Baz happy endu

Nuda może być szkodliwa dla zdrowia i życia. Przekonałem się o tym całkiem niedawno.

Wszystko zaś zaczęło się od telefonu byłego współpracownika z zaprzyjaźnionej firmy.

Nie rozmawiałem z nim całe wieki. Pomimo całej sympatii muszę stwierdzić, że dzwoni tylko wtedy gdy ma jakąś służbową sprawę. Teraz też zadzwonił we wtorek, dopytując się o urządzenie które oferowałem w poprzedniej firmie. W tej z którą rozstałem się w sposób nagły i dla mnie niespodziewany, a co opisywałem ze trzy lata temu.

Staram się być użyteczny i w chwilach dla mnie trudnych oczekuję tego samego. Najczęściej jest to jednak naiwne oczekiwanie, ale to już inna historia.

Zadzwoniłem do żony z prośbą o telefon do jej znajomej w powyższej sprawie. Za chwilę oddzwoniła z zaskakująca wiadomością.

- Czy ty wiesz, że Boguśka z mężem mieli wypadek samochodowy z początkiem czerwca?

Zaraz też dodała - mają połamane nogi. Ona leży w domu, a on w szpitalu.

Trzeba było tego znajomego który zadzwonił tak ni z gruszki ni z pietruszki z pytaniami o produkt, żeby dotarła do nas ta pomimo wszystko smutna informacja.

Pomimo wszystko smutna dlatego, bowiem uważam, że Bogusia jest w znacznym stopniu odpowiedzialna za moje problemy w tamtej pracy. Są jednak chwile kiedy urazy schodzą na plan dalszy, dlatego oddzwoniłem do żony z propozycją odwiedzenia koleżanki w jej miejscu boleści czyli w domu.

Zaraz po pracy spakowaliśmy się i udali pod dobrze kiedyś znany i często odwiedzany adres.

Bogusia przywitała nas nie próbując nawet ukryć zaskoczenia.

Weszliśmy do środka praktykując tak zwane nawiedzenie chorych.

Szybko też okazało się, że wypadek był nie w samochodzie a na motocyklu i wynikał jak to opowiedziała poszkodowana z nadmiaru wolnego czasu.

W pierwszą niedzielę czerwca siedzieli w domu pozbawieni trosk i obowiązków, ponieważ babcia pojechała na swoje a dzieci przebywały na jakichś zawodach sportowych.

- Coś nam się od życia należy – stwierdził jej mąż i zaproponował wycieczkę motocyklową.

Szybko zebrali się i pojechali bocznymi drogami wprost przed siebie.

Szybko dotarli też  do małego skrzyżowania dróg, gdzie jedna podporządkowana droga łączy się z główną tworząc coś na kształt litery T.

Jechali główną, a z drugiej strony zatrzymywała się właśnie jakaś terenówka, której kierowca postanowił skręcić w podporządkowaną. Powinien jednak najpierw przepuścić motocykl, ale niestety nie przepuścił. Z impetem uderzyli w samochód lądując w rowie. Kaski uratowały im życie, ale siła uderzenia w samochód połamała obojgu nogi.

Ona leży w domu by mieć dzieci na oku, on w szpitalu po operacji.

Posiedzieliśmy chwilę, a że termin wizyty u fryzjera nadchodził, grzecznie opuściliśmy dom Bogusi. W końcu fryzjer z farbą to dla kobiety świętość.

I mnie przy przy okazji skróciła włosy do tak zwanego letniego poziomu.

Zagadywałem po swojemu w trakcie zawijania żoninych włosów w sreberka, czyniłem to w taki sposób że jedna z klientek powiedziała do fryzjerki – Do ciebie Basiu przychodzą coraz ciekawsi ludzie. Należy to jednak tłumaczyć podobnie jak zdanie w stylu – różnych ma Pan Bóg lokatorów.

A może jednak powinienem to tłumaczyć na swoją korzyść? W końcu klientce która czterdziestkę ma karku, tłumaczyłem że nie musi mieć wszystkiego przed trzydziestką ni powinna zwolnić.

Kiedy lakier utrwalił zabiegi z włosami żony wróciliśmy do domu

Przynieśliśmy tę pouczającą motocyklową opowieść do domu, aby wzruszyła sumieniem naszego Młodszego syna. Wysłuchał jej ubrany w motocyklową skórę i pojechał na spotkanie wiatru.

Teraz podświadomie bardziej denerwuję się podczas tych jego eskapad.

O pierwszej w nocy zadzwoniłem do niego z kontrolnym pytaniem :

- Co się dzieje?

Jak zwykle umknęła mu gdzieś potrzeba wysłania SMS o treści - będę później. Przecież nic się nie dzieje

Na szczęście nic się nie działo. Zepsuł się tylko ukochany motocykl. Kumpel podwiózł go do domu samochodem.

Godzinę wcześniej skończył się dzień rozczarowań dla mojej żony.

Z wypisem w ręce wróciła do domu w tym samym dniu w którym ją do tego szpitala odwiozłem.

- Kiedy? - spytała na odchodnym

- Jak się Pani wygoją kolana. Za dwa tygodnie lub dwa miesiące – odparł filozoficznie doktor – Któż to może wiedzieć?

No i oczywiście jeżeli będą jeszcze pieniądze na kontrakty – pomyślałem sobie słuchając przy obiedzie opowiadania. Potem zaszyłem się w ogrodzie aby nie słyszeć narzekania a i tak nie ominął mnie wieczorny płacz.

A wtedy czuję się tak jakby ktoś kroił mi serce, po kawałku, tępą żyletką.

Może jednak te dwa tygodnie wystarczą.