się do roboty i po chwili stałem się już myślącym przedłużeniem łopaty.

Odśnieżanie zajęło mi ponad godzinę. Mocno rozgrzany wróciłem do domu który wypełniał zapach płonącego drewna i ciasta które żona właśnie wyciągała z piekarnika.

Nie zauważyłem nawet, że odśnieżanie jest męczące. Mokry t-shirt nadawał się tylko do wymiany.

Siadłem do kawy obserwując sikorki systematycznie szarpiące kawałek słoninki, wiszący na jabłoni przed oknem w kuchni.

Dodatkowo zrobiłem karmnik z butelki po coli, wycinając w nim dwa otwory i mocując poniżej patyczek. Do środka nasypałem ziarna i już za chwilę darmowy bar zaczął cieszyć się popularnością. Butelka kiwała się na lewo i prawo co w niczym nie przeszkadzało małym ptaszkom. W ręcz przeciwnie, siła z jaką lądowały na patyczku była tak duża, że butelka wykonywała pół obrotu. Czasem wydawało mi się, że to celowe i że jest to dla nich świetna zabawa.

W porywach na jabłonce siedziało koło tuzina sikorek, a pod drzewem zaczęły operować wróble.

W drugiej części ogrodu zauważyłem dwie sójki. Czekam na dzięcioła. W zeszłym roku zajadał słoninę na równi z sikorkami.

Niestety sobotnia wizyta u doktora zakłóciła mi oglądanie tej psiej uczty.

U doktora wyszło, że jest ponoć nieźle. Nie wiem tylko czy „nieźle” to dobrze? czy tylko nie bardzo źle?. Doktor, sympatyczny swoją droga młody człowiek, nie był zbyt wylewny w tej kwestii. Wypowiedział się natomiast w kwestii filozofii gender.

Kiedy dźwigałem żonę z wózka na stół zabiegowy. powiedział, że dla takiego noszenia na rękach to byłby gotów zmienić płeć.

Nie wiedziałem, że takie słowa potrafią sprawić mi przyjemność.

Sklep zakupy, oglądanie wystaw i zrobiło się całkiem późno.

Wieczorem zasiedliśmy przed telewizorem przy kieliszku czerwonego wina. Po raz kolejny z przyjemnością obejrzeliśmy historię Edith Piaf na TVP Kultura. Wszyscy zrelaksowani łącznie z moim nie moim kotem, który w taki właśnie sposób wyłożył się na moich kolanach. Zdjęcie zrobione telefonem w półmroku jest z pewnością kiepskie technicznie, ale chyba rzadko spotkać tak wyluzowanego zwierzaka.

Następnego dnia w czasie obiadu Starszy Syn powiedział, że żona zmuszała go oglądania filmu o Piaf.

- Drogi Synku – powiedziałem dzieląc się życiowa mądrością - jak trochę okrzepniesz w związku to sam będziesz wiedział czego oczekuje twoja małżonka. Wszystko jest kwestią odpowiedniego treningu.

Zanim jednak zasiadłem do rodzinnego obiadu, w niedzielny poranek czekała mnie powtórka z rozrywki, bo w nocy śnieg zniweczył moją sobotnią robotę.

Wziąłem się ostro do pracy.

Będzie gorzej – pomyślałem – kiedy zauważyłem zbliżająca się w moim kierunku babę z pustymi wiadrami.

Od dawna wiadomo, że mijająca cię baba z pustymi wiadrami to pech.

Baba czyli sąsiadka, trzymała w rękach dwie puste butle na wodę, każda o pojemności pięć litrów.

- Zepsuła nam się pompa do wody – powiedziała wskazując na puste butelki. Bez słowa napełniłem je po brzegi.

- Może by warto pomyśleć o podłączeniu się do wodociągu? - zasugerowałem.

- Musze o tym pomyśleć – powiedziała i korzystając z okazji zaczęła coś opowiadać mojej żonie.

Ponieważ znałem już tę historię, powróciłem do odśnieżania. Sąsiadka nie dała się namówić na herbatę ani kawę mówiąc, że ma obiad w proszku. Nie przeszkadzało jej to jednak w dokończeniu trwającej około pół godziny historii. Wszystko na stojąco i w przedpokoju, bo wiadomo – obiad w proszku.

A może jej pech z pompą wyzeruje ten mój z powodu widoku baby z pustymi wiadrami?

Trzeba mieć nadzieję. W sumie nic nietypowego w niedzielę się nie wydarzyło, widać pech się zniósł.

Dzieci rozeszły się do swoich zajęć. Teściowa po pokoju na górę, a ja jeszcze z godzinkę jednym okiem zerkałem na Discovery. National Geografic mam za oknem.