Lato jest kobietą

Dni mijały coraz dłuższe, coraz cieplej było u mnie
Coraz lżejsze miała suknie, lekko płynął wiosny strumień
Wreszcie nocy raz czerwcowej zobaczyłem ją jak śpi
Bez niczego, zrozumiałem lato, ech że ty
Lato, lato, lato, ech że ty

Taj jak lubię tę piosenkę Marka Grechuty tak czekam na ten widok gołej skóry śpiącego lata. Lato bowiem jest kobietą i niech mi nikt nie opowiada, że ma na imię Grzegorz. Zepsuje mi to nastrój pełen tajemniczej emocji i erotyzmu który w tym okresie wyzbywa się swoje tajemniczości a często nawet i dyskrecji. I nie ma co się oburzać w latach naszej młodości takie właśnie chcieliśmy widzieć to lato. Bezpruderyjne i łatwe. Szczególnie ta łatwość była szansą dla nas.

Nie?

Każdy przecież kiedyś zaczynał.
Ale to już było i nie wróci więcej...

Tego lata nie zanurzę nóg w zimnym górskim strumieniu i nie zapatrzę się na ośnieżone pomimo tej pory roku szczyty, ale fakt nadejścia lata przyjąłem z zadowoleniem.

Na mojej wsi sianokosy. Ścięta i podsuszona trawa czyli innymi słowy siano, pachnie zabójczo.

Aż nie chce się wracać do domu z zacienionego tarasu.. Kto mi każe roztrząsać na drobne jakieś fałszywe dźwięki opolskiego festiwalu, czy odwołanie prezydenta dużego miasta.

To fałszuje polityka, przyroda uderza tylko w czyste dźwięki. Siedzę więc dopóki pozwalają na to komary.

Tych rzeczywiście nie brakuje, tną nie bacząc na porę dnia.

Mogę korzystać z przyjemności chodzenia boso po trawie wokół domu. Jestem pewien, że nie ma potłuczonego szkła czy innego dziadostwa. Mam z tego kupę radości którą miesza mi fakt pojawienia się krecich kopców. Na razie nieśmiałe i pojedyncze, na linii warzywnika i sadu.

Czy to tylko wizyta jakiegoś zabłąkanego osobnika, czy kontratak? Nie wiem.

Teściowa opłakuje każdą p;odgryzioną roślinkę.

Póki co z naszymi roślinami śmiało możemy konkurować z miejscowymi. Pomidory mają już drobne owoce i sięgają naprawdę wysoko. Ogórki pną się po sznurkach a w miejscu kwiatów pojawiły się pierwsze małe owoce.

Własną sałatę zjadamy regularnie, tylko mam problem z określeniem jej ilości, ponieważ teściowa posadziła ja tak jakby kot miał sraczkę. Tu jedną tam jedną i jeszcze gdzieś tam pośród cebuli.

Gdy spytałem o logikę tego pomysłu, powiedziała szczerze

- Moja mamusia tak sadziła na brzegu grządek

- Odpowiedź godna Tewje Mleczarza - Tradycja.Aż nie wypada pytać o logikę.

Ponieważ nie ograniczam się do opłakiwania tego co było i nie powróci, próbuję w miarę wolnego czasu odnaleźć ładne letnie miejsca na mapie Krakowa i jego bezpośredniej okolicy.

Właśnie zabłądziłem pomiędzy stawy i czułem się jak na Mazurach. No może zadziałała własna wyobraźnia. I tylko dwa widoczne na horyzoncie kominy elektrociepłowni Łęg kontrolowały moją świadomość miejsca. Były szuwary, piaszczysta plaża i mnóstwo rybitw, które darły dzioby w rytm jakiejś wodnej opowieści.

Fajnie i niedaleko.

Póki co kończę przygotowania do montażu lekkiego metalowego zjazdu z domu na chodnik.

Wykopałem wszystkie krzaki rosnące pod oknem i pomimo, że to nie jest okres na te sprawy wsadziłem je w innym miejscu. Codziennie podlewam i doglądam roślin. Nie chcę zapeszać ale obyło się bez strat.

Tak więc teren rozplantowany przykryty włókniną i wysypany żwirem. Konstrukcja się spawa i tylko nie wymyśliłem jeszcze czym ją przywiozę na miejsce.

Dzięki niej żona będzie bardziej niezależna, bo samorządna była od zawsze.

W kolejce czeka krzak winogron który muszę wesprzeć na solidniejszych belkach.

A potem dalej według listy, chociaż pewnie chciałbym poszukać bursztynów na bałtyckich plażach lub wypłukać górskie buty w nurcie zimnego rwącego strumienia.

Narty schowałem już głęboko w pawlaczu, buty stoją na wierzchu i kuszą.

Nie mam sumienia aby cokolwiek z nimi zrobić