Osiem minut o szpitalu albo nawet mniej

Od kilku lat moje życie jest znaczone szpitalem. Od wizyty do wizyty. Powoli przestał mnie szokować i razić kontrast pomiędzy nowoczesnością i wszechobecnym dziadostwem.
Nie szokują mnie kwoty płacone za wizytę w placówkach prywatnych i wielogodzinne oczekiwanie na doktora pod drzwiami jego gabinetu, w systemie refundacji z NFZ.
Zauważam natomiast w dalszym ciągu różnice w zachowaniu personelu medycznego. Są miejsca gdzie pielęgniarki miłe i uśmiechnięte gotowe są do pomocy albo przynajmniej empatii. Są natomiast miejsca gdzie od wejścia czuje się chłód i dystans i nie jest to chłód klimatyzacji. Może to i dobra metoda bo w tak wytworzonej atmosferze człowiek dwa razy pomyśli nim raz poprosi.
Do takiej uśmiechniętej i życzliwej siostry to aż się serce rwie by mieć jakąś sprawę. Jeden z moich znajomych doktorów jest w tej chwili pacjentem w innym szpitalu. Zamiast wydawać polecenia w stylu - siostro skalpel, siostro tampon - może tylko prosić o podanie kaczki. W czasie wizyty wylał z siebie żale tłumacząc mi, że nie mówi się do pielęgniarek per siostro, bo ponoć one tego sobie nie życzą. Gdzieś nawet wystąpiły z takim postulatem. Nie wiem na ile to prawda a na ile opowiadania zamroczonego silnym przeciwbólowym lekiem faceta. Czy może być milsza forma zwracania się do tych naprawdę zapracowanych kobiet niż - siostro? To określenie zakłada a priori, że pielęgniarka to nie zawód to powołanie, a wspomniana osoba jest kimś naprawdę bliskim w tej całej szpitalnej, bezdusznej maszynie. Jeżeli ktoś to chce zaprzepaścić to powiem tylko - biedny szpital, biedny chorzy i biedny ja.
W ostatnią niedzielę pogodziwszy się ze zbudowanym na powitanie w dyżurce chłodem, zaczaiłem się w kąciku naprzeciw pokoju średniego personelu medycznego (mogę nie używać określenia siostry) czekając na umówionego doktora. Żona zaparkowała obok, wybierając miejsce które nie zaburzy komunikacji po korytarzu oddziału dla tak zwanego niższego personelu medycznego i nie zastawi drogi ewakuacyjnej. A propos zaś drogi ewakuacyjnej.
Zgodnie z normami unijnymi wszędzie znajdowały się zielone strzałki, widoczne nawet w gęstym dymie. Na nich ludzik sugeruje gdzie uciekać i żeby to robić szybko. Można jeszcze próbować ratować, dlatego w ogólnie widocznym miejscu znajdowały się instrukcje postępowania na wypadek pożaru. Był i hydrant p.poż z pewnością gotowy do użycia, bo posiadał kontrolkę legalizacyjną. To jednak nie było najbardziej dziwne. Na drzwiczkach wspomnianego hydrantu wisiały białe lekarskie spodnie. Świeże, czyste i idealnie wyprasowane. Przewieszone na metalowym wieszaku sugerowały jakiś bezpośredni związek z całym systemem zabezpieczenia przeciwpożarowego.
Tylko w którym momencie należy owe spodnie zakładać?
Przed stłuczeniem, czy po stłuczeniu szybki z przyciskiem alarmowym?
Sprawdziłem tkaninę nie miała nic wspólnego z azbestem. W instrukcji nie było podpunktu - spodnie p.poż.
Może więc to tylko taka wizualizacja – W razie pożaru spodnie na dupę i w nogi.
A te przeznaczone są pewnie dla tych co w panice nie mogli odnaleźć swoich.
Bo jak mówił klasyk - trza być w butach na weselu, a ja dodam, że w spodniach podczas ewakuacji