O rozmiarze który ma znaczenie

 - W naszym sklepie numery zaczynają się od czterdziestki -  powiedziała z niejaką wyższością ekspedientka.  Żona wrzuciła wsteczny bieg i zawinęła się w moim kierunku. - Nie ma tego rozmiaru   -  powiedziała, bezradnie rozkładając ręce.
- Chciałaś powiedzieć że nie ma takiego małego rozmiaru – poprawiłem ją.
To dlatego nie lubię chodzić do sklepów obuwniczych. Salony obuwia oznaczone  tymi czy innymi literami,  w związku z brakiem powierzchni magazynowej i niskimi stanami magazynowymi,  prowadzą tylko najbardziej chodliwe rozmiary. W jednym sklepie, co było ewidentnym przegięciem widziałem tylko przedział od czterdzieści dwa do czterdzieści cztery. To zakrawa na jakąś farsę.
Oprócz tak zwanego „haniebnego wzrostu” jak o Jacku Wójcickim powiedział Piotr Skrzynecki, posiadam również mały rozmiar stopy.  Niby wszystko jest w porządku, ponieważ dzięki temu mam proporcjonalną budowę. Problem jednak z tą moją proporcjonalnością pojawia się  w chwili, gdy stare buty nadają się  do wyrzucenia, a brak alternatywy w postaci nowych.
Zaglądam tedy do kilku sklepów, ale z reguły po trzecim tracę wiarę, a w czwartym nadzieję. Pozostaje mi tylko miłość, ale tej nie szukam w sklepach z obuwiem.  Moja miłość siedzi w domu, albo towarzyszy mi w zakupach. Tego staram się  jednak unikać bo wraz z utratą  nadziei,  tracę też  łagodność a nawet kindersztubę.
Trzydzieści osiem –  rozmiar brzmi jak  wyrok. Włoska numeracja  pozwala na  trzydzieści dziewięć, ale na tym koniec. Jeden sklep w Krakowie, posiada specjalny regał, na którym z jednej strony widać kartkę z napisem „małe numery”, a z „drugiej duże numery”. Przedstawicielstwo włoskiej sieci oferuje jednak z reguły  półbuty w cenie minimum sześciuset złotych. Widziałem tam skórzane japonki za dwieście pięćdziesiąt, oczywiście po obniżce.
I jak w takich bucikach umyć auto? iść polną ścieżyną w kierunku lasu? czy w końcu robić cotygodniowe zakupy?
Są sezonowe obniżki cen, które powodują, że taki but dostępny jest już za okazyjne trzysta dziewięćdziesiąt. Taniocha  tylko rwać.
Zmagam się więc z butami, obniżając swoje wymagania co do fasonu i jakości.
Dziecięce rozmiary, pomijając wyhaftowane z boku kaczuszki i odważny zestaw kolorów, są zbyt wąskie.
Oprócz bowiem długości,  jest jeszcze jedna miara o której zwykły zjadacz chleba nie myśli, to tęgość.
No może mała stopę mam ale szerokość nie jest dziecięca.
Używa się takiego określenia – stopa życia.  I to jest prawda – jaka bowiem stopa takie życie
Aż prosi się  zainteresować tym problemem  Unię europejską, która być może na chwilę zapomni o prostowaniu bananów i zajmie się dyskryminacją jej mieszkańców ze względu na rozmiar stopy.
Już widzę ten zapis w konstytucji, o zakazie dyskryminacji ze względu na pochodzenie, religię i wielkość stopy. Tylko, że ja  za stary jestem wróbel. Nie wierzę,  że to coś zmieni. Handel jest bowiem w rękach prywatnych, a tam podstawową zasadą jest zysk.  Zadowolenie klienta  to już tylko przy okazji, wcale nie jest konieczne. Poza tym obowiązuje zasada wolnego handlu. Brzmi ona : Nie podobają mi się pieniądze od konusów, to z nimi nie handluję.
Zrobiłem eksperyment. Z moimi butami  wchodzę do butów mojego starszego syna, co znaczy, że różni nas jakieś siedem numerów.  Dobrze, chcemy przecież, żeby naszym dzieciom żyło się lżej.
A tak kontynuując skojarzenia. Jest  takie określenie – kosztowny drobiazg i nie zawęża się ono wyłącznie do jubilerskich precjozów.
Pomyślcie ile benzyny spalę  nim kupię dla siebie jakieś buty.  Koszule wymagają dopasowania, a o garniturze pisałem z okazji ślubu.
A czy są jakieś pozytywy?
Są, wymyśliłem sobie  całkiem niedawno. Wielkie stopy nie będą mi przeszkadzać w tej ostatniej podróży mojego życia, a w zasadzie zaraz po. Leżąc wygodnie na  ramionach pracowników  firmy pogrzebowej, kontemplował będę  widok alejki prowadzącej mnie na miejsce wiecznego spoczynku.
Wszak wiadomo że niosą wtedy zwłoki nogami do przodu.  Duże buty nie zasłonią mi widoku.
Ale zaraz, zaraz.  Przypomniałem sobie,  że przecież  opowiadam się za spopieleniem, czyli jak to mówią ten mój dar jest znowu psu na budę.