Półmetek świąt

Kot wylazł zza  pakunków i toreb, które misternie upchnąłem pod łóżkiem. Dzięki bałaganowi związanemu z przeprowadzką, zyskał całą gamę schowków, schronień i melin na czas dnia. W nocy uaktywnia się w całej rozciągłości, o czym świadczą ślady pozostawione w kuwecie. Czasem w ciągu dnia wychodzi na chwilę z którejś ze swych kryjówek, ale byle huk  powoduje, że ucieka w popłochu. Myślę, że to nie cecha charakteru, a stres spowodowany brakiem bliskich mu osób. W nocy kiedy wszyscy śpią,  opada stres   i wyluzowany kot poznaje zakamarki naszego mieszkania.  Wylazł na najwyższy poziom pólek w kuchni, o czym świadczą ślady łap które tam odkryłem.  Poza tym przemierza  mój pokój i łóżko wzdłuż i wszerz, raz nawet po przekątnej. Nie przeszkadzało mu  wcale to, że zdeptał mnie  dokładnie swoimi czterema łapami. Co jakiś czas słyszę  głośne „plask”, znaczy to, że kot skoczył.  Dwa dni unikał jedzenia, a po spożyciu rzygał, jak przysłowiowy kot, po całym mieszkaniu. Potem trzeba oczywiście tylko znaleźć kocią pamiątkę  i posprzątać. Na Wigilii, o dziwo kot pojawił się, bawiąc się sznurkami i papierkami. Potem już na stałe zagościł w moim pokoju, łażąc po parapecie, biurku i laptopie. Trzeba przyznać, że stąpa delikatnie  i ostrożnie. Co jednak kieruje nim aby łazić po karniszu? Nie wiem. Raz chciał skoczyć ze schodów, wprost na nowy telewizor, ale w ostatniej chwili został powstrzymany krzykiem  żony.  Wszystko odbywa się zgodnie z tekstem Klarki pod tytułem: Nie kupuj kota.  Tekst przerobiłem wcześniej  jako materiał poglądowy i kot mnie nie zaskoczył. Teraz łazi mi po biurku łaskocząc ogonem nos i mruczy  gdy  gładzę jego futro.  Prawdą jest to co przeczytałem w jednym z  komentarzy - to nie kot, a my służymy kotu.

Pomijając kota, w naszym nowym domu odbyła się pierwsza Wigilia. Duży stół zdał egzamin, przyjmując wszystkich uczestników i  rezerwując jedno wolne miejsce, dla niespodziewanego gościa. W tym roku nikogo więcej nie spodziewaliśmy się i nikt niespodziewany nie zapukał do drzwi.

Roztopy i dodatnie temperatury psują nieco magię świąt, ale po raz kolejny sprawdza się  ludowe przyłowie, że gdy Barbara po lodzie to Boże Narodzenie po wodzie. W pierwszy dzień , zapewne pod wpływem moje teściowej, wybraliśmy się do naszego nowego kościoła. Udzielił mi się ten nastrój drewnianego wnętrza. Dodatkowo  sześć  choinek o wysokości ponad trzy metry każda,  dodawały  świątecznego nastroju.  W tym drewnianym wnętrzu  ozdobionym świerkowymi drzewkami nawet kazania dało posłuchać,  co nie jest znowu taką normą Dzień przed Wigilią, dzwonił mój przyjaciel ze ściany wschodniej,. Był tak zniesmaczony kazaniem, że dzwonił do mnie by odreagować. Bywa.  W moim kościółku,  jak  rzadko w mieście,  parafianie dawali  z siebie wszystko,  śpiewając  głośno  kolejne kolędy.

Tylko tak dalej, szybko sprawnie i bez bełkotu. Za to w małej społeczności wiejskiej, inwalidzki wózek nie pozostał niezauważony. Mamy alibi,  że bywamy i przesrane na wypadek absencji, Oprócz baby z  naroślą na nosie jesteśmy najbardziej charakterystycznymi mieszkańcami naszej małej miejscowości.

Po powrocie do domu, kawa i ciasto, wszystko według świątecznego schematu. Z ciast jak zwykle: ciasto basków, sernik i makowiec. Kolejność może być inna, bo ja zazwyczaj zaczynam od makowca.

Pojedyncze spóźnione dusze dzwonią z życzeniami. Odcięcie  stacjonarnego numeru pokrzyżowało niektórym szyki.  Czyżby liczba znajomych znów miała zostać zredukowana?

Niech tam, weselmy się.

Tego świątecznego nastroju nie zepsuła mi nawet informacja banku, który na moją próbę dokonania transakcji, wypluł informację – „Transakcja niemożliwa, przekroczyłeś swój miesięczny limit”

Do tej pory przekraczałem tylko szybkość na oczach policjantów z radarem, i ponoć granice dobrego smaku, a tu proszę „limit transakcyjny”

Jak to brzmi?

Jak to jak?  Jak z Wall Street.

 

Z pewnością Tajfun szuka WiFi