Fair i play do kompletu

Olimpiada zimowa Soczi 2014 już za nami, chociaż w najbliższy piątek zaczyna się paraolimpiada czyli zmagania sportowców niepełnosprawnych. Ze względu na sytuację polityczna podnoszą się głosy namawiające paraolimpijczyków do bojkotu igrzysk. Bo w myśl starożytnej tradycji. bezpośrednio przed i w trakcie igrzysk obowiązywać miał święty pokój, a w obecnej sytuacji na Ukrainie o pokoju takim trudno mówić.

Mam mieszane uczucia, bowiem w trakcie igrzysk w Soczi już działy się bulwersujące rzeczy na Ukrainie, ale większość zamiast pokoju wolała święty spokój.

W końcu na przygotowanie zawodników wybrano miliony i ten wydatek powinien się opłacić. Poza tym są transmisje telewizyjne i najdroższy czas reklamowy w trakcie. Inaczej z niepełnosprawnymi. Wegetują gdzieś na pograniczu, najczęściej zw własne pieniądze, są mało medialni i jak to stwierdził jeden z ekstremalnym polskich polityków - nie powinni epatować swoich kalectwem. Niechaj więc siedzą w domu.

Wszystkie sankcje, bojkoty i zakazy uderzają najczęściej w ludzi bezbronnych, bogaty da sobie radę. O tym poinformował w trakcie jednej ze swoich konferencji rzecznik PRL-owskiego rządu w latach osiemdziesiątych, słynnym hasłem – Rząd sam się wyżywi.

Dlaczego więc gra się na uczuciach tych którzy i bez tego są skrzywdzeni przez los?

Czy to jest fair?

Czy to w ogóle jest fair play?

A propos zaś sportowego zachowania, zderzyły się w moim umyśle dwie podobne historie z ostatnich igrzysk z i ich jakże różnym zakończeniem

Historia pierwsza

Kanadyjski trener narciarstwa klasycznego Justin Wadsworth zachował się przyzwoicie jak na sportowca wypada. Podczas sprintu mężczyzn rosyjski biegacz zanotował przykry upadek, w wyniku czego połamała mu się narta. Bieg mógł ukończyć jedynie dzięki pomocy Kanadyjczyka, który pożyczył mu nartę przeznaczoną dla swojego podopiecznego.

Wadsworth chwycił zapasową nartę, którą miał przygotowaną dla swojego podopiecznego i ruszył na pomoc Rosjaninowi. Ten widząc biegnącego w jego stronę trenera, stanął, po czym szkoleniowiec ukląkł przed nim i bez słowa zaczął zmieniać mu nartę. Po zakończonej wymianie, rosyjski zawodnik mógł znów "pełną parą" ruszyć w kierunku mety. Po jej przekroczeniu kibice zgotowali mu huczną owację.
- Chciałem tylko, aby zachował godność, gdy będzie przekraczać linię mety - powiedział Kanadyjczyk, który sam trzykrotnie startował na igrzyskach olimpijskich.

W myśl chrześcijańskich zasad, że jeżeli czynisz dobro niechaj twoja lewica nie wie co czyni prawica, gdy dwie godziny po tym wydarzeniu, dziennikarka chciała z nim porozmawiać o tym, jak pomógł Rosjaninowi, ten był zaskoczony, że w ogóle ktokolwiek zwrócił na to uwagę.
- To po prostu pozwoliło mi poczuć się choć trochę lepiej. Gdyż wcześniej pozostała część dnia, była całkowicie do d... - powiedział trener, którego zawodnicy odpadli wcześniej.

I druga historia podobna w temacie z jakże innym zakończeniem.

Niemiecki bobsleista Manuel Machata ukarany został przez krajowy związek dyskwalifikacją i grzywną za pożyczenie prywatnych płóz Aleksandrowi Zubkowowi. Rosjanin w Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Soczi zdobył złote medale w konkurencji dwójek i czwórek.

Niemiecki Związek Bobslejowy ukarał byłego mistrza świata, skreślając go z kadry narodowej na rok. Wymierzył mu ponadto grzywnę w wysokości 5 tys. euro.

Czy problemem może być to, że w Soczi niemieccy bobsleiści ponieśli sromotną klęskę?

Przecież kanadyjski trener też był na pozycji przegranej.

Machata o swoim kroku nie poinformował federacji – czyli działał według wspomnianej już chrześcijańskiej zasady.

Pojawiło się we mnie wzburzenie i irytacja, ale tylko do czasu przeczytania następnego zdania.

Federacja pretensje ma tym większe, że jego płozy zostały stworzone w państwowym instytucie, podczas gdy zawodnik wypożyczył je Zubkowowi za opłatą, którą sam zainkasował.

Nie wnikam już czy idzie o to kto zainkasował zyski ?, oraz czy odprowadzono podatek od transakcji. Jedno wiem, że może to i play, tylko fair zaplątało się gdzieś pomiędzy zerami tej handlowej operacji.

Wniosek zaś z tego jest taki, że każdy tekst powinno się czytać do końca.

- Do końca mojego lub jej – jak powiedział Franz Maurer w „Psach”

(na podstawie lektury  www.sport.pl)