Na cudzym tle

Spoglądam przez służbowe ogrodzenie na pole sąsiadki.
Jedno słowo - zalało. Ale i ona z pewnością zdaje sobie z tego sprawę.
Spod wody wystają końcówki cebuli. Dymka robi za szuwary w zmienionym czasowo krajobrazie.
Sałata gdzieś przy dnie, ani myśli wychylić głowy ponad wodę.
Jest i kapusta i ziemniaki, które pewnie gniją na samą myśl o deszczu.
W tych okolicznościach przyrody, u mnie w ogrodzie całkiem poprawnie.
Co prawda kompost zamiast butwieć zgnił i spod desek wylała się woda, przypominająca gnojówkę. A może ona jej nie przypomina, tylko już nią jest?
Już wiem, że trzeba by wybudować jakieś zadaszenie, a póki co wziąłem się za widły i przerzuciłem z góry do dołu tę całą śmierdząca kupę. Poza tym nie chciało mi się nic, nawet piwa.
Dzisiejszy widok zza płotu poprawił mi jednak samopoczucie. Jak to jest, że czujemy się lepiej na tle?. Na tle tych którzy mają bardziej do dupy.
Służbowa sąsiadka to swoją drogą ciekawa osoba. Dla niej przyjemnością jest sama praca na roli, a nie wynikające z tego korzyści. Dlatego też w tym industrialnym w tej chwili otoczeniu, przy pomocy ręcznej kopaczki uprawia te swoje parę arów. Kopie, sadzi pieli. Potem znowu okopuje i znowu pieli.
Najczęściej obserwują ją przy tym zajęciu chłopy, którzy w cieniu lip kurzą papierosy, kombinując jak by tu przeżyć dzień, nie męcząc się zbytnio.
Komentarze są jednoznaczne i męskie.
Kiedy zaś mówię im, że kobieta już swoje lata ma, Krzysiek odpowiada niezmiennie, że Dziadek też nie jest już podlotkiem.
Mówiąc krótko znaleźli się amatorzy przejrzałych jabłek.
Kiedy nastaje pora zbioru nie można jej zauważyć. Znika jakby zapominając o polu, ziemi, roli, a w każdym razie ojcowizny.
W zeszłym roku na polu leżały ogórki wielkości sporych cukinii. Myśleliśmy, że to na nasiona, ale nasionami z tych ogórków można by obdzielić cały Kraków i połowę Myślenic, nie wspominając nawet o Wieliczce.
Może to powołanie, może jakieś natręctwo, a może tylko geny. Wszak jeszcze całkiem niedawno na tym terenie dominowały pola i sady. Pierdliwy w swoim działaniu bób i kwaśne jabłka udawały się tutaj najlepiej.  Znając szybkość natury i bób i jabłka dobrze było jeść w pobliżu domu.
Tragedią dla dorosłego człowieka jest bowiem przeliczyć się z odległością do kibla o głupie pół metra. Pół metra na wagę życia, albo przynajmniej reputacji.
Teraz wokół same spółki z ograniczoną odpowiedzialnością i te komandytowe, od których ponoć prawie nie płaci się podatków.
Znak czasów  to nieograniczona wolność i bardzo ograniczona odpowiedzialność.
A na Brackiej ponoć znowu pada deszcz – jak śpiewa poeta.
W całej Małopolsce i ościennych rejonach znowu zapowiadają burze, wiatry i inne tematyczne zjawiska atmosferyczne. Opad innym słowem i to nie tylko szczeny.
A w moim notatniku po staremu, rośnie ilość prac niezrealizowanych.