O uczciwości

 Zauważyliście, że w amerykańskich filmach można wejść do każdej rezydencji i domku jednorodzinnego nawet wtedy gdy nikogo nie ma w domu?

Z reguły wystarczy pogrzebać pod doniczką stojącego nieopodal drzwi wejściowych kwiatka.

Jest jeszcze opcja pozostawiania klucza nad drzwiami, w załomie muru bądź na jakiejś belce.

Pan Nieistotny dziwi się, że kradzieże domowe nie są jakąś wyjątkową plagą.

Być może patrzy na problem przez doświadczenia w własnego podwórka. A przecież w czasach jego dzieciństwa pozostawianie kluczy pod wycieraczką było swego rodzaju normą. Krytykowaną ale praktykowaną. Czasem dodatkowa informacja o miejscu ukrycia znajdowała się w szparze pomiędzy skrzydłem i futryną.

Znajoma sąsiadka pisała szyfrem – klucz pod wyćr. Zrozumieć informację mogli tylko zaufani.

Zresztą pisanie szyfrem było wpisane w jej życie. Jan Maria nigdy nie potrafił rozszyfrować napisu na dżemie, uczynionego jej ręką - cz. porzeczka. No i jaka była ? Czarna czy czerwona?

Potem gdzieś zatraciło się to ogólne zaufanie do drugiego człowieka, być może stało się to w chwili gdy w mieszkaniach znalazło się więcej niż radio Promyk i pralka Frania.

Zasadę otwartych drzwi zastał Nieistotny również na gorczańskiej wsi, zaraz gdy się tam sprowadził. Początek lat dziewięćdziesiątych, cała rodzina w polu a drzwi wejściowe zamknięte tylko na klamkę.

A kradziono najwyżej siano z łąki. Jeżeli zaś dom był zamknięty to świadczyło to wyłącznie o tym, że zapobiegliwy sąsiad przerabia zacier który dojrzał już do destylacji. Zapach roztaczający się dokoła mówił zresztą sam za siebie. A potem Unia wspomogła dotacjami i zaczęło się dziać. Najpierw pojawiły się plazmy z zaraz za nimi tanie chińskie drzwi antywłamaniowe.

Skończyła się epoka zaufania stąd wniosek, że zaufanie do drugiego człowieka maleje wraz ze wzrostem posiadania.

Co skłoniło Nieistotnego owych rozważań?

Tekst o pewnej angielskiej wiosce w czasie drugiej wojny światowej zamieszczony jakiś czas temu w Onecie. Opuszczono ją ze względów strategicznych. Obok rozlokowało się wojsko. 252 mieszkańców opuściło w pośpiechu swoje domy, a ostatni z nich na drzwiach kościoła zostawił kartkę z komunikatem: "My, mieszkańcy Tyneham, którzy żyliśmy tu od pokoleń, opuszczamy nasze domy, aby pomóc wygrać wojnę. Pewnego dnia jednak tu wrócimy, uprzejmie prosimy więc dbać o nasze mienie".

To się nazywa wiara w człowieka .