Rzeczy mało ważne

- Czy  ktoś przypadkiem nie widział  maskownicy do skrzynki z bezpiecznikami? – spytałem nerwowo, kiedy okazało się, że od dłuższego czasu szukam jej bez najmniejszych efektów.
Zostałem zasypany gradem pytań w stylu:  jakiej zaślepki? Gdzie? Co? Kiedy?
Odpowiadanie na nie tylko podnosiło mi ciśnienie. Jest to stara metoda odwrócenia ról. Zrzuca się obowiązek odpowiedzi na pytanie, zadając pięć innych, związanych tylko pozornie z głównym nurtem.
Tylko teściowa pozostała jak zwykle w formie, używając utartej formułki  - Ja niczego nie dotykałam.
Poczułem bezsens tej sytuacji i powróciłem do przeszukiwania mieszkania. Niestety nigdzie obecności wspomnianej zaślepki bądź jak mówią inni blendy nie stwierdziłem.
Kiedy kupowałem dom skrzynka z bezpiecznikami stała otworem,  gotowa do ingerencji elektryka. W środku znajdowały się trzy rzędy pstryczków do których podłączono plątaninę kabli.
- Trzeba coś z tym zrobić bo tu jest bałagan – ocenił syn
 - Po założeniu tej zaślepki która leży w rogu wszystko będzie wyglądało pięknie – powiedziałem – symulując ułożenie blendy.
Tknięty przeczuciem, aby nic złego nie spotkało plastikowego elementu  schowałem go w spiżarni.
Tutaj ślad  zaślepki się urywa – jak zwykł mówić Bogusław Wołoszański.
Po zainstalowaniu napędu bramowego chciałem zabezpieczyć skrzynkę, ale niestety to mi się nie udało.
- Nie chcę Pana martwić – powiedział  elektryk, ale samej blendy Pan nie kupi. Trzeba będzie nabyć cała skrzynkę i wykorzystać jeden element.  Postaram się załatwić ją trochę taniej.
Zrobiłem zdjęcie, zwymiarowałem  pudło i wysłałem do niego zdjęcia MMS-em.
Po tygodniu Pan Bogdan  przywiózł skrzynkę.
- Półtorej stówy – powiedział od progu, abym odniósł przekonanie, że uzyskał gdzieś bardzo dobry rabat.
- Wie Pan ja też mam podobne podejście do bezpieczeństwa i estetyki. Z pewnością dołożyłbym
tę kasę do skrzynki.
Jak to u mnie, nie mogłem doczekać końca dnia aby zabrać się do roboty. Rozkręciłem skrzynkę, wyciągnąłem potrzebny element i pobiegłem do wiatrołapu.
- Dupa – powiedziałem do siebie głośno, kiedy okazało się że zaślepka jest za długa o około 5 cm dodatkowo posiada inny sposób mocowania.
- Zmienili system,. Widocznie ma Pan stary model – stwierdził meches.
- z 2009 roku i już stary? - Spytałem naiwnie
- No właśnie. Teraz wszystko się szybko zmienia.
Zabrał skrzynkę i oddał  kasę, pozostawiając mnie w stanie desperacji. Szare komórki pracowały na podwyższonych obrotach tak, że ze dwa razy wyszedłem na zewnątrz aby schłodzić rdzeń swojego procesora.
Po powrocie do domu zrobiłem szablon zaślepki z tektury, misternie lokując otwory na bezpieczniki. Nożyczkami docinałem po kilka milimetrów. A kiedy wszystko było gotowe, odwzorowałem szablon na kawałek białego poliwęglanu który znalazłem w firmie.
Pozostawił go tak jakiś pracownik agencji reklamowej. Złośliwie mogę stwierdzić, że ponieważ w naszej firmie nie ma kobiet,  nie padł on ofiarą odzyskiwania wolnego miejsca. Spokojnie leżał w rogu magazynu, czekając na swoją kolej. No i doczekał się.
Bardzo dumny z siebie, zaprosiłem rodzinę do obejrzenia  nowej, estetycznej i co ważne bezpiecznej skrzynki z bezpiecznikami.
- To teraz mogę się przyznać, że to ja wyrzuciłam ten kawałek plastiku – powiedziała żona  – Wydawał mi się taki nieważny.
- Co za poczucie odpowiedzialności  i prawdomówność po czasie – oceniłem – Gdybyś powiedziała mi to wcześniej, oszczędziłabyś mi  robotę z trzykrotnym przekopywaniem domu.
Swoja drogą zauważ,  że ja nigdy nie wyrzuciłem Ci foremek do mufinek, otwieracza do słoików czy tych śmiesznych obrączek na serwetki, chociaż te ostatnie nigdy nie były używane. Są Twoje  a więc muszą być ważne.
- Wszystko dobre co się dobrze kończy – włączyła się  teściowa, zadowolona, że to nie ona tym razem: złamała, ukręciła czy wyrwała element. Tym razem całkowicie - no guilty.
Ponieważ nie mam natury pamiętliwej, nie wspomniałem zagubionych w dziwnych okolicznościach kompletu śrubek i nakrętek do naprawianego urządzenia, rureczek termokurczliwych do zabezpieczana przewodów elektrycznych, czy paru innych nieistotnych dupereli
Odpuściłem sobie wypominanie, bo i żona mogła w odpowiedzi na moje pytanie wzruszyć tylko ramionami i olać temat. Tak jednak się nie stało i kolejna tajemnica wiejskiego domu została wyjaśniona.
- Kochanie nie widziałaś takiego plastikowego kluczyka do skrzynki gazowej? - Spytałem z nadzieją w głosie jeszcze tego samego wieczora.
- Ja niczego nie dotykałam – dobiegła mnie z kuchni profilaktyczna odpowiedź niepytanej jeszcze teściowej.
Zaraz też przypomniałem sobie, że tkwi w zamku skrzynki od wczoraj, kiedy to odczytywałem stan zużycia gazu za ostatni miesiąc.
Nic to, przecież kto pyta nie błądzi.