Droga którą idę

Droga, którą idę jest jak pierwszy własny wiersz,
Uczę się dopiero widzieć świat jaki jest.
Kto tego nie nucił w okresie szczytowej popularności Czerwonych Gitar ?

I co ?

I wiele się zmieniło od tego czasu. Wiersz już u mnie nie pierwszy a przyjdzie czas, że będzie ostatni.

Świat poznałem chociaż cały czas mnie zaskakuje. Sam wyznaję też zasadę, że jaki świat jest każdy widzi.

I chociaż przestałem być młodym pięknym i gniewnym, a w myśl cytowanego już wielokrotnie powiedzenia Jonasza Kofty, jestem raczej starym wkur ...onym, to jedno pozostaje niezmienne - korzystam z drogi.

Napisałem korzystam, bo z wiekiem coraz częściej nią jadę niż idę.

W czasie mojej ostatniej wielkiej transformacji, zamieniłem wygodne miejskie chodniki i asfalty ulic na sielsko - wiejski krajobraz.

Z asfaltowej drogi biegnącej przez wieś zboczyć trzeba na gminą, błotnistą po deszczu, pylącą w skwar, upstrzoną dziurami w których można przy odrobinie pecha zostawić zawieszenie.

Reprezentuje myślenie pozytywne dlatego bażanty i zające ganiające od światu po tej naturalnej nawierzchni, rekompensowały mi niedogodności komunikacyjne.

Innego zdana była moja Ślubna Małżonka, dla której dziury w drodze były skuteczną blokadą życia.

A tu by dusza chciała do ludzi. Bratać się, bratać z mieszkańcami niczym gombrowiczowski Miętus. Oczywiście bez przesady, bo żadne z nas nie zamierza brać w gębę.

Kierujący transportem sanitarnym narzekali na zużycie sprzętu, a lekarze, pielęgniarki i wszelkiej maści fachowcy doliczali sobie instynktownie za utrudnienia.

Pisaliśmy prośby, dokładali załączniki, bo nawet ksiądz proboszcz obiecał, że swoje dopisze.

Nie skorzystaliśmy jednak z tej propozycji, mając na uwadze świecki charakter państwa. Pisma w końcu adresowaliśmy do Gminy.

Pisma chwytające za serce i mające rozluźnić żelazny uchwyt jakim urzędnicy trzymają gminny budżet. Odpowiedź zawsze ta sama – brak środków w budżecie.

Ostatnio zazdrosnym okiem obserwowaliśmy jak wzdłuż głównej drogi robotnicy układają kostkę. 

- Jednym wszystko, innym nic – zdawało się, że mówią do siebie mieszańcy ulicy.

Aż tu nagle w piątek wieczorem, kiedy miałem otworzyć tradycyjną butelkę wina, pojawiła się maszyna do układania nawierzchni. Za nią ciężarówki ze żwirem i bus z robotnikami. W godzinę ułożyli i utwardzili nawierzchnię. Dwa osiemdziesiąt szerokości i dwieście metrów długości.

Szczęki opadły nam bardziej niż po pavulonie, ale jak po pavulonie nie mogliśmy wydobyć z siebie głosu.

- To do poniedziałku – powiedzieli na odchodnym operatorzy maszyn drogowych.

W sobotę i niedzielę podchodziliśmy do miejsca w którym parkował sprzęt. Wszystko się zgadza, maszyny stoją jak stały.

Nikt nie mówił za wiele by nie zapeszyć. Ileż to już razy na posypaniu drogi żwirem się skończyło?

W poniedziałek z samego rana, jak codziennie udałem się do pracy, wyklinając jednak na brak możliwości wzięcia urlopu na życzenie. Wróciłem z niej po świeżej i jeszcze ciepłej bitumicznej nawierzchni.

Tylko ostatnie dwadzieścia metrów przejechałem drogą utwardzoną jedynie, ale to moja prywatna droga i w związku z nią nie ma żadnych, ale to absolutnie żadnych oczekiwań wobec Gminy. Ją zaś staram się utrzymać w dobrym stanie technicznym.

A gdyby tak tę swoją drogę nazwać jakoś?

Jakoś tak inaczej jechało po nowej nawierzchni. Auto nie jęczało i niepotrzebne już były wyrobione naprędce umiejętności lawirowania pomiędzy dziurami.

Zaraz po obiedzie zmotywowałem żonę do spaceru.

Nie tylko my wpadliśmy na taki pomysł. Z końca w koniec spacerowali ludzie a obok jeździły na rowerach małe dzieci. A i starsi popylali niby przypadkiem i za potrzebą.

Tylko koty unikały jakoś ciepłej jeszcze nawierzchni. Pewnie próbując wcześniej przygrzały łapy.

Czysto, równo i tak nieprawdopodobnie lekko. Aż dusza rośnie.

Cieszyliśmy się tą nowością zanim krowy obłaskawią sobie nowy trakt do stajni, na swój własny krowi sposób.

Przez chwilę czuliśmy się jak na deptaku w Szczawnicy czy Krynicy. I tylko pijalni z wodą brakowało dla zdrowia. Za to sąsiad cały czas proponował by wypić za zdrowie drogi. Może to i pomysł, w końcu okowita ma swój początek w łacińskim określeniu woda życia (aqua vitae).

Nie skorzystałem jednak, bo w tygodniu nigdy nie kuszę losu. Sam jestem kierowcą swego samochodu.

Kiedy wróciliśmy do domu, pozostało tylko zebrać ogórki które zaczynają dojrzewać na potęgę. 

Trochę papierówek podarowaliśmy sąsiadom, nasze starsze dzieci wzięły cukinię, a na parapecie doszły już pierwsze brzoskwinie ze złamanego drzewa.

Jednym słowem jak to na wsi.