Wczasy pod gruszą

Kiedyś trzeba było wyjechać na wieś.Potem zdobyć pieczątkę choćby u sołtysa. Wypełniony druczek należało złożyć w dziale socjalnym. Przy odrobinie szczęścia można było liczyć na dofinansowanie tej formy wypoczynku.

Miała ona nawet swoją nazwę - wczasy pod gruszą. 

Ech, znowu wspominam PRL i po raz kolejny nie od tej najgorszej strony. Być może żeby trzeba było wtedy żyć żeby teraz wspominać?

Oczywiście nie wszystko i nie zawsze ciepło jak to w życiu.

W poznaniu tamtego okresu nie pomoże nawet najlepiej napisana monografia

Ja zaś zauważyłem, że ostatnio lubią się wypowiadać na ten temat historycy przed trzydziestką.

Czasy się zmieniły i nie żałuję. Teraz sam jestem mieszkańcem wsi i posiadam własną gruszę. Wczoraj wyłożyłem się pod nią ze szklaneczką zimnego piwa. 

- Co robisz ? - spytała żona

- Leżę sobie  pod gruszą, na dowolnie wybranym boku - zacytowałem klasyka.

Wcześniej  przejechałem kawałek rowerem, żeby nie zapomnieć że nogi to podstawa, nie tylko dupy.

Po wylegiwaniu się w cieniu drzewa, obszedłem pola. Nie musiałem chodzić daleko wystarczyło otworzyć bramkę.Przez bramke tez widac, ale pręty ogrodzenia  ograniczają wolność myśli.

Pszenica już dochodzi, chociaż mnie najbardziej zafascynował powój.

Choć to chwast, bardzo malowniczo współgra ze zbożami. Oplecione powojem łodygi zbóż wyglądają pięknie w swojej prostocie.

A żeby trzymac się klimatu poprzedniego posta powiem -  Żniwa za pasem