Pizza on line

Pizza na telefon. Kiedy jeszcze nie wziąłem w swoje ręce drożdżowego ciasta na pizzę, sera i kiełbasek pepperoni, zdarzało się, że chodziliśmy do lokalu na ten włoski przysmak.

Potem korzystaliśmy z dobrodziejstwa pizzy na telefon, wspominając przy okazji pierwszą pizzerię w Krakowie. Mieściła się na Małym Rynku. W lokalu było kilka stolików a kolejka taka, że czasem stało się i dwie godziny. Jednak zjedzona w lokalu pizza w wersji z pieczarkami lub boczkiem zbliżała nas do wielkiego a zamkniętego jeszcze świata.

Do pizzy proponowano kieliszek czerwonego wina, najczęściej w postaci bułgarskiego Cabernet.

Kiedy otworzył się i dla nas świat zachodu, a nawet staliśmy się jego częścią, pizza nam spowszedniała. Wtedy też korzystaliśmy z niej z potrzeby lub braku czasu, a nie dla jakiejś nobilitacji

Tak się złożyło, że najczęściej korzystaliśmy z pizzerii która telefon albo tylko jego część miała w nazwie.

Zżyliśmy się ze sobą, a w miesiącach kiedy nie napływało nasze zamówienie oni sami dzwonili, proponując jakąś formę promocji.

Zwykle ulegaliśmy i zamawialiśmy, ku radości dzieci.

W trakcie przeprowadzki, kiedy siedzieliśmy na walizkach i trudno było coś upichcić, ze smutkiem zauważyliśmy, że nasza wieś nie jest w zasięgu działania ulubionej pizzerii. Wyszukana na szybko w Internecie alternatywa okazała się porażką.

Wykonałem sobie dwie blachy pod pizzę i kiedy tylko rodzina wpadała na ten pomysł z przyjemnością realizowałem się niczym Bartolini Bartłomiej herbu Zielona pietruszka. Karramba.(kto to jeszcze pamięta?)

Tak to sobie radzimy w wiejskich okolicznościach naszego domu.

Jakieś dwa miesiące temu do mojej pracy wpadł Młodszy, głodny jakby wrócił z obozu kondycyjnego.

- Zadzwoń po pizzę.

- Ojciec. Teraz zamawia się on line

Zalogował się na stronie. Tam przydzielono go do rejonu, podsumowano zamówienie proponując dodatki i promocje. Mailem przyszło potwierdzenie a na monitorze komputera można było śledzić postęp w realizacji i już na żywo samą dostawę. W końcu byliśmy w mieście, a więc skorzystaliśmy z naszej ulubionej firmy.

Rzekł Pan uczniom swoim - Nic nie jest dane wam raz na zawsze.

W zeszłym tygodniu zasiedziałem się w pracy ze względu na awarię maszyn. Razem ze mną  szef i pracownicy do naprawy.

- Może by jakąś pizzę ? - zaproponował szef.

- Zamawiam - odpowiedziałem na propozycję – w swojej ulubionej sieci.

Zalogowałem się, podałem adres i złożyłem zamówienie - Dwie duże pizze z dodatkami.

Promocja podsumowanie i informacja mailem, że za godzinę i dziesięć minut pizze będę miał na stole.

Opisałem szefowi wygodę płynąca z takiej formy zamówienia i chciałem pokazać ekran postępu zamówienia. Oczom moim ukazał się następujący tekst:

„Zaraz, zaraz jesteśmy szybcy ale nie aż tak.”

- Rzeczywiście może trochę przesadziłem – przyjąłem informację z uśmiechem.

Minęło jakieś pół godziny kiedy zadzwonił telefon.

- Pan zamawiał pizzę?

- Tak – powiedziałem, myśląc, że to dostawca – wjedzie Pan z ulicy na teren firmy i podjedzie...

- Zaraz, zaraz – wygasił mnie głos w telefonie – w tym rejonie pizzy nie dowozimy.

- Ale przecież to w graniach Krakowa. Nawet nie tak całkiem z boku i program z państwa strony skierował mnie do tego rejonu automatycznie.

- No właśnie, nie wiem dlaczego

- Tym bardziej ja nie będę zaprzątał sobie tym głowy. Wyjaśni pan z systemem i przekieruje moje zamówienie o numerze, tu podałem numer potwierdzenia przyjęcia zamówienia, tam gdzie trzeba.

- Jedyne co mogę zrobić to anulować zamówienie.

- Anulować? Jak to? W tej sieci? Nie rozumiem ale mocno jestem rozczarowany i jakby ukarany za dziesięć lat wierności.

Nic na to nie poradzę. Na Wolę Justowską też nie jeździmy – powiedział jakby usprawiedliwiając się przedstawiciel zakładu z ulicy wskazanej przez system.

Wola mnie nie interesuje skoro jestem z drugiej strony Krakowa. Chcę tylko powiedzieć że miesiąc wcześniej przywieźliście pizzę jak trzeba.

- Może mieliśmy mniej roboty – stwierdził szczerze rozmówca -J edyne co mogę zrobić to anulować – podtrzymał swoją propozycję głos w słuchawce.

- To niech pan anuluje - zrezygnowałem – żegnam.

W trzy minuty znalazłem inną sieć która z przyjemnością przywiozła dwie parujące od gorąca pizze i to w przeciągu czterdziestu minut.

Kiedy już zjedliśmy Pepperoni i Uśmiech Boryny, puściły pierwsze emocje. Zauważyłem na niezamkniętej stronie feralnej sieci prośbę – oceń nas - i tu adres mail

- Ja Was ocenię – postanowiłem i napisałem maila opisującego cała sytuację. Załączyłem potwierdzenie zamówienia i na koniec kliknąłem – wyślij. Poszlo.

Nawet zapomniałem o sprawie gdy dwie godziny później zadzwonił telefon.

- Pan zamawiał pizze w naszej firmie która w nazwie ma telefon albo jego część?

- Tak to ja

- Chciałabym bardzo przeprosić za niedogodności. Proszę podać adres to my Panu tę pizze podwieziemy

- Pan chyba żartuje? Po tym jak anulowaliście moje zamówienie, złożyłem je u konkurencji. Jestem już po tak zwanej konsumpcji. I nie wetknę w siebie nic więcej, nawet gdyby chciała Pani dowieść mi ją gratis.

To chyba nie była propozycja dostawy za darmo.

- Jedno tylko jest przykre, że rozstajemy się po dziesięciu latach udanej współpracy.

- Bo ja nie wiedziałam i bardzo przepraszam.

- Czy dzwoni Pani z tego lokalu który mnie anulował?

- Nie

- To po co pani przeprasza?

- Ja nie wiedziałam że to tyle czasu minęło i sama nie wiem dlaczego kazali mi zadzwonić?

- Może dlatego, że ładnie Pani przepraszam- zauważyłem- Nie powiem do widzenia ale raczej żegnam.

Zdobyłem się na to teatralne zakończenie i odłożyłem telefon.

Oderwałem z pudełka fragment z numerem telefonu nowej pizzerii i wrzuciłem do wizytówek.

Może się jeszcze przyda, wszak awarie chodzą po ludziach, a co dopiero po maszynach.