Nazbierało sie tego

Weekend.

Kolejny weekend, więc skąd te zachwyty? Z szybkich wyliczeń wynika mi, że przeżyłem tych weekendów już ponad dwa tysiące dziewięćset. To sporo, a niezmiennie cieszę się jak dziecko za każdym razem gdy on nadchodzi. Czymże wyróżniał się ten od tych innych, pozostałych?

No cóż był od taki dwoisty. Z jednaj strony … tu zaciągnę litościwą dla siebie kurtynę milczenia, a z drugiej strony praca w ogrodzie. Zadziwiające, że mogłem pracować w samym T-shircie a i tak było mi ciepło. Nawet namalowany na piersiach Jimi Hendrix też się dziwił.

Wszyscy się dziwili.

Teściowa zadziwiła się, że forsycje tak intensywnie kwitną a przecież do tej pory, w czasie jej imienin nic takiego nie miało miejsca. Szybko jej to wytłumaczyłem, że dobry Pan Bóg wynagradza jej to, że nie zmieści się w kolejce do beatyfikacji.

Żona zaś dziwi się, a może tylko cieszy z kwitnącej jak ogłupiała moreli. Jest szansa na pierwsze w jej historii owoce (oczywiście w historii drzewa a nie żony). Pod warunkiem oczywiście, że jakiś zaplątany przymrozek nie pokrzyżuje naszych marzeń.

Jakoś naiwnie i z zaufaniem dla wiosny wsadziłem bratki do donic na tarasie i krzaczki lawendy wprost do ziemi pod oknem w kuchni. Niech się hartują. Co to jednak za hartowanie gdy na słupku 22 stopnie na plusie ?

Od rana zabrałem się na poważnie za kończenie konstrukcji pod winogron. Szast prast, nie minęło osiem godzin i konstrukcja już stała. Do pełni szczęścia brakło mi jakieś 200 ml drewnochronu by pracę zakończyć. Żeby się jednak dorwać do ciesielskich prac konstrukcyjnych, musiałem wywieść z tego miejsca pięć taczek pełnych wszelkiej maści gruzu. Dobrze, że litościwy sąsiad zgodził się żeby wyładować to przy jego kupie gruzu, co oszczędziło mi czasu i pieniędzy.

Pewnie będę musiał z nim wypić.

Po robocie i spóźnionym obiedzie zapadłem się w miękkie poduchy fotela z których po pewnym czasie trudno mi było się wydostać, a i tak trzeba było, bo sąsiedzi od kota wpadli na herbatkę. Pojawili się w komplecie, w towarzystwie dwojga swoich dzieci i dwojga kotów. Jeden prawie nasz, był bardzo zdziwiony obecnością innego kota na swoim w końcu terenie. Tylko przez zwykłą przyzwoitość kota nie natargała tej drugiej tyłka. Mina jednak świadczyła, że dla niej nie jest to zwykłą i przyjemna sąsiedzka wizyta.

W niedzielę czułem w kościach zmaganie się z gruzem i pracę na drabinie z wyciągniętymi rękami. Mięśnie bolały mnie tak jakbym właśnie doświadczał jakiegoś zmasowanego ataku grypy. Tylko poczucie obowiązku zwlokło mnie z łóżka i wpędziło pod prysznic. Szybko jednak niebo zasnuło się i zaczęło padać.

Deszcz pokrzyżował moje plany malarskie i tak konstrukcja musi czekać na lepsza pogodę lub mój wolny czas. Pewnie to będzie następny weekend. A ja tak nie lubię zaczynać i nie kończyć.

Z braku innych terminowych prac uporządkowałem komputer. Potem zacząłem przygotowywać stół.

W południe odbyła się wizyta i niedzielny obiad dedykowany babci, w związku z jej imieninami. Babci moich dzieci oczywiście, ja obchodziłem imieniny teściowej.

Było miło.

Wieczorkiem, już całkiem na spokojnie obejrzeliśmy „Iluzję”. Całkiem świeża rzecz, wpisała się w czas i miejsce naszego oglądania. Osłodziło to nasz zawód kinomana z poprzedniej niedzieli.