Święta. To już teraz

"Mais oú sont les neiges d’antan?"

Lecz gdzie są niegdysiejsze śniegi? - Pytał François Villon i bynajmniej nie chodziło mu o brak atmosferycznych opadów przy okazji Wigilii.

Cytat co tam, odrobina patosu z takiej okazji zupełnie nie zaszkodzi, a przy okazji cytat świetnie wpisuje się w atmosferę.

Więc gdzie są te święta co odeszły. Kiedy wracałem ze szkolnej ślizgawki i kluczykiem odpinałem łyżwy od skórzanych trzewików. Niecierpliwie rozcierałem zmarznięte dłonie, ogrzawszy je wcześniej na kaflach węglowego pieca. Przylepiałem czerwony nos do szyby i już od południa wyglądałem pierwszej gwiazdki. Gdzieś tam w sąsiedniej kuchni ojciec przepychał się z matką, bo ona chciała żeby wszystko przy stole było perfekcyjne. A tu kapusta za słona a makowiec pękł tuż nad blaszką, ukazując swoje makowe wnętrze. A przecież oni sami upominali mnie, że w Wigilię nie można się z nikim kłócić, bo jaka Wigilia taki cały przyszły rok.

Ktoś tam komuś oddał dług, aby usiąść przy stole w poczuciu wewnętrznego spokoju. Ktoś coś pożyczał, bo to ponoć wróżyło powodzenie w finansach. Do dzisiaj w moich ukochanych Gorcach trzyma się zamknięte drzwi do chwili, aż w progu domu nie przekroczy facet jako pierwszy w tym dniu. Bo facet wróży powodzenie.

Najbardziej nie lubiłem życzeń, bo musiały być indywidualne, przemyślane i szczere. Nigdy w życiu nie pozwoliłbym sobie na sztampowe – wszystkiego najlepszego.

A potem słuchałem opowiadań babki o zwyczajach jej dzieciństwa i ojca o jego dziecięcych wigiliach. Nie lubiłem gdy podkreślali, że ja i teraz to mam wszystko.

Kiedyś nudziły mnie te opowiadania chociaż wiedziałem, że są ważne dla tych świąt.

Teraz je cenię bo są ważne dla mojego życia, dla poczucia pewnej ciągłości z ojcem matką, babką.

Chciałbym aby były ciągłością i z moimi dziećmi, ale to trudne w dobie globalnego Internetu.

Pamiętam jednak by nie wypominać dzieciom stanu posiadania. Nie wspominam przaśności tamtych świąt, choć chociaż nie miałem firmowej szwajcarskiej czekolady i coca-coli. Cieszyły mnie jabłka i takie długie cukierki pakowane w błyszczące sreberka. A nawet kubańskie pomarańcze wystane przez ojca.

Gdzie jest to moje dzieciństwo?

Gdzie jest ta ulica zdradzonego dzieciństwa, jak dosadnie napisał Gałczyński?

Tych świąt bez marketów z nachalnie puszczanymi kolędami. Bez coli i konieczności obdarowywania się bezsensownie drogimi prezentami. Z klimatem na jakie zasługują te piękne grudniowe Święta

Tego powrotu do Świąt dzieciństwa życzę Wam wszystkim.

Wam, którzy tu zaglądacie ku mojej radości.

Cieszcie się i przeżywajcie atmosferę Świąt tą dziecięcą radością.

Może się to uda, jeżeli tylko będziemy tego bardzo chcieć.

Życzę  z całego serca

Antoni