Zycie jak stary sweter

- Dlaczego ciągle chodzisz w tym samym swetrze – spytała

- Lubie go

- Ale to nie jest powód

- Dla mnie wystarczający. A czy w ogóle musi być jakiś powód?

- Ale on jest sfatygowany

- Jest jak moje życie. Prześwitujący, wyciągnięty na łokciach i popruty przy rękawach.

Czuję, że jest częścią mnie W nim jestem pewien, że nie udaję nikogo kim nie jestem.

- A przecież w szafie leżą inne nieużywane swetry.

- Ja o życiu, Ty o swetrze.

- Sweter wygląda fatalnie

- A życie lepiej? Pamiętasz taką scenę z filmu Pretty Women, kiedy bohaterka ruga swojego aktualnego klienta czyli, że na mecz w polo kazał jej się ubrać elegancko a potem powiedział koledze, że jest dziwką. - „Gdybym była w ubraniu dziwki wszystko byłoby w porządku. A tak ? Pomyśl jak ja się czułam.” Może z moim ubraniem jest tak samo.

Nie cierpiał oszustwa. A w ten sposób czuł się uczciwy, przynajmniej wobec siebie.

Sprane jeansy, buty z sieciówki, T-shirt z reklamą czegokolwiek i ten schodzony sweter, który był jak druga skóra.

Zdawał sobie doskonale sprawę z tego, że tak ubrany wzbudzał zainteresowanie ochrony w eleganckich sklepach, bo przecież taki to zawsze może coś zapieprzyć. Stereotypy wrzucane na szkoleniach. Sam znał więcej biednych i uczciwych niż bogatych i uczciwych.

- No i ciul z tego – mówił do siebie – Taki mają ochroniarski schemat.

Poza tym co miałby robić w eleganckich sklepach?

Nie przypuszczał, że kiedyś w dojrzałym życiu będzie preferował „być” zamiast „mieć”. A może jego preferencje nie mają tu nic do gadania. Po prostu życie tak wybrało za niego. Teraz rży po kątach, ale on nie da mu satysfakcji. Nie będzie tego rozpamiętywał.

Z przynajmniej chciałby nie wracać do tego tematu w nocnych rozmyślaniach podczas bezsennych nocy których coraz zaczęło się przydarzać od pewnego czasu.

Usiadł do stołu. W porcelitowej misce dymiła jakaś zupa. Zjadł szybko nie zapamiętując smaku.

Tak samo z drugim daniem. Bez tak zwanych krótkich wspomnień odszedł od stołu. Jadł żeby żyć i nie przywiązywał wagi do tego co je. Inaczej było z oprawą. Zawsze pilnował by na stole znajdowały się talerze z jednego kompletu. Tak jak i sztućce. Po prostu nie umiał posługiwać się noże i widelcem nie od kompletu. A już nie do pomyślenia było by filiżanka i spodeczek były z różnej parafii. Po prostu kawa nie smakowała w takim zestawie Miał kubki z których pił herbatę i takie z których absolutnie by do tego nie zrobił.

- Starcze naleciałości – tak oceniała to żona

- Po prostu uporządkowane życie – mówił w odpowiedzi na te zarzuty.

Bo nie o gatunek herbaty tu szło a o anturaż.

Poza tym tę skłonność do używania rzeczy od kompletu ma od zawsze. Dziwło go inne zachowanie - Przecież buty i skarpety z reguły używamy kompletami.

Za oknem wiatr targał drzewami a całość obficie była polewana letnim deszczem, który miał już coraz więcej jesiennych naleciałości.

- Dupa z roboty – powiedział do siebie – Niepotrzebnie planowałem