O pieniądzach co nie śmierdzą

Jak dobrze pamiętam, w filmie „Jak rozpętałem Drugą Wojnę Światową” jest taka scena:

Kiedy nasz bohater Franek Dolas suszy mokre banknoty wieszając je na sznurku.... A może kładzie na stoliku ? a na sznurku suszą się w całkiem innym filmie. W każdym bądź razie tę mokrą kasę podbiera mu knajpowa piosenkarka. A potem jest jak zwykle mordobicie.

To suszenie banknotów zawsze działało bardziej na moją wyobraźnię niż wspomniane mordobicie.

Teraz przyszły czasy kiedy owoce wyobraźni zmaterializowały się. Wczorajszy dzień poświęciłem na suszenie banknotów, które jakimś trafem zostały zalane deszczem w automacie na zewnątrz.

Deszcz o tej porze roku to normalne. Dziwne, że zalało solidną dosyć obudowę.

Tu też okazało się, że moja wyobraźnia i towarzyszące jej marzenia nie były precyzyjne.

Powinienem marzyć by suszyć własne pieniądze. Poprzez niechlujną wyobraźnię babram się w cudzych pieniądzach, nie mając okazji zamoczyć swoich, bowiem te ostatnie natychmiast po otrzymaniu (czytaj zarobieniu) trafiają do dostawców mediów, szambiarzy, benzyniarzy i innych którzy patrząc na mój numer PESEL, bądź tylko nieruchomości, co miesiąc niecierpliwie zacierają ręce w nadziei, że coś im tam zaraz skapnie.

Resztę pozostawiam w spożywczym, kupując żarcie na złość organizatorom ostatniej drogi w życiu, a może nawet poza nim.

Nie martwicie się hieny i wy się doczekacie.

Rozkładam więc na wiklinowej skrzyni te śmierdzące, mokre pieniądze i każdym ruchem dłoni zaprzeczam łacińskiemu maksymie, że pecunia non olet.

Poza tym jest nieprzyjemnie. A propos nieprzyjemnie.

Jakieś dwa tygodnie temu przyszedł do mnie biznesmen który po złożeniu zamówienia, płacił za nie gotówką. Z przepastnej kieszeni spodni wyciągnął gruby plik banknotów z których odliczył kilka tysięcy. Odliczone banknoty rzucił na biurko, a one wbrew przewidywaniom nie zsunęły się z biurka a jedynie trwale się do niego przylepiły.

Było bardzo gorąco, parno a biznesmen solidnie się pocił.

Długo zwlekałem z przeliczeniem otrzymanej kwoty. W zasadzie przyjąłem ją na słowo, wydając dokumenty.

Banknoty pozostawiłem na uboczu do wyschnięcia.

Pomyślałem, że przecież codziennie ktoś wciska gdzieś banknoty i spocona kieszeń mojego biznesmena nie jest chyba najgorszym miejscem. Obracamy dychami pięćdziesiątkami i stówkami, nie mając pojęcia w jakiej scenerii przebywały ostatnio. A już wcale, za co nimi płacono.

Opowiadał mi znajomy z branży, że pewien posiadacz gospodarstwa rolnego zapłacił takimi banknotami, że musieli je przeliczać na świeżym powietrzu. Tak capiły obornikiem.

Pecunia non olet? Kto to wymyślił.? Z pewnością w tym czasie obracało się wyłącznie złotem lub srebrem. A te podobno na smród są odporne.

Myślę tak sobie, że jeżeli produkuje się skarpety z dodatkiem włókna bambusowego co ponoć zapobiega przed nieprzyjemnym zapachem, to gdyby dodać trochę tego do stówek byłoby bardziej higienicznie.

Albo skoro robi się papier toaletowy o zapachu fiołków, aby tyłek nie czuł dyskomfortu, to taki zabieg sprawdziłby by się z pieniędzmi.

Nawet niewidomy lub słabo widzący wiedziałby po zapachu, że dajmy na to stówka to róża,

frezja to pięćdziesiąt i tak dalej.

Problem tylko w opracowaniu trwałego zapachu, którego nie zabije smród czosnku, albo owego obornika. To by musiała być moc zapachu.

Tutaj rodzi się jeden problem. Przychodzisz bracie do domu z wypłatą a żona mówi

- Co tak śmierdzi perfumami? Znowu byłeś na dziwkach?

I dostajesz brawka bracie.  Albo usłyszeć jakże prorocze

– Kochanie czuję, że jesteś przy kasie.

Może więc jednak porzucić szalone pomysły do i czasu gdy całkowicie nie zdominuje nas plastikowy pieniądz w postaci kart płatniczych, które każdy niech sobie nosi gdzie chce, myć ręce. Robić to często i dokładnie a już z pewnością gdy mamy kontakt z pieniędzmi

I z klamkami. szczególnie w miejscach publicznych. Pisałem już kiedyś, że dotykając klamek w średniej wielkości biurze mamy tak jakbyśmy dotykali pięć czy sześć cudzych penisów. Nie będziemy się tu kłócić o jednego wacusia.

Problem pozostaje niechęć naszych rodaków do mycia rąk. I chyba nie tylko naszych.

Za to w polityce co rusz ktoś umywa ręce , a i tak śmierdzi tam gorzej niż w szambie.