Nie praktykuję noworocznych postanowień

Dzisiaj od samego rana radio wypomina nam postanowienia noworoczne.

- Sprawdź co z nich zostało - kpi prowadzący.

A skąd on tak dobrze poinformowany, że nic nie zostało?

Czyżby nie dręczył go ten sam problem?

Kiedy w noworoczny poranek budzimy się z ciężką głową, mówimy do siebie, albo co gorsza do żony

- Więcej już nie tknę alkoholu.

Żona która to słyszy jest świadkiem, a potem kpi z naszej słabej silnej woli.

Postanowienia złożone pod presją samopoczucia są guzik warte, ponieważ trudne do realizacji.

Postanowienie ma swoją wartość jeżeli wykazując pewną staranność, możemy uczynić mu zadość, nie trzeba do tego otwierać sobie żył.

Ja rozumiem, że można powiedzieć

- Więcej już nie tknę ciepłego alkoholu.

albo

- Więcej już nie tknę alkoholu na czczo.

Wiemy już czego należy się wystrzegać. Bo bezwzględną abstynencję lepiej ująć w ramy czasowe.

- Przed miesiąc nie tknę alkoholu.

Albo przez pół miesiąca. Na początek może tylko przez tydzień.

A nuż nam się spodoba i rozpoczniemy nowe ciekawe i intrygujące życie. Piszę - nowe - bo z takim przyzwyczajeniem trzeba zmienić znajomych, środowisko, pewnie pracę. Czasem i mieszkanie.

Czy stać nas na te wszystkie poświęcenia, po tym gdy nieopatrznie wypowiadamy sakramentalne - więcej nie....

Po zeszłorocznej imprezie, pierwszej od wielu lat, której koniec zniknął mi gdzieś w mrokach niepamięci, podjąłem takie zobowiązanie

- Będę starał się unikać ciężkich alkoholi, w nadmiernych ilościach.

I co ? I wypełniłem to zobowiązanie. Starałem się unikać, w większości z pozytywnym skutkiem. Nawet znajomi przyjęli do wiadomości fakt, że trącam ich zmrożoną banieczkę swoim czerwonym winem utrzymanym w temperaturze około osiemnastu stopni.

Ja się czuję z tym dobrze, a znajomi nie mają uczucia, że siedzą przy stole z jakimś cholernym ortodoksem.

Nie mówię „nigdy” bo wiadomo, że może mi odpalić. Wszak życie zaczyna się po pięćdziesiątce, a jeszcze lepiej po dwóch. Na razie nie jest mi z tym źle.

Nie muszę rzucać palenia, bo nie palę już od ponad ćwierćwiecza. Oczywiście nie rzucałem po sylwestrowym balu tylko tak jakoś w czerwcu.

Cholera, po tym czasie gdyby była możliwość wypalenia jednego do południowej kawy, to pewnie bym się skusił.

Póki co poleruję fajki, które zostały mi po poprzednich eksperymentach z młodości. Paliłem je puszczając kłęby dymu niczym parowóz pod Rabką, tak ze trzydzieści lat temu. Oczywiście ostatnio teściowa ścierając kurze, wywaliła mi pojemnik i w jednej rozbił się cybuch. Korzeń wrzośca jest delikatny. Jakbym miał do czynienia z dziećmi. Wiecie jaka jest oficjalna wersja – samo się.

No cóż z pomocą wiążą się koszty. Zdarza się, że te wartości się równoważą, albo co gorsza...

Zamknijmy stwierdzeniem, że nie palę.

Od czasu gdy w zeszłym roku zrobiłem zamach na swoje BMI, moja waga trwa, mieszcząc się w przedziale jednego kilograma w tę lub w tamtą stronę. W zasadzie to się koryguje naturalnie.

Powyżej zamieściłem wydruk swojego BMI, oczywiście bez podawania podstawowych danych. Zwłaszcza haniebny wzrost pozostawiłem do swojej wiadomości.

To odchudzanie zacząłem jakoś po Trzech Królach, ale nie było to noworoczne postanowienie.  W niedzielę, wieczorem poczułem, że przyszła ta chwila, że mogę od jutra.

Tak w ogóle to pilnie słucham wszystkich sygnałów od mojego organizmu i nie zagłuszam ich z byle powodu tabletkami Goździkowej.

Teraz żona namawia mnie do jedzenia, a mnie się spodobało. Szczególnie gdy pod skóra pojawiły się jakieś szczątki mięśni. A może by tak coś podźwigać?

Przy śnieżniej zimie i regularnym ręcznym odśnieżaniu, bicepsy powinny wyjść ze stanu depresji.

Oj chyba już skończę. Jak tak pójdę dalej, to nagle okaże się, że można mnie postawić w Sevres jako wzór.

Czego? Wszystkiego

Bo przecież
Zdolny jestem niesłychanie,
Takie sobie mam ubranie,
Moja gęba tryska zdrowiem,
Jak coś powiem, to już powiem,
Jak odpowiem, to roztropnie

No właśnie. Dziękuję Panu Panie Brzechwa... za opamiętanie