I jeden dzień dłużej

Dla mnie święta trwają o jeden dzień dłużej. Dwudziestego siódmego grudnia świętujemy kolejne rocznice ślubu. Można już nawet powiedzieć – długoletniego pożycia małżeńskiego.

Wczoraj stuknęło nam trzydzieści jeden lat. Mówicie co chcecie, jest się czym pochwalić.

Dzień jubileuszu, oprócz podłej pogody przyniósł jakiś stan zapalny i żona zaczyna zażywać mocny antybiotyk. Szampana trzeba będzie przesunąć co najmniej na Sylwestra.

Jak nie urok to sraczka - mówią moi znajomi i to powiedzenie doskonale odzwierciedla sytuację.

Składając życzenia, powiedziałem tylko - Obiecywałaś, że nie będę się z Tobą nudził. Słowa dotrzymujesz.

Kot zaprzyjaźniony. Łazi ze mną krok w krok niczym pies i zagląda w każdą uchyloną szufladę.

Rano próbował mi wejść do tej z pieczywem.

Po południu, czeka aż siądę w fotelu i skacze mi na kolana, na których mrucząc zasypia. W nocy kiedy obudziłem się słysząc nadjeżdżające auto Młodego, zauważyłem z boku podniesiony koci łepek. Leżał gdzie koło mnie, lokując się wcześniej całkiem bezgłośnie.

- Coś Ty mu zadał, że tak łazi za Tobą – spytała Teściowa.

- Bo ja jestem taki powszechnie lubiany – odpowiedziałem. Tylko mamusi zajęło to parę lat dłużej.

Spokojnie, teściowa zna się na żartach. Bywając często w naszym domu, musiała je polubić.

W drugi dzień świąt, gościliśmy u naszych Młodych. Starali się przygotować obiad z przytupem i prawdę mówiąc to im się udało. Pomiędzy posiłkami, wspólnie z teściem mojego syna piliśmy różowe wino i opowiadając historie rodem z mchu i paproci. Opowieść zaś niosła się to świątecznie, to leniwie. Od czasu do czasu przyspieszając nieznacznie.

- Jesteśmy chyba dobrymi teściami – stwierdziłem na odchodnym. Siedzieliśmy na wyznaczonym miejscu, nie szwendaliśmy się po zakamarkach.

Dodatkowo wszystko nam się podobało i nie szczędziliśmy pochwał.

To co mogłoby budzić wątpliwości zostało niezauważone, a o teście białej rękawiczki praktykowanym jak wieść niesie przez teściowe, wspomnieliśmy tylko raz i to w kategorii żartu.

W końcu to ich życie i niech je sobie je sami piszą, jak chcą. Pomożemy gdy będą tego potrzebować. Ale o wnukach przygadywaliśmy po równo, my i teść mojego syna.

Chyba nawet padły jakieś pierwsze deklaracje.

Rankiem auto ugrzęzło na trawniku w ogrodzie. Podjazd jest nieutwardzony, ale na kostkę będzie musiał poczekać do wiosny. Zostawiłem dwie błotniste koleiny i pojechałem do pracy. Może po południu ułożę dwie deski w miejscu największego błota

To jutro, bo po pracy zakupy, jak w każdy piątek.

W weekend rozrysuję szafę wnękową. Trzeba zamówić wewnętrzne elementy bo już ma dość tych pudeł.

A tu powoli tworzy się parapetówkowa kolejka.

Z kątów wychodzą znajomi. W końcu już po burzy, można od nowa zachwycać się światem.