I ja umiem coś tam, coś tam

Mówi się, że jak się coś raz trafi do Internetu to pozostaje tam  już na wieki.  To określenie na wyrost, bowiem sam internet ma nie więcej niż ćwierć wieku. Co jednak jest na rzeczy. Gdzieś tak w 2008 roku, firma w której aktualnie pracuję, umieściła na portalu z ofertami pracy ogłoszenie. Informowali o możliwości zatrudnienia kilku pracowników magazynowych. Żadnych specjalnych wymagań bo i praca jaką mieli wykonywać jest prosta. Przenieść stąd tam, według wskazań przełożonego. Pracowników przyjęto a ogłoszenie pozostało. Pracownik odpowiedzialny zagubił gdzieś hasło. Próby kontaktu z właścicielem portalu od tamtego czasu nie dają żadnego rezultatu, ponieważ do korespondencji służy mail na który nie dostajemy żadnej odpowiedzi. Tak to już szósty rok ogłoszenie jest  automatycznie odświeżane i wtedy zostaję zasypywany CV- kami. Mnie się śmieci poczta, a ktoś robi sobie fałszywą nadzieję na pracę. Nie mam już siły odpisywać na maile i wysłuchiwać dobrych rad, że nieaktualne ogłoszenia powinno się kasować. Ileż razy próbowałem to zrobić. I co ? I jestem w tym samym miejscu co zawsze. W wolnej chwili przeglądam jednak listy motywacyjne które obrazują mi, że naprawdę jest trudno o pracę.  Pojawiają się też perełki nowomowy jak ten początkowy fragment listu : „Szanowni Państwo, Wychodząc na przeciw Państwa oczekiwaniom wysyłam swoja kandydaturę do rekrutacji. Poszerzając spektrum doświadczeń zawodowych w przyszłości chciałabym położyć nacisk na, poszerzanie swojej wiedzy oraz możliwości.” Aż mnie zamurowało bo jakież spektrum możliwości daje ciągnięcie wózka magazynowego z  drewnianą paletą?
W sobotę sam tyrałem gorzej niż pracownik magazynowy. Jak pracownik leśny woziłem taczkami drewno na opał. W wyniku cięć pielęgnacyjnych pozostało do zagospodarowania trochę konarów z brzozy i wierzby. Metodą dyplomatyczna wszedłem w ich posiadanie. Wszystko pocięte i porąbane na równe kawałki przyjechało na małej wywrotce, która wywaliła jakieś cztery metry drzewa na podjazd  przed domem. Z drobnymi to było prawie pięć.
Konieczność parkowania za ogrodzeniem  była najlepszą motywacją do tego aby zawinąć rękawy. Zawinąłem je więc  i jeździłem w te i nazad  w czasoprzestrzeni, to znaczy od kupy drzewa do piątej. Pewnie i w sobotę mógłbym to wszystko skończyć, gdyby nie to, że żona zdecydowanie zakończyła mi prace zagradzając wózkiem trasę przemierzaną przez taczki. Może to i dobrze, bo w innym wypadku trzeba by mnie było znieść do domu. Resztę skończyłem układać następnego dnia. W ciszy i spokoju wrzucałem pozostałe najcieńsze gałązki na taczki, mając świadomość tego, że innym mieszkańcom mojej wsi może się ta aktywność nie spodobać. Nikt jednak nie pojawił się aby zwrócić mi uwagę, tak, że przez chwilę czułem się nawet nieco nieswojo. Na sam koniec roboty pojawili się jednak dwaj niespodziewani goście. Przyczłapały gdzieś z głównej drogi i wsadziły łby między szczebelki bramy, aby z wyrazem  tego koziego zadziwienia  obserwować moja robotę.  Patrzyły tak chwilę kręcąc łbami i trąc rogami o chłodny metal. Potem uwagę ich przykuła ozimina na polu sąsiada. Wyskubały trochę zielonych odrostów, przerzucając się już po chwili za żywopłot. Żona  wyniosła mi aparat fotograficzny, ale powiedziałem jej że marchew będzie im zdecydowanie bardziej smakować.  Rzeczywiście na widok aparatu odwracały się tyłem i dopiero karoten marchewki był w stanie przekonać je do zmiany perspektywy.
Jedna z kóz miała założoną na szyi solidną kolczatkę niczym jakiś owczarek alzacki.
Wyszło na to, że to zwierz domowy który uciekł w czasie niedzielnego spaceru.  Kozy łaziły w tę i nazad to obgryzając żywopłot, to poskubując oziminy. Trwało to dobre pół godziny. Zaraz potem pojawiła się sąsiadka  a z nią i druga. Potem wspólnie i w porozumieniu  spętały swobodne do tej pory kozy.
- Pies je poszczuł – tłumaczyła się do mnie, chociaż o to wcale ni pytałem.
Wraziłem zrozumienie dla psiej agresji i strachliwych kozich charakterów.  Ja zaś nie zamierzałem się tłumaczyć dlaczego stoję w święta niedzielę, w roboczym stroju, z miotłą w dłoni nad kupą trocin i kawałkami kory pozostałymi po układaniu drewna.
Za mną siedziała kota obserwując moje miarowe ruchy miotłą. Ona też nie miała do mnie żadnych pytań. Takie porozumienia pomiędzy podziałami.