Remis

Dzisiaj jeszcze słów kilka w temacie ukrywania rzeczy, żeby nie było że to są skłonności przypisane jednej płci.

Najprawdopodobniej w związku z przeprowadzką, zaginęło nam kilka potrzebnych dokumentów, oraz kilka rzeczy których braku jeszcze do końca sobie nie uświadamiam. Jakiś czas temu żona pytała o pudło z napisem „komoda – szuflady”.

- Już rozpakowane a zawartość jest w biurku i sąsiedniej szafce - odpowiedziałem dając do zrozumienia, że mam tu wszystko pod kontrolą.

-Ale to nie wszystkie rzeczy – stwierdziła żona – Brak mi dokumentów na okulary, przedłużonej gwarancji i ubezpieczenia.

- Wszystko co było rozłożyłem – odpowiedziałem ale już zacząłem żałować nadgorliwości działania. Nie kontynuowałem jednak tematu, bo wiadomo do czego prowadzą rozmowy gdy jest słowo przeciwko słowu.

Kiedyś z powodu jednego guzika do płaszcza, doprowadziliśmy taką rozmową nasze małżeństwo na skraj. Na szczęście był to tylko skraj absurdu.

Zostawiłem sprawy swojemu biegowi, co ma być to będzie.

W sobotę odwiedził mnie młodszy brat. To jego pierwsza wizyta w naszym nowym, wiejskim domu. Po kolacji rozgadaliśmy się bardzo, bo wiadomo, że wino rozwiązuje języki. Żona wypisana ze szpitala w połowie tygodnia i mocno obstawiona antybiotykami z wina nie korzystała. Towarzystwo dwóch rozgadanych facetów zaczęło ją nużyć, a więc wybrała się na wieczorny spoczynek. Pomogłem jej w codziennych wieczornych czynnościach i ucałowałem na dobranoc.

Sprawdziłem jeszcze czy założony podciśnieniowy opatrunek nie piszczy ostrzegawczo i zgasiłem światło. Wymęczona chorobą, która tylko popuściła zamiast całkowicie odpuścić, zasnęła dość szybko.

Z kolejną butelką serum prawdy wybraliśmy się do gościnnego pokoju na pięterko i tam dokończyliśmy naszej polaków i braci rozmowy.

Następnego dnia zerwałem się jak zwykle do życia i koło ósmej tradycyjne śniadanie niedzielne stało już na stole.

Wszedłem do pokoju żony z następująca informacją:

- Kochanie, od twojej mamusi otrzymałem w prezencie świątecznym krem przeciwko zmarszczkom i zmęczonej skórze. Użyłem rano i zobacz jaki jestem gładki i wypoczęty.

- Tylko oczy zdradzają Twoje nocne zajęcia – powiedziała żona – Tej ostatniej butelki wina mogliście sobie darować

- Ale to był „Cziornyj doktor” (Mołdawia) - świetny do finalnej rozmowy.

Wspomniany „doktor” nie pogorszył, ani nie polepszył niedzielnego poranka. Wprawa lub jak kto woli praktyka. Tak jak co dzień zrobiłem swoje, dodatkowo odśnieżyłem i rozpaliłem w kominku. Kiedy płomienie objęły w posiadanie bukowe polana, zrobiło się przyjemnie i ciepło

Ten wydostający się przy okazji dokładania do pieca dym pobudzał wyobraźnię i od samego zapachu robiło się cieplej.

W kuchni rozpoczęła się subtelna gra zapachów. Oprócz palonego buka. dom zapachniał pieczonym chlebem, bo apatyty sobotnie przeszły nasze oczekiwania. W sumie zrobiło się tak, jakby gdzieś w domu był piec chlebowy. Taki stary, wiejski na węgiel drzewny, a wszystko przez plątaninę zapachów chleba i dymu.

Za oknem śnieg a duże kryształowe sople zwisały z rynien. Gdzieś zawiało, gdzieś zmroziło, ale w tej atmosferze wewnątrz domu, zupełnie nam to nie przeszkadzało.

Jakby dla podkreślenia nastroju, zaraz po śniadaniu wprosili się na obiad Syn z żoną. Dom dla dzieci zawsze jest otwarty i gościnny. Dokładając do tego teściową, po którą pojechał Młodszy, z niedzielnym obiadem zmagało się siedem osób.

Daliśmy radę. A ja z mroku zapomnienia wyciągnąłem przepis na zupę szczawiową. Wyszła taka jak u mamy. Koniecznie z jajkiem bo jak czytałem jajko niewluje szkodliwe szczawiany ze szczawiowych liści.

Duży rodzinny stół posadowiony pomiędzy kuchnia a salonem, w cieple kominka strzelającego iskrami z płonących polan, sprzyja rodzinnym rozmowom. Zwłaszcza przy kawie i niedzielnym cieście.

I jak to w rodzinie, raz komplement raz prztyczek.

- W moim pokoju - zaczęła teściowa, mając na myśli jeden z pokoi na piętrze.

- Jaki Twój babciu? - spytał się Młodszy

- No jak to? - odpowiedziała babcia, zapomniawszy, że czas jakiś temu zrezygnowała z propozycji wspólnego zamieszkania w jednym domu.

- Mamusiu - zacząłem jak zwykle taktownie - rzadko zgadzam się z moim synem, ale teraz muszę to zrobić. Ten na górze to jest pokój gościnny.

- Mamusia żony spojrzała na mnie wzrokiem spokojnym, ponieważ trzy dekady wspólnych rozmów uodporniły ją. Teraz byle co jej nie ruszy. Wprawa i doświadczenie.

Mój Młodszy Syn już od środy Pan Inżynier. Jakże to miła informacja dla rodziców i jakże chętnie powtarzana. Do tego z końcową oceną z egzaminu 5,0.

No proszę. A tego to się już po własnym dziecku nie spodziewałem.

Jestem dumny jak paw. Rozwinąłem kolorowy ogon nie zważając na mróz za oknem.

A teraz wrócę do początku i sedna sprawy.

Brat spytał mnie o folię do zabezpieczenia ekranu telefonu. Kiedyś już raz robiłem mu małe nalepianie.

- Jest w pudełku z napisem „komoda - szuflady” - powiedziała żona - jak i moje dokumenty do okularów. Wsadziłam je do koperty w której przychodzą reklamówki fundacji J.

Fundacja J. przysłała kiedyś jakieś małe, kolorowe kartki pocztowe z dołączoną prośbą o wsparcie. Żona zrobiła przelew, ale to tylko skomplikowało sprawę. Od tej pory cyklicznie przychodzą naklejki a to z imieniem żony, a to małe karteczki do prezentów itp. Żona dzwoniła do nich i powiedziała, że dała ile mogła, bo sama wymaga wsparcia przy tych obecnych kosztach leczenia. Nie zmieniło to podejścia fundacji. Koperty przychodzą regularnie. Regularnie też korespondencja ląduje w koszu.

- No to jesteśmy w domu – powiedziałem. W trakcie wykładania dokumentów z pudła, zauważyłem kopertę z fundacji J. Zakładając, że koperta zaplątała się przy pakowaniu, wrzuciłem ją do kominka - A napisałaś coś na tej kopercie - spytałem ?

- A co miałam pisać – spytała zdziwiona żona.

- Można było skreślić adres i na przykład skrobnąć pisakiem „okulary – dokumenty”

- Nie?. To nie dziw się, że ktoś wyrzuci akt notarialny, jak wsadzisz go w gazetkę reklamową Carrefoura.

W sumie dokumenty nie są tak ważne i do chyba do odtworzenia. Daj bóg żeby się nie przydały. W sumie można powiedzieć mamy z żoną remis 1:1.

Ale nie o to chodzi.

Głupio mi trochę, że zadziałał u mnie automat. Przecież zwykle podchodzę do tematu dokładnie jak to mówią od podszewki.

- A i myśmy się dzisiaj raczej wprosili na ten obiad – przywołało mnie do rodzinnej rozmowy kokieteryjne zdanie wypowiedziane przez Starszego Syna.

- Żeby Ci nie było przykro, to z Tobą też się zgodzę mój Synu – powiedziałem szybko i pewnie wbrew oczekiwaniom. Ale przecież i mój syn zna mnie od ponad trzydziestu lat.