Wieśniacze życie

No i porzuciłem CK Kraków, wybierając wieśniacze życie. Z konieczności życiowej i własnych wyborów, Sukiennice, Barbakan i całe Wawelskie Wzgórze przegrało z małą miejscowością, która nie ma nawet własnej poczty i podpina się pod kod pocztowy sąsiedniej.

Zaraz też zaczęły się problemy, bo to odmówiono nam telefonu z powodu braku słupa, a to to, a to tamto. Nie dziwi mnie to, bowiem przez dwadzieścia lat pomieszkiwałem na wsi. Mam więc świadomość tego, że dostęp do tak zwanych miejskich standardów bywa ograniczony. Rozpuszczony przez pobliskiego Carrefoura z rozrzewnieniem słucham opowiadań, że duży sklep jest w tej sąsiedniej miejscowości z placówką pocztową. Ponoć ma na wyposażeniu wózki, a więc musi być duży.

Cóż zrobić? Muszę odwrócić proporcje i inaczej znaczyć skale wartości. Ponoć obecnie przedmiotem największej wagi nie jest jakiś nowy tablet, tylko łopata do śniegu. Jak sobie nie odśnieżę to sobie nie wyjadę. Ileż ode mnie zacznie zależeć.

Z drugiej jednak strony, już w przyszłym roku będę mógł sobie pozwolić na szarlotkę z własnych jabłek.

Na działce rośnie kilka starych i jakieś nowe drzewa owocowe.

Fachowcy wynajęci na szybko, wzięli się do wykończenia poddasza. Szybko też rośnie podsumowanie poniesionych kosztów. Licznik śmiga jak w taryfie taxi, w noc sylwestrową. Tyle, że robią dokładnie i estetycznie. No i w miarę szybko. Piszę w miarę ponieważ myślałem, że skończą w ostatnią sobotę, ale nie skończyli. Chyba miniemy się w drzwiach. My z meblami a ani z narzędziami. Brakuje mi luzu czasowego na niezbędne porządki. Chyba że w nocy.

Mały domek z ogródkiem, dla małżeństwa które nie planuje już dzieci. Te które ma, już odleciały lub właśnie rozwijają skrzydła. Ewidentnym plusem jest to, że do domu prowadza tylko dwa stopnie, które zniweluję instalując pochylnię. Parter w jednym poziomie, z dogodnym rozkładem pomieszczeń. Dwie sypialnie na parterze i w miarę duża łazienka, z możliwością adaptacji dla wygody żony. Góra w skosach to królestwo Młodszego. Pod panelami kazał sobie zamontować wykładzinę tłumiącą a teraz wynosi do góry wszystkie posiadane kolumny. Aż strach się bać.

Po co się tam martwić na zapas?

Z frontu widok na pole, na którym gospodarz i już sąsiad od dwóch lat sadzi dynie. Samo zdrowie, dla faceta po pięćdziesiątce. Z tyłu ogród i wspomniane jabłonie. Jest i ogródek warzywny, co nad wyraz spodobało się mojej teściowej. Pewnie się nie dopcham do grzebania w ziemi, a obiecałem sobie, że na wiosnę sadzę pomidory malinowe.

Miejsce pod taras wyznaczone i utwardzone. Już można rozkładać stoliki, ale zrobię go po swojemu. Przyjemnie siedzieć, czując pod stopami drewno.

Zadaszenie na samochód do roboty. W zasadzie wybetonowane, wystarczy tylko postawić konstrukcję. Zrobi się.

I najważniejsze moje wieśniacze życie potwierdza plan zagospodarowania, gdzie stwierdzono, że wzdłuż zachodniej granicy działki, na szerokości około jednego metra, mam ziemię zakwalifikowaną jako grunty orne. Brat sugerował mi, żebym w związku z powyższym przeszedł na ubezpieczenie w KRUS-ie. Ten numer nie przejdzie, ale w zgodzie z przepisami mogę walnąć ze dwie trzy skiby ziemniaków. Dlaczego akurat ziemniaków? Bo są najbardziej bezsensowne dla takiego małego areału. Z tymi ziemniakami to oczywiście żart.

W rogu pod orzechem zauważyłem solidny ekologiczny kompostownik. Czyli ma wszystko i ekologicznie. Teraz będę się uczył segregacji odpadów, smaku ekologicznych pomidorów i błota w czasie deszczu.

Tegoroczna Wigilia, z całym urokiem świąt poza miastem, przebiegnie w blasku kominkowych płomieni. Będzie jak w Gorcach. A tak żałowałem tych płomieni za szybką.

Płasko tylko jakoś, a więc nie będę miał żadnej wymówki dla zbyt wysokiej trawy.

I na koniec to co kocham. Wieś posiada mały drewniany zadbany kościółek. Czy to ze względu na mała liczbę mieszkańców, czy mądrość miejscowego proboszcza, pieniądze przeznaczono na remont a nie lanie betonu.

To drewniane wnętrze najbardziej pasuje mi najbardziej na mieszkanie dla Frasobliwego.

W tych domach z betonu lipowy światek z pewnością strasznie się męczy.

W takim kościółku też chyba szybciej dogadać się z Bogiem, szepcząc do szpary w starych deskach gdzie tkwi jeszcze dym z gromnic palonych za Piłsudskiego, czy Cesarza Franca Józefa.

Co tam cesarz. Mój kościółek pamięta ostatniego Króla. Teraz to właśnie sobie uzmysłowiłem.

A więc wieśniacze życie czas zacząć.

Żeby tylko przetrzymać przeprowadzkę.

Chyba właśnie teraz ją przetrzymuję

I na koniec link, ale najpierw cytat z moich piwnicznych ulubieńców: 

O ty zgryzoty nie skryte chmurą
Wieśniacze życie
O ty przetkana cierniem sowicie
Królów purpuro 

 

Wieśniacze życie