Mówią - takie jest życie

Szok i niedowierzanie. Takie nagłówki towarzyszą informacji o śmierci Robina Williamsa

Szok i niedowierzanie. Tak mogę nazwać uczucie które ogarnęło mnie, gdy pierwszy raz usłyszałem tę informację w wiadomościach.

Od czasu kiedy obejrzałem Świat według Garpa a potem Good Morning Vietnam, Williams stał się moim ulubionym aktorem. Nie pamiętam już ile razy obejrzałem Stowarzyszenie Umarłych Poetów, którym to filmem jak najlepszym delikatesem nakarmiłem moje dzieci.

Ufam że wybrały z tego filmu coś dla siebie.

A Przebudzenie w duecie z De Niro ?

Podziwiałem go za to, że podniósł się z uzależnienia, dzięki temu jak twierdził mógł poświęcić się całkowicie aktorstwu.

Jak widać nie całkiem mu się to udało.

Ale był śmiech i żarty. Aktorstwu oddał mu się bez reszty i może tej reszty właśnie brakło.

No przecież do cholery jasnej ktoś kto opowiada dowcipy i żartuje ze wszystkiego, nie może mieć problemów w życiu, a już w ogóle depresji.

Może i Robin Williams to boleśnie udowodnił

Nigdy nie łączyłem wizerunku scenicznego z życiem prywatnym aktora, ale odniosłem wrażenie, że był dobrym człowiekiem, pełnym ludzkiego ciepła.

Dobrym ponoć jest najtrudniej.

Wrażliwym jeszcze gorzej.

***

A tan na marginesie umarłych poetów. Jestem świeżo po lekturze książki Mariusza Urbanka Władysław Broniewski Miłość Wódka Polityka, która jak wspominałem, zacząłem czytać w szpitalu.

Kto by się tykał teraz Broniewskiego?

Ja się tyknąłem bo chciałem wiedzieć jaki był poeta którego naprawdę bardzo lubiłem czytać.

Podobała mi się poezja, która równomiernie uderzała w uszy słuchacza niczym żołnierski but o bruk. Takie miałem skojarzenia jeszcze w ogólniaku i okazało się, że sam Broniewski tak się o niej wyrażał. Zazdrościł jednocześnie Skamandrytom, że ich wiersze są jak włosy ukochanej kobiety.

Jak się okazało, tak również potrafił pisać, ale nie w tematyce wielkich hut.

Książa zwaliła mnie dosłownie z nóg, no może z jednej bo druga po zabiegu jeszcze byle jaka. Pomimo, że to biografia czytało się niczym najlepszy kryminał. A przecież wiedziałem kto zginie na końcu i w jaki sposób.

Postać pełna sprzeczności, jak podsumował Marek Hłasko, który był jakiś czas sekretarzem poety:

„Długo nie potrafił Broniewskiego zrozumieć. Komunista, który nie znosił partii, bolszewik odznaczany za odwagę w wojnie przeciw innym bolszewikom, więzień Stalina, którego sławił pięknym wierszem. Najbardziej polski poeta, jakiego można sobie wyobrazić. „Komunizm był mu potrzebny tylko z jednego powodu: ponieważ on, Broniewski, najbardziej lubił pisać o komunizmie"*

Bo kto pojmie, że ten legionowy żołnierz, bohater Krzyża Virtuti Militari, Bohater wojny z 1920 r więzień Radzieckiej Rosji i żołnierz Generała Andersa, został na końcu autorem poematu o Stalinie?

Niewielu wie, że jest również autorem wierszy o trudnych chwilach naszej historii jak smoleńskie mogiły. Tę jednak wiedzę skutecznie zacierano z życiorysu poety.

Poza tym Broniewski był pijakiem jakich mało. A pijak to ludzki gość.

Ludzki gość nie może zajmować się tylko spiżem, węglem stalą.

I nie zajmował się wyłącznie poważnymi tematami, ale to znów nie pasowało do oficjalnej biografii

Przy okazji mogłem prześledzić jak wygląda podejście poety do życia.

Pamiętacie taki obowiązkowy w szkole wiesz – Magnitogorsk albo rozmowa z Janem?

„Jana chroni pancerz dialektyki, mnie cieniutki obłok poezji”

Nie wiem dlaczego ale ten cytat we mnie siedzi i jest kiedy go potrzebuję.

Wiersz powstał na bazie osobistych wrażeń z pobytu Broniewskiego w więzieniu

Pierwsza jednak wersja tych wspomnień powstała może jeszcze w celi brzmiała mniej więcej tak

 

Co nam zostanie z tych lat,

z tej celi wrednej,

gdy wreszcie skona już Wat

i Stawar biedny,

ciche marzenia i szept,

i sranie w kucki,

tu Jan odlewać się szedł,

srał Nowogródzki.*

Dwa wiersze jednego poety jak awers i rewers jednej monety

I dlaczego piszę o Broniewskim?

Dlatego, że nie pisze o polityce, a książka tylko podtrzymuje mnie w tym przekonaniu. Tak to już jest, że my maluczcy wiemy tylko tyle ile ktoś inny zdecyduje się nam przekazać. A to tylko wierzchołek góry lodowej.

Powtarzam się?

Być może

Kiedyś to się powtarzało. 

* cytaty pochodzą  z książki  Mariusza Urbanka

 Władysław Broniewski Miłość Wódka Polityka