Po sąsiedzku

Zżymamy się kiedy drogowcy malują na jezdni pasy, a następnego dnia wjeżdża frezarka, zbierając ten stary chociaż pięknie wymalowany asfalt. W czasach PRL-u mówiono nawet, że asfalt to nawierzchnia wstępna do układania kanalizacji. Wszystkiemu winni byli oczywiście Oni. Oni czyli komuniści. A gdzież u nas był ten komunizm z jego komunistami?

Polska nawet uczciwego socjalizmu się nie dorobiła.

Był tylko człowiek, co według filozofa brzmi dumnie. Zawalał człowiek któremu nie chciało się pomyśleć, rujnował inny którego to nie obchodziło, bo jak to mówią - jego chata z kraja.

I myliłby się ten kto uważa, że to tylko olewanie męczącej i nisko opłacanej pracy. Ta skłonność która tkwi głęboko w nas, a objawia się również poza pracą.

Jakiś czas temu, czyli w okresie wakacji, zarząd naszego osiedla postanowił wyremontować klatkę schodową. Zaszpachlowano wszystkie nierówności powstałe w trakcie kolejnych wymian drzwi. Moda na antywłamaniowe kwitnie. Efektem demokracji jest to, że każdy z lokatorów ma drzwi w innym kolorze i fasonie, bo przecież wolnoć Tomku w swoim domku. Poza tym od strony przedpokoju, takie drzwi wyglądają dobrze, a od strony klatki fatalnie. Za drzwiami już nie nasze, może być byle jak.

Kiedy odmalowano ściany, a na schodach i półpiętrach położono płytki gresowe, nasza klatka stała się obiektem westchnień odwiedzających gości. Fakt było świeżo i czysto. Pomijając moje zwichrowane poczucie estetyki, ładnie.

I wtedy obudził się sąsiad. Spojrzał na swoje pagedowskie jeszcze drzwi, postanowił je wymienić.

Wracając z pracy zauważyłem wyrypaną dziurę w świeżo odmalowanej klatce. Całość obrzucona rzadką zaprawą. Kto by tam myślał o zabezpieczeniu gresów.

- Jak się kuje to i gruz leci - takie jest panie prawo grawitacji.

Pewnie z czasem ktoś to zamaluje, tworząc kolorowa łatę bo dobrać odpowiedni kolor to już wysiłek ponad miarę.

Klatkę remontowali dwa miesiące, w tym czasie mógłby zaskoczyć nawet najcięższy umysł. Ale przecież ruiny na klatce nie widać z perspektywy przedpokoju. Moje tylko do drzwi.

W myśl tego powiedzenia, można wieczorem postawić śmieci przed drzwiami. Wyniesie się rano idąc do pracy. A że śmierdzi? Profesor Zin powiedział kiedyś, rysując starą wiejską chałupę z zabitymi na zimę oknami,że od smrodu jeszcze nikt nie umarł a od świeżego powietrza zdarzało się. Można również wypuścić psa, żeby odpryskał się przed blokiem. Pod warunkiem oczywiście, że ktoś mu otworzy drzwi na dole, bowiem właściciel psa uchylił tylko te na klatkę.

Nalał przed drzwiami? Tez powód do zmartwień, przecież to całkiem mały piesek.

A jak już się wygoni wokół bloku, to siądzie przed klatką drąc pysk na właściciela, że chce do domu.

Przecież po to jest pies żeby szczekać. Nie?

A może coś się nie podoba ? A może w ryja?

Mieszkanie w bloku to poligon doświadczalny dla ludzkiej zgody i poczucia jedności w grupie.

Dziwne jest tylko to, że ci ugodowi muszą dopasować się do tych co mają to wszystko w dupie.

Bo przecież moje tylko do drzwi.

- A za drzwiami rządzi sprzątaczka. Płacą jej to niech zapierdala – sam słyszałem to na własne, sąsiedzkie uszy.

No i „w ryja” też się nie zdecydowałem