O smutkach które przchodzą w concerto finale

Od pewnego czasu portal „jego strona pl” jest dla mnie źródłem inspiracji. Czytane tu informacje aż proszą się o komentarz czy polemikę. Być może to kontrowersyjne treści, albo to ja mam takie oczy i dostrzegam coś innego niż było intencją autorów.

Tym razem także skorzystałem z owego portalu, ale przeczytany tekst stał się dla mnie początkiem naprawdę poważnych przemyśleń.

Oto w dniu 19 lutego zamieszczono tam artykuł zatytułowany „5 rzeczy, których będziesz żałował przed śmiercią”

Ileż to razy wieczorem, przed zaśnięciem zadawałem sobie podobne pytania. Co zastanawiające skłonność do podobnych auto-pytań znacznie nasiliła się po pięćdziesiątce. Może to dlatego że zaczął się dla mnie czas „z górki”.

Konstrukcja wewnętrznego monologu jest jednak nieco inna. Wyobrażam sobie mój pogrzeb, co nie jest taka znowu fantazją dla fantazji, wszyscy jesteśmy przecież śmiertelni, a komu z brzegu nigdy nie wiadomo.

I iluż przyjdzie mnie wesprzeć w tych ostatnich ziemskich chwilach. Kto zapali papierosa, a kto tylko założy ręce na piersi, w oczekiwaniu na spopielenie się ostatniej mojej kostki?

Budowałem sobie kiedyś listę gości i ze smutkiem muszę powiedzieć, że nie wygląda to wcale różowo, o ile taki kolor pasuje do opisywanej ceremonii.

Norwidowsko to trochę wygląda.

Coś ty Atenom zrobił, Sokratesie,
Że ci ze złota statuę lud niesie,
Otruwszy pierwej...

Coś ty Antoni zrobił otoczeniu

Że tych przyjaciół jak kutych w kamieniu

Dziś nie ma z tobą?

Bo swoją drogą coś ty Antoni zrobił światu, krajowi, miastu, by liczyć na publisię?

Wchłanianie i wydalanie to konieczność. Zaniechanie jako takie to błąd. A zmarnowanie szans to już chyba grzech.

Według portalu, mężczyźni na łożu śmierci najczęściej wyrzucają sobie następujące sprawy

1.Żałuję, że nie kierowałem własnym życiem
Ale z tego powodu miałem z kolei udane życie rodzinne. Tak myślę sobie przynajmniej. Rodzina a szczególnie małżeństwo wymaga poświęceń i kompromisów. Czasem trzeba coś poświęcić by coś zyskać, lub by tylko coś uchronić.

Z czasem odkryłem radość z takiej zmiany. Za diabła nie nazwę tego poświęceniem, bo poświęceń nikt ode mnie nie żądał.

2. Żałuję, że poświęciłem wszystko pracy

Tak to prawda, praca to niewdzięczna kochanka. Wykorzystuje twoje siły w imię jakichś abstrakcyjnych zysków i wątpliwego prestiżu. Po to tylko, by wyssać Cię całego i wypluć przy pierwszej nadarzającej się okazji.

Kilka tych „kochanek” zmieniłem a każda z nich popisała się tym egoistycznym charakterem.

Nawet bezinteresowni przyjaciele zmieniają się w krwiożerczych szefów w chwili gdy wiąże nas tak zwany służbowy stosunek.

Kiedy w potrzebie wyciszenia, spaceruję alejkami Cmentarza Rakowickiego widzę te setki, nobilitowanych przez pracę i niezastąpionych. Mogiły pokrywa miejski kurz i zwiędłe liście. Z rzadka znicz.

Ale czy warto?
Może nie warto?
Chyba nie warto...
Raczej nie warto.
Nie, nie - nie warto.

3. Żałuję, że bałem się mówić o swoich uczuciach

Tego akurat nie żałuję, bowiem z czasem tego się nauczyłem. Nie stanowiło dla mnie większego problemu. Powtarzałem to żonie i dzieciom, że je kocham. Na głos powoli i wyraźnie

czasem tylko używałem w stosunku do Młodszego syna jakiejś figury retorycznej w stylu:

- Ciebie synu to trzeba bardzo kochać, żeby Cię kochać. I ja właśnie tak Cię kocham.

Namawiałem nawet do wzajemności w opisywaniu swoich uczuć, bez względu na ich stan. Nie jest to jednak taki mój pełny sukces. Nie zdążyłem powiedzieć tego własnemu ojcu. I może od tego wzięła się ta późniejsza śmiałość.

4. Żałuję, że nie pielęgnowałem przyjaźni

Wielokrotnie zadawałem sobie takie pytania - czy należy pielęgnować przyjaźnie ponad wszystko?

• Czy przyjaźnią można nazwać jednostronne narzucanie się z telefonami, bo inni są zapracowani?
• Czy przyjacielem można nazwać tego który takim się mianuje, by po cichu zazdrościć każdej nowej rzeczy, płacy i pracy która de facto wysysa z człowieka wszystkie siły?
• Czy przyjacielem nazwać kogoś kto zamknął się w swoim świecie, wtedy kiedy go najbardziej potrzebowałeś z obawy przed tym, że możesz poprosić go o pomoc, albo pożyczkę.?

Spokojnie, gdyby mnie znali jak przyjaciela, wiedzieliby dokładnie, że pierwej padnę niż poproszę o taką pomoc.

Może i mam te swoje metr sześćdziesiąt parę, ale honor noszę na wysokości metr dziewięćdziesiąt.

Daję jednak radę i dosięgam.

Praca poza Krakowem odebrała mi czas i okazję na spotkania ze znajomymi. Powrót do Krakowa spowodował, że nagle zrobiło się daleko do nowych znajomych. Tak tu pusto teraz na tej cmentarnej alei.

5. Żałuję, że nie pozwoliłem sobie być szczęśliwszym.

Ponoć jak pisze portal :”wymagając za dużo od siebie i utrzymując zbyt wysokie oczekiwania wobec własnego życia, zamykamy sobie drogę do szczęścia. „

To jak to tak, od początku być minimalistą? Nie stawiać sobie wyzwań i zadań? Nie sprawdzać się?

Moje szczęście to świadomość, że być może kilka razy w życiu sprawdziłem się. Nie sprawdzam natomiast swojego konta bankowego, ponieważ o swoim debecie pamiętam na bieżąco.

W tym ostatnim jestem chyba zgodny z ogółem. Żaden z umierających ludzi, z którymi rozmawiano, nie żałował tego, że nie zarobił fortuny, nie zrobił większej kariery, czy nie miał większej liczby partnerów.

Ale ja jeszcze nie odpowiem sobie definitywnie, przynajmniej na dwie z trzech wymienionych powyżej kwestii. W końcu ja jeszcze nie umieram, ale niczym romantyczny bohater zadaję sobie to pytanie :

Czy to co Twoje będzie zatracone
Czy popiół tylko zostanie i zamęt
Co idzie w przepaść z burzą?

Nie ma we mnie tyle pychy by podejrzewać że zostanie

Na dnie popiołu gwiaździsty dyjament

W wieczornych rozmyślaniach wykorzystano wiersze C.K Norwida i E Stachury