Sprawy się kołyszą

Czy zdarzyło się komuś, kiedyś tak, że muzyka która pobrzmiewała w głośniku, oddawała nastrój lub komentowała oplatającą atmosferę?

Mnie tak zdarza się po raz kolejny.

Poświęciłem temu kiedyś jakiś post, ale ze względu na sporą ich liczbę w archiwum, nie potrafię odnieść się do konkretnego. Pamięć już z wiekiem nie ta.

Kiedyś, dawno temu, jeszcze w czasach studenckich zawaliłem jeden z egzaminów. Zawalonych egzaminów było w moim życiu dużo więcej, ale ten był pierwszym, studenckim i na dodatek z historii która lubię i szanuję.

Kiedy opuściły już nas emocje włączyliśmy muzykę – Grechuta z jego pogodą ducha i nitką romantyzmu wydawał się odpowiedni.

I co? I z głośników poleciało:

„Był już taki egzamin z historii którzy wszyscy uczniowie oblali i został po nich uroczysty cmentarz.”

Spojrzeliśmy po sobie w jednej chwili.

Kolega natychmiast zdjął czarną płytę z talerza i w to miejsce położył inną

„Jeszcze swój egzamin zdasz, przyjdzie taki czas.”

Odetchnęliśmy z ulgą.

Słowa z piosenki Soyki – „Nie po to człowiek rodzi się by brać”, podnosiły nam zwiędłe skrzydła w wielu trudnych chwilach naszego życia. A teraz?

A teraz to chciałbym przekomarzać się z Michałem Zabłockim i Grzegorzem Turnauem, ponieważ na pytanie - Co się dzieje ? Cisza u ciebie – gotów jestem zanucić

Między ciszą a ciszą
sprawy się kołyszą
i idą
i płyną
póki nie przeminą
każdy swoje sprawy
trochę dla zabawy
popycha przed siebie
po zielonym niebie

a ja leżę i leżę i leżę (tutaj zmienię na - lecę i lecę i lecę )
i nikomu nie ufam
i nikomu nie wierzę
a ja czekam i czekam i czekam

To czekanie na rozwój spraw jest dla mnie denerwujące. Jestem niecierpliwy i chciałbym natychmiastowego rozstrzygnięć. Natychmiastowej dostawy towaru w chwili zakupu. Ba natychmiastowej zamiany spirytusu, owoców i cukru w rasową nalewkę. A na to trzeba czekać, minimum ze trzy miesiące, trzy tygodnie, trzy dni. No w każdym razie nie krócej niż trzy godziny - jak mówił Daniel Olbrychski. Tę pyszną historię podrzucił mi kiedyś Imć Wachmistrz. Dziękuję raz jeszcze.

A sprawy :
czasem trwają bez ruchu
klepią się po brzuchu
ale czasem i one
lecą jak szalone
wystrzelają w przestworza
i spadają do morza

A ja czekam na te z moich spraw, które dolecą do brzegu. Dosyć mam już honorowych porażek traktowanych jak moralne zwycięstwo. Tak nie do końca po polsku, ale nie odpowiada mi ten element naszego charakteru.

Z biegu spraw wyciągam wnioski i dalej nie rozumiem dlaczego ponad połowa obywateli tego kraju oddaje swoje Pity w ostatnim z wyznaczonych do tego celu dni. Skłonność do rzutów na taśmę przekłada na wszelkie dziedziny życia.

A ja tak nie lubię, a ja tak nie umiem.

Dzisiaj rano stanąłem na wadze. Tak nisko i to dobrowolnie nie spadłem jeszcze nigdy. Ale co zrobić gdy drugi gołąbek staje mi w gardle, a drugą kawę sączę bardziej z przyzwyczajenia niż autentycznej potrzeby. I kto to mówi? Ten który przyzwyczaił się do rzeczy drugich. I nawet uczynił z tego zaletę.

Jako rzecznik teorii, że z każdej sytuacji można wyciągnąć jakieś pozytywne wnioski powinienem zakończyć to użalanie się nad sobą jakąś okrągła pointą.

Zdecydowanie uczynię to, ale z pewnym opóźnieniem.

Póki co nadużywana jest moja skłonności do empatii.

Oj coś mi się wydaje, że tę pozytywną bądź co bądź cechę charakteru niektórzy uważają za zwykłe frajerstwo.

Między ciszą a ciszą