Osierocony quad

Było koło dziewiętnastej kiedy zadzwonił ten telefon. Pamiętam, bo właśnie wtedy gorącą herbatą rozgrzewaliśmy przemarznięte kości. Moja wiejska sąsiadka  poinformowała nas, że Karol popularnie zwany Swokiem  zrezygnował z życia. Tak  w dniu Wszystkich Świętych zapragnął zobaczyć się ze swoją Kaśką, która odeszła jakieś pięć lat temu. Cicho i spokojnie, na łóżku nowotarskiego szpitala. Bezdzietny wdowiec, który dożył osiemdziesięciu czterech lat, nie mógł narzekać na nadmiar znajomych. Z rodziny też już niewielu pozostało, bo wiek przecież piękny i nie wszystkim dany. Ktoś z sąsiadów zagwarantował mu dożywocie, komuś  innemu zapisał dom. Tylko życie takie szybkie teraz i absorbujące. Nie na wszystko i dla wszystkich starcza czasu. Karol radził sobie jak mógł, a o jego mocy świadczy realizacja własnych marzeń.  W wieku osiemdziesięciu lat kupił sobie quada, którym zaparkował w rzece, o czym  zresztą skrupulatnie donosiłem w którymś z kolejnych postów. Za budowę kolejnego domu wziął się w wieku siedemdziesięciu ośmiu lat. Ot tak żeby na starość  na płaskim mieszkać. Chociaż zamarzył o płaskim, swój nowy dom postawił na działce z widokiem na ukochane góry. W opinii miejscowych należał do ludzi majętnych. Gdzieś tam, kiedyś pracował jako  ładowacz na PKS-ie, a wtedy taki etat w mieście to było coś. A potem skończył się PRL i skończyło zatrudnienie. Swokowi Karolowi pozostało więc gospodarowanie na kilku hektarach i ranne klepanie kosy. On to ostatni chyba na osiedlu, według starego obyczaju ojców siadał przed chałupą o wschodzie słońca i na wbitej w bukowy pieniek  metalowej babce klepał tę swoją kosę. Stuk, stuk, stuk, centymetr za centymetrem. Ponoć najlepiej klepie  się z rana kiedy stal pokryta jest ranną rosą.  Kosa w ogóle lubi rosę bo i klepać i kosić po rosie to czysta przyjemność.

Z tą swoją kosą stał na straży miedzy i łąki która graniczyła z moim kawałkiem.  Dzieci zapominały się w zabawie i często piłka wpadała na tę jego dorodną łąkę. Reagował gwałtownie i po chłopsku. A kiedy poszedłem do niego  jako ojciec niegrzecznych    dzieci, przyjął mnie  i cos tam opowiadał, wygrażając przy tym  zdeformowanym przez  tryby maszyny, palcem. Groźnie wyglądał, mierząc mnie  ostrym spojrzeniem, ukrytym za grubymi i zakurzonymi młocką okularami.

Oj, nie pozwalałem sobie na żarty ze Swoka, Bo to i wiek nie ten,  a i jakiś wewnętrzny respekt czułem. A potem przyszło bliższe poznanie, dłuższa rozmowa i wypita wódka. No jak to na wsi nie była to jedna wódka, a pewien ciąg wódek, może nawet łańcuch, który połączył nasze rodziny w jedną porządną osiedlową więź. Dzieci w międzyczasie wyrosły, a stosunek chłopów do łąki diametralnie się zmienił.

Potem Swok wyprowadził się nad samą rzekę do tego domu na płaskim.

Z autentycznym zadowoleniem przyjmował każdą wizytę, dopytując się o wszystkie towarzyszce naszym opowieściom szczegóły. Rzadkie to jednak stały się wizyty z powodu owego życiowego pośpiechu.

I rozchorował się na końcu Karol, jak gdyby manifestując w ten sposób, że nie bardzo ma już na co i dla kogo żyć.

I wybrano dla niego, lub za niego Dzień Wszystkich Świętych, na pożegnanie z tym ziemskim łez padołem. A ja robię listę tych którzy odeszli z mojej gorczańskiej wsi. W ten to  prosty sposób, któregoś dnia zdam sobie sprawę, że jestem najstarszy w otoczeniu. Jeżeli oczywiście nikt nie zdecyduje za mnie inaczej.

Tak więc, nie ma już tych co tak kosę klepią i w ogóle nie ma już tej wsi do której zawitałem dwadzieścia lat temu.

Wszyscy pracują na budowach w kraju i za granicą.

Dobry taki pracownik co ubezpieczony jest w KRUS-ie,  ponieważ jest tani dla pracodawcy. 

A i sami zainteresowani do papierków się nie śpieszą. Robią cały tydzień i przyjeżdżają do domu późnym, piątkowym wieczorem. W sobotę od rana zaczynają rozmawiać ze sobą piły łańcuchowe. Te tarczowe  dla odmiany powodują taką wibrację, że luzują się plomby w zębach.  Każdy chce odrobić zaległości z zeszłego tygodnia i chociaż trochę nadrobić na nadchodzący. Późnym wieczorem rozpalają się grille i nad osiedlem unosi się aromat pieczonego boczku. Ech żal tym co nie piją,  albo nie zostali do kompanii zaproszeni.

Ten cykl pracy zupełnie nie jest w smak miastowym, co by chcieli w ciszy i spokoju, pośród wiejskich płotów leczyć skołatane całym tygodniem  nerwy. Zapomnij.

 A w niedzielę po sumie rozjeżdżają się quady i terenowe motocykle, raz za razem śmigają wypolerowane samochody. Dzisiaj w każdym domu stoją co najmniej po dwa.

Nie ma tych wsi, gdzie w niedzielne południe słychać było echo odbijające się od pozamykanych okien wiejskich chałup.

Nic nie jest już takie jakim było jeszcze dwadzieścia lat temu.

I tę zmianę powodują odejścia takich Karolów, Jaśków i Staszków. A  postęp, Internet i Unia, to już inna para kaloszy.

Nie mówię, że jest gorzej lub lepiej. Mówię, że jest inaczej.

Tylko czy ja opowiadam się za taką odmiennością.

A kogo to obchodzi?