Tajfun nadzedł wieczorem. Czy to już koniec ?

Opowieści Majów o końcu świata mają coś w sobie. Wczoraj wieczorem pojawił się u nas Tajfun. Tajfun to przecież dopiero początek. Zapowiada się trzęsienie ziemi i z pewnością tsunami.

Tajfun zachowywał się jednak spokojnie i godnie. Schowany w plastikowym kojcu podróżnym, rozglądał się uważnie dookoła, czując jednak obecność swoich właścicieli, bez oporów opuścił bezpieczne schronienie.

Pręgowany a dodatkowo z białymi plamami kot czmychnął też zaraz w najdalszy kąt mieszkania. My z kolei mieliśmy możliwość poznać rodziców dziewczyny naszego młodszego syna.

Kot z kotem i o kocie, to dobre rozpoczęcie rozmowy. Sam kot pojawił się też za chwilę i obszedł wszystkie kąty salonu i kuchni. Przymierzył się do skoku na sofę i wtedy zamarło mi serce. Nową skórzaną sofę raptem wczoraj przywieźli ze sklepu. Właścicielska kota zaprosiła go jednak przyjaznym gestem. Wskoczył miękko na poduszki, a moje serce załomotało donośnie. Wydawało mi się, że wszyscy słyszą ten łomot więc przycisnąłem je dłonią do piersi. Raz by trochę zagłuszyć, a dwa by nie wyskoczyło.

Jednak jestem drobnomieszczański materialistą – pomyśałem.

- Nie miałem nigdy kota – stwierdziłem uczciwie – W zasadzie wystarczał mi kot babki. Zawsze czarny, snuł się koło niej od rana do wieczora, jeżeli dobrze pamiętam.

Oczywiście wtedy kiedy nie lumpił się gdzieś po okolicy, bo kto za czasów Gomułki kastrował koty?

Ocierał się wtedy o jej długi fartuch zakrywający dokładnie nogi. Wyciągała wtedy babka co lepsze kąski i rzucała kotu, który łykał je łapczywie, zgłodniały i zmęczony po nocnych włoczęgach.

Mruczał wtedy tak przymilnie i nadawał sens samotnemu życiu babki.

Zawsze bardziej odpowiadał mi charakter psa. Może dlatego, że ja lubię dominować, a poddawać się takiej dominacji jest psią naturą.

Poza tym pies jest posłuszny i w mojej obecności nigdy nie wlazł na kanapę czy fotel. Nie mówię, że nie zdarzało się to wtedy gdy żona z dziećmi na potęgę rozpieszczały go pod moją nieobecność.

Kot jest indywidualistą i to on lubi rozdawać karty.

- Nie jest miłośnikiem zbytnich pieszczot. Ma swój charakter – podpowiedział właściciel.

- I jest łowny – dodał po chwili. Zawsze jak jesteśmy na wsi to znosi nam myszy. Do tego nie boi się psów. Sam widziałem jak kiedyś w wysokiej trawie czaił się na ratlerka. Nawet ostrzegłem właściciela żeby zabrał psa bo widziałem co się dzieje.

- No to zapowiada nam się i tsunami – pomyślałem

Kuweta powędrowała do łazienki, a u nas kodowało się aby nie zamykać drzwi do tej łazienki.

- Myślę, że nie będzie takiej sytuacji gdy obaj zdecydujemy się na dłuższą posiadówkę równocześnie – zażartowałem – Nie lubię wtedy otwartych drzwi.

- Kot lubi czysta kuwetę – przypominała sobie właścicielka

- To kiedy wymieniać żwirek? - spytała naiwnie żona

- Poczujecie państwo z pewnością, a jeżeli nie poczujecie to kot na Was to wymiauczy.

Kot w międzyczasie zawinął ogonem i zaszył się pod wieszakami pełnymi ubrań. Czuł się tam chyba bezpiecznie.

Kiedy panie ustawiły miseczki i napełniły je karmą, zapach mięsnej mielonki rozniósł się po pokoju. Poczułem się głodny, spojrzałem na garek – 21.30. Rozsądek zwyciężył, było bowiem

zdecydowanie za późno.

Na późna porę powołali się również właściciele Tajfuna i rozpaczając nad tym, że kot nie wyszedł pożegnać się z nimi, opuścili mieszkanie.

Jutro lecą do Bruseli, tam mieszkla ich jedna córka z rodzina. Druga czyli dziewczyna mojego syna wyjechała tak kilka dni temu. Zadzwoniła tylko w trakcie spotkania zapytać jak idzie z kotem.

- Z kotem w porządku - powiedziała jej mama.

- To w takim razie wy nie zróbcie mi jakiejś wiochy – poprosiła.

- Kasiu – krzyknęła do słuchawki matka – Nowoczesne telefony mają dobra głośność. Wszyscy słyszeli co do mnie mówiłaś.

Fakt, słyszeliśmy.

Kot tylko raz spojrzał na mnie swoimi żółtymi jak mi się wydawało ślepiami i zaszył się między ubraniami.

Rano też nie zauważyłem go nigdzie.

Spojrzałem do kuwety. Na żwirku znajdował się ślad jego nocnej aktywności.

Tajfun z pewnością dzisiaj rozkręci się na całego. Oj będzie się działo.

Powinien jednak pamiętać, że jest tak zwanym kotem testowym. I jego zachowanie przez ten tydzień lub dwa, będzie miało istotne znaczenie na ewentualne decyzje

- W imieniu kociej braci powinieneś się do mnie trochę przymilać brachu.

Mam nadzieję że nie jest to poniżej jego kociego charakteru łownego kota.

Teraz przypomniałem sobie jednak, że z tym brakiem kota w moim życiu to nie jest tak do końca prawda.

W chałupie w Gorcach miałem dwa koty. Dwie mosiężne figurki zdobiły półkę na kominku.

Prężyły się obok łabędzia i Napoleona na koniu. Co robił w tym towarzystwie Bonaparte?

- Wybacz Cesarzu ale kupiłem Cię dla tego konia na którym siedzisz.

Ponieważ Tajfun okazał się na razie nieuchwytny, załączam zdjęcie gorczańskiego kota.

Jeden pozostał na kominku, a drugiego troskliwie zapakowałem w serwetkę i wsadziłem do pudła z emocjonalnymi pamiątkami.

Jednak.