Międzylądowanie

Małe mosiężne wkręty ustąpiły jeden pod drugim i uwolniły przytwierdzoną nimi do drzwi wejściowych wizytówkę. Delikatnie chwyciłem ją w jedną rękę, drugą zaś starłem kurz i pajęczynę, którą utkały na niej jakieś pracowite pająki. Czarny kawałek plastiku, na nim jakiś majster wyżłobił nasze nazwisko i dwa inicjały A.M. - Antoni, Maria

Poczułem się jakoś niezręcznie, a więc szybko schowałem ją do przepastnej kieszeni amerykańskiej kurtki wojskowej. Ukradkiem odpiąłem też mosiężny breloczek, taki jaki kiedyś dodawano w Ameryce do nowych samochodów w firmowym salonie. Widać na nim logo Chevroleta i jakiś długi numer seryjny, pewnie samochodu z którym wisiorek stanowił komplet. Marka Chevrolet w chwili kupna domu jawiła mi się jako coś ekskluzywnego i nieosiągalnego. Teraz w chwili sprzedaży domu jest synonimem tańszych

i ogólnodostępnych pojazdów. Ostatnie dwadzieścia lat życia w tym domu, zmieniło pogląd na wiele spraw. Postarzałem się w jego cieniu i nabrałem życiowej mądrości. A sam dom spoglądał na mnie przez ten czas z dużą pobłażliwością. Cóż to jest te dwadzieścia lat, wobec jego stuletniej historii.

Wizytówka i brelok, już relikwie z górskiego domu, znajdą się jeszcze nie raz w moich dłoniach. Lubię takie emocjonalne pamiątki w chwilach zwątpienia lub refleksji. Mając pięćdziesiąt parę lat z przyjemnością czujesz w rękach chłód metalowego korkowca, którym bawiłeś się w dzieciństwie. Czemuż więc nie czuć podobnej przyjemności z obcowania z owym brelokiem. Wszak wiernie mi służył, towarzysząc otwieraniu i zamykaniu zamków przez ponad dwie dekady. Skierowałem się do wyjścia, a wychodząc z posesji staranie zamknąłem obydwie połowy drewnianej furtki. Zwyczaj któremu uczyniłem zadość po raz ostatni.

Wracając do domu w milczeniu, bo przecież pojechałem sam na to końcowe przekazanie, wspominałem twarze przewijających się kupców.

Gdzieś tak z początkiem wakacji zadzwonił telefon. Pani z agencji nieruchomości zadzwoniła w środku tygodnia. Jakiś potencjalny klient zdecydował się obejrzeć posiadłość. Ciśnienie krwi podniosło mi się lekko. Niby chcę tej sprzedaży, albo mówiąc inaczej już się na nią zdecydowałem. Z drugiej jednak strony dobija mnie ten żal za tym co stracę bezpowrotnie. Od pewnego czasu żyję już w tej plątaninie żalu i woli sprzedaży.

Przyjechali. Pan mąż z żoną i dwójką dzieci.

W pierwszych słowach swojego przywitania skrytykował stromizny wsi.

- W końcu zawitał Pan w góry – stwierdziłem starając się nie wkładać w swój głos żadnych negatywnych emocji.

Pan rozejrzał się dookoła raz jeszcze i ruszył dróżką w górę, do domu.

Od chwili przekroczenia progu, potencjalny nabywca zaczął wytykać mi błędy projektowania, wykonania i zagospodarowania terenu.

Z razu odpowiadałem ochoczo i dokładnie skąd taki pomysł i dlaczego, ale po stwierdzeniu, że wszystkie te tuje i jałowce są bez sensu bo powinno się tu wsadzić jabłonki, zatkało mnie.

- Szanowny Pan może tu sadzić nawet palmy jeżeli tylko będzie miał Pan taki humor.

Proszę tylko zauważyć, że przy tej stromiźnie łąki, jabłko gotowe się zabić spadając z drzewa.

- Jabłko nie może się zabić – stwierdził z przekonaniem jeden z synów, patrząc na mnie dziwnie.

W tym samym czasie potencjalny klient krytykował schody na strych, twierdząc, że są też bez sensu.

Cierpiałem w trakcie tej rozmowy. Cierpiał z pewnością i mój dom z duszą, po którymś razie przechodząc do kontrataku. W chwili gdy gość wchodził do piwniczki, mocna metalowa rama walnęła go z całej siły w głowę.

Mężczyzna siadł na podłodze i chwile trwało nim doszedł do siebie.

Zamilkł po tym wydarzeniu i nie odzywał się aż do końca wizji lokalnej.

Kiedy wsiadł do samochodu i odjechał, dziewczyna mojego Młodszego odezwała się w te słowa

- Jak on tak oglądał i krytykował, to modliłam się, żeby on nie chciał kupić tego domu, bo gotów go zniszczyć zupełnie.

- Nawet dom nie wytrzymał i zaatakował go – Syn powtórzył na głos to co ja pomyślałem ledwie chwilę temu.

Tak. Trafić na takiego kupca który gotów zapłacić żądana kwotę i pokocha ten dom, tak jak my go kochamy od dwudziestu lat.

Tylko jak pogodzić te dwa elementy w czasie zapaści w handlu nieruchomościami ?

Jakiś czas później trafił się Amerykanin polskiego pochodzenia, któremu do bankowego konta brakowało jeszcze ojcowizny w Polsce i w ten sposób postanowił nadrobić braki.

Mało mówił, więcej słuchał gdy ja odstawiałem swój show.

Nawet kot sąsiada zachował się w porządku, łasząc się do wizytujących gości. Dziewczynki piszczały z radości. Ja gotów byłem dać mu miseczkę mleczka, czy co tam jeszcze, jeżeli tylko to łaszenie zakończy się aktem notarialnym.

Amerykanie tak jak pojawili się, tak zniknęli bez słowa.

        Odrzucam w myślach wszystkich kolejnych oglądaczy. Wielu z nich zachwyca się domem odrzucając jednak ofertę ze względu na duże nachylenie działki. A może nie można mieć wszystkiego naraz?

Znajomy który zaprosił nas na kolację do eleganckiej knajpy w centrum Krakowa stwierdziła

- A ja uważam że każdy towar ma swojego kupca. Ja swoje porsche sprzedawałem półtora roku.

Uśmiechnąłem się w komentarzu.

-Ty się nie śmiej - powiedział – a czymże innym jest drugi dom w górach przeznaczony tylko na Święta i wakacje jak nie jachtem, łodzią czy sportowym samochodem? Kosztownym dodatkiem.

Przyjdzie ktoś taki kto zobaczy i zakocha się. Gwarantuje Ci to .

- Oj to, to. Gdyby się pojawił ktoś taki, kto pokocha ten dom jak ja byłbym szczęśliwy.

Kiedy w którąś ze śród, zadzwoniła pośredniczka z biura nieruchomości, konieczność przyjazdu na wieś przyjąłem bez entuzjazmu. Ale skoro powiedziało się - A.

Żona zareagowała odwrotnie zaraz poczyniła niezbędne przygotowania.

O umówionej godzinie pojawili się goście, czyli potencjalni kupcy.

Zaraz też okazało się, że są naszymi rówieśnikami i wielkimi miłośnikami gór. Od jakiegoś czasu szukają dla siebie domu z duszą. Po chwili okazało się, że i dom otworzył przed nimi swoją duszę.

- Pierwszy raz byłam na takim pierwszym spotkaniu, które trwa ponad trzy godziny.

Fakt, w czasie tej niedzielnej rozmowy przebierała nieco nerwowo nogami.

- To aż dziwne jak wiele nas łączy – powiedziałem do żony po spotkaniu.

- Tak myślę, że przy sprzedaży domu takim ludziom nasz żal byłby mniejszy.

Czyżby mój przyjaciel od Porsche miał rację?

c.d.n