Trzy klucze

Z tym zamiarem nosiłem się już od dnia przeprowadzki, ale tak jakoś zeszło.

Wymienić zamki. To wydaje się oczywiste. W końcu za tym drzwiami znajduje się cały nasz dobytek. Mam dobre relacje z poprzednią właścicielką, dzwonimy do siebie nie tylko z okazji przychodzącej na jej stary adres korespondencji, ale też tak sobie, aby spytać jak postępuje remont jej świeżo nabytego mieszkania. Przyznam szczerze, że było mi bardzo trudno przebić się przez ten mur nieufności który ta pani wybudowała wokół siebie.

Jednak to się udało i jest w porządku.

- Po co to wszystko? - ktoś spyta - Był towar czyli dom, były pieniądze, była wymiana i do widzenia.

A ja jakoś tak nie umiem. W końcu ktoś zostawił w moim już ogrodz.ie kawałek swojego życia i jeżeli nie wyrazi zdecydowanej odmowy (co potrafię z tego samego powodu zrozumieć), to zawsze jest mile witany z odwiedzinami. Zapowiedziany lub nie. Tak samo mam z nowymi właścicielami naszego górskiego domu. Dzwonią, składają relacje z nowych inwestycji. Zapewniają jednocześnie, że poza drobiazgami nie dokonali przemeblowania, ponieważ nie warto zmieniać rzeczy doskonałych.

No cóż kupili mnie sobie tym komplementem. Zapowiadają wizytę u nas co przyjąłem z sympatią. Ja zaś nie specjalnie dążę do takiej wizyty w moim starym domu, bo pewnie by mi serce pękło.

No więc wymienić zamki. Nie jest jakiś brak zaufania, ale klucze krążyły, po dzieciach, zięciach , krewnych i znajomych królika.

Po zmianie będę miał poczucie tak zwanego starannego działania. Po co komu staranne działanie? Wierzcie mi, czasem się przydaje.

Drzwi antywłamaniowe z solidnym szyld zabezpieczający wkładki, wszystko to trzeba odkręcić, żeby dokonać pomiaru. Raz to zrobiłem tylko zmierzyłem po swojemu. I według mojej miary nie było w Polsce wkładki do takich drzwi. Kiedy jednak zdecydowałem się skorzystać z instrukcji w Internecie, wszystko stało się jasne a rozmiar typowy.

Zadzwoniłem do firmy wymieniającej zamki, ale podana cena powaliła mnie.

- Wkładki o których warto rozmawiać zaczynają się od kwoty 350 zł,- my proponujemy taką za 570 zł,- - recytowała nie znoszącym sprzeciwu głosem, jakaś z pewnością miła pani.

W tych okolicznościach przyrody, nie zdecydowałem się nawet na pytanie o wkładki tańsze.

Sam mozolnie zgłębiłem oznaczenia klasy wytrzymałości i odporności na rozwiercanie. Tutaj też bardzo pomocny okazał się Internet. Myślę, że dzięki temu rozpoznaniu zaoszczędziłem koło 50 % ceny nie licząc oczywiście kosztów montażu i dojazdu.

Kiedy położyłem na stole w kuchni trzy nowiutkie wkładki, teściowa spojrzała najpierw z zaciekawieniem na wkładki, a potem z niedowierzaniem na mnie

- Dasz sobie z tym radę ? - spytała jakby zapomniała już co widziała w swoim nie krótkim już życiu.

- Dla mnie to małe piwo przed śniadaniem - powiedziałem nieskromnie niczym dozorca Prokop ze znanego serialu Dom. Nie przypuszczałem nawet, że na zasadzie kompletności postaci dopadnie mnie również klątwa Prokopa, ale po kolei.

Ledwo doczekałem końca obiadu. Rozłożyłem warsztat i nie zważając na lekki mróz, przystąpiłem do wymiany. Gdzieś tam śruby nie chciały puścić, a gdzieś tam elementy wyglądały na zbyt dopasowane. Nic to, po około pół godziny wkładki w drzwiach i bramce wejściowej lśniły nowym złotem mosiądzu. Wszystko działało.

Aby ułatwić rozpoznanie kluczy w nocy, poprzez małe nacięcie z boku zaznaczyłem ten do zamka górnego.

Po tym wszystkim postanowiłem jeszcze sprawdzić czy rzeczywiście wszystkie klucze otwierają zamek.

Wyszedłem na zewnątrz, sadziłem klucz do otworu i przekręciłem. Po wykonaniu jednego obrotu zamek zastygł w swoim pół-zamknięciu. Ani w lewo ani w prawo. Ani zamknięte ani otwarte. Z tą tylko różnicą, że nie da się wejść, ani wyjść. Zależy z której strony drzwi aktualnie się znajdujesz. Żaden z kolejnych kluczy również nie pasował.

Ciśnienie które natychmiast mi wzrosło, pozwoliło nie odczuwać niskiej temperatury na zewnątrz.

Zapukałem w szybę i gestykulując, pokazałem teściowej, aby spróbowała otworzyć z drugiej strony.

Trwało to chwilę i już wiem, że teściowa nie nadaje się do tej zabawy z odgadywaniem hasła poprzez odczytywanie gestów czyli kalamburów. Po moim zresztą dłuższym machaniu, zdecydowała się udać do wiatrołapu, ale jej nerwowe kręcenie zdało się również psu na budę. Chciałem wejść do domu poprzez okno w mojej sypialni, co oznaczało, że po chwili wzburzenia nie wróciło mi jeszcze logiczne myślenie.

Za to logiką popisała się moja żona, wpuszczając mnie do środka poprzez drzwi tarasowe.

Zapomniałem o ich istnieniu.

- Dziesięć, dziewięć, osiem... - zacząłem odliczać w celu uspokojenia.

- Myśleć, myśleć - motywowałem się.

Pomysł telefonu do pogotowia zamkowego na razie odrzuciłem. Może z powodu tych komentarzy którymi fachowcy dołują amatorów.

- A któż to Panu tak skopał robotę ? Ja bym takiemu nawet noża do schabowego nie dał.

Udałem się do feralnych drzwi. Postukałem, popukałem i zacząłem powtarzać procedurę otwierania, klnąc przy ty niemiłosiernie. Wiem bowiem, że przekleństwa nie tylko uśmierzają ból, ale i ułatwiają odkręcenie zapieczonej śruby.

Po piętnastym chyba razie, gałka przekręciła się i uwolniła zamek. Wyjąłem najpierw wkładkę a później cały wkład zamka. Na sucho powtórzyłem kręcenie.

- Na mój rozum to ruchomy element wkładki był o pół milimetra za wysoki i za szeroki. Podniósł zbyt wysoko elementy wewnętrzne i zablokował się – podzieliłem się diagnozą ze resztą rodziny.

Mądrze zabrzmiało.

Przy pomocy szlifierki kątowej dopasowałem obrotowy języczek wkładki.

Zadziałało. Posmarowałem zamek omijając wkładkę. W nią nie wolno nic wlewać.

Skręciłem całość.

Kiedy wróciłem do pokoju, oświadczyłem, że nie będę już używał powiedzenia Prokopa. Jemu również wychodziło tak pół na pół.

Kiedy pomogłem żonie udać się na spoczynek, zegarek wskazywał już 21.45. Z popołudnia nie zostało już nic, nawet internet nie kusił. Gorący prysznic i widok nowego kompletu kluczy leżących spokojnie na biurku musiał mi wystarczyć na zakończenie dnia.

A kiedy zgasiłem światło pojawiła się myśl - a w jakim stanie jest wstępny filtr wody w domowej instalacji?

Siła powstrzymałem się przed sprawdzeniem tego natychmiast.

- Ty Antoni pieprznięty jesteś zdrowo – upomniałem się ostro.

Wsadziłem w uszy słuchawki, włączyłem radio, ale nie trafiłem na żaden radiowy teatr, albo chociaż na ciekawe gadanie o bzdurach.

Po całym dniu mam przesyt muzyki, ale to niestety najprostsze, puścić płytę i niech leci.

Na zasadzie wyjścia awaryjnego, w moim telefonie mam nagrane kilka starych słuchowisk.

Najlepszy do zasypiania jest Transatlantyk Gombrowicza.

Tak też było i tym razem