Jaśniejsza strona życia ?

Kiedy pielęgniarka wbiła mi w żyłę wenflon a potem podłączyła do niego kroplówkę, doszło do mnie że to nie są żarty. Poczułem się nawet jak celebryta i jak celebrytę ogarnęła mnie nagła potrzeba zrobienia sobie w tej scenerii zdjęcia, tak zwanego|”selfies”i opublikowania go na Istagramie. Problem jednak w tym, że z Istagramu nie korzystam a na Facebooku poza wizytówką trudno znaleźć jakieś ślady mojej aktywności.

Podzieliłem się tą myślą z żoną która siedziała naprzeciw mnie, na swoim wózku i od niechcenia obserwowała swoją kroplówkę która schodziła zdecydowanie wolniej niż moja.

Rozparty w białym skórzanym fortelu, obserwowałem jak kropla za kroplą znika w pajęczynie mojego układu krwionośnego.

Przygotowana do zabiegu kończyna górna mojej żony zaznaczona została czerwoną strzałką, najpewniej w celu uniknięcia pomyłki.

- A ty nie masz strzałki ? - zainteresowała się ślubna – nie pomylą się?

- Z pewnością nie. Przecież nie mam buta tylko na jednej nodze, to chyba wystarczy dla orientacji.

- Odrzuciłeś tego buta niczym prorok sandał w „Żywocie Briana”

- I uważam, że zawsze trzeba patrzeć na jaśniejszą stronę życia.

Za chwilę w naszym pokoju pojawiła się starsza, elegancka pani w dużym słomkowym kapeluszu.

Tak ubrane starsze panie zdarzają się teraz niezwykle rzadko. Onieśmielają i zmuszają do poprawnego zachowania. A może tylko mi się tak wydaje?

Obecność starszej pani pokrzyżowała nam nieco pomysł na czekanie. Żona bowiem chłonęła jakiś szwedzki kryminał z Kindla, a ja pogrążyłem się w ostatnio wydanej biografii Władysława Broniewskiego. Musiałem się nieco skoncentrować bowiem czytałem na 4 calowym ekranie telefonu.

Czyta się jak dobry kryminał, a dodatkowo z każdą przeczytaną stroną coraz bardziej zmienia się moja opinia nie tylko o poecie ale i o człowieku. Tragiczna postać z mocno zafałszowanym w PRL-u życiorysem. Starsza pani preferowała najstarszą metodę oczekiwania a mianowicie opowiadanie o swoich dolegliwościach i ocena profesjonalizmu lekarzy. Zżymała się przy okazji na jednorazową pelerynkę z fizeliny, którą siostra przełożona kazała jej założyć

-No i po co te koszty?

Opowiadaliśmy grzecznie, próbując złapać co nieco z tekstu. Co lepsze kawałki z książki odczytywałem żonie na głos i raz tylko niepotrzebnie zacytowałem rozmowę Broniewskiego z osobą która udzieliła mu pożyczki na wysoki procent. Już można się było domyślać narodowości bankiera .

To był dla naszej starszej pani samograj. Wygłosiła opinie na temat zdolności handlowych i sprytu przedstawicieli wyznania mojżeszowego. Podrzuciła też jakiś przykład, który ze względu na zupełny brak dramaturgii nie nadaje się do cytowania.

No nie podejrzewałem starszej i miłej pani o takie emocje.

Nie podjęliśmy dyskusji, a pani jako pierwsza wylądowała w zabiegowym.

- Na swój sposób to co robimy jest nowatorskie - powiedziałem do żony zaraz gdy pielęgniarka wstrzyknęła nam po porcji antybiotyku.

- Dlaczego nowatorskie – spytała żona?

No bo są wczasy rodzinne, rodzinne obiady, a nawet rodzinne muzykowanie. My postawiliśmy na nową jakość która nazywa się - rodzinne operowanie.

Wielokrotnie bywałem w szpitalu, towarzysząc małżonce i nigdy nie narzekałem na swoje zdrowie.

Zyskałem nawet u lekarza prowadzącego moja żonę opinię „faceta nie do zarypania”.

Wszystko jest jednak pierwszy raz.

Któregoś dnia pochwaliłem się swoimi problemami.

Szybka ocena sytuacji (brawo) i decyzja

- Jak wpadniecie na zabieg z żoną, to zrobimy to przy okazji.

Przy okazji? Trudno, już nauczyłem się z tym żyć. Czasem tylko chciałbym trochę inaczej.

Okazja trafiła się za dwa tygodnie. Ku zaskoczeniu swojego szefa wziąłem dzień wolnego, co w moim przypadku oznaczało zamknięcie firmy na trzy spusty. Z tym mam akurat za przeproszeniem

trochę do dupy. Stawiłem się jednak rano, gotowy do znoszenia cierpień i poświęceń. Zabrali żonę. Ja dokończyłem „okres Palestyński” mojego bohatera i czekałem na swoją kolejkę.

Pielęgniarka pojawiła się i zaprosiła do sali zabiegowej.

Kazali położyć się na wysokim, zabiegowym łóżku. Położyłem się

Kazali się rozluźnić. Postanowiłem, że z tym bez przesady.

Potem wystraszyli mnie, że trochę poboli, ale znieczulili. Okazało się, że to znieczulenie miało boleć. Kontrolnego kłucia igła już nie czułem.

Pojawił się znajomy doktor.

- Doktorze – zacząłem – jak widzę te wszystkie zabiegi wobec mojego małego problemu, to aż czuję wstyd, że Wam za przeproszeniem dupę zawracam.

Doktor podniósł głowę i odpowiedział

- Teraz czuje Pan wstyd a potem poczuje Pan żal, że się Pan zdecydował.

- Jak żal? Doktorze ja jestem w komfortowej sytuacji. Mówią, że bomba nie wpada do starego leja drugi raz. Moja żona wzięła pecha na klatę, a więc biorąc statystycznie, to ja jestem spokojny.

- No tak ale dla mnie to mogłaby być pierwsza bomba.

- To moja żona też już przerabiała i to się nazywa błąd lekarza. A więc może pan ciąć spokojnie.

Po dwudziestu minutach byłem kompleksowo oprawiony.

Rzuciłem jeszcze na pożegnanie dwa dowcipy o chirurgach, dziwiąc się, że młody doktor zdobny w czapkę z samochodzikami ich nie znał.

Wróciłem do sali gdzie oczekiwała żona. Na operowaną nogę ubrałem luźny klapek i choćby przez różnice wysokości podeszwy w bucie i klapku utykałem koncertowo.

Spakowaliśmy się i podjechaliśmy pod windę. Gdyby ktoś z Was stał w tej chwili przed wejściem do szpitala oczom jego ukazałby się następujący widok:

Na wózku siedzi kobieta Z zabandażowaną prawa ręką i wystającym z bandaży wskazującym palcem który zdaje się fuckować. Za nią, nie wiadomo czy bardziej pchający czy przytrzymujący się wózka mocno utykający facet w jednym bucie i jednym klapku.

- Wiesz co kochanie? wyglądamy jak ucieleśnienie powiedzenia wiózł ślepy kulawego.

- Też sobie o tym pomyślałam – odparła.

Dobrze, że nie widział nas żadem policyjny patrol, bo ze zdziwieniem pewnie by zauważył, że facet niezdarnie upycha kobietę w samochodzie, a potem sam wpycha się za kierownicę i powoli odjeżdża.

Tak to zakończyło się nasze hardcorowe, piątkowe doświadczenie.

A gdzie tam zakończyło.

Po powrocie ukazało się, że suka odkryła ogród sąsiadów i korzystając ze szpar w siatce co chwila witała ich, radośnie merdając ogonem.

Są rzeczy ważne i ważniejsze – stwierdziłem i wziąłem się za uszczelnianie płotu.

W piątek i sobotę co jakiś czas przypominała mi się jednak prośba leka,rza.

- Niech pan posiedzi kilka dni z nogą do góry.

Zakładając deseczki przy samej ziemi raczej wystawiałem tyłek do góry, bo na zaopatrzonej nodze ani klęknąć ani przykucnąć.

Potem puszczałem sukę na wybieg i notowałem w pamięci którędy uciekła. Tak to metodą prób i błędów już w niedzielę odniosłem pełny sukces, bo suka mocno obszczekała ogrodzenie i niechętnie wróciła pod taras by położyć się w cieniu jabłoni.

Posiedzę z pół godziny z tą nogą do góry, żeby nie całkiem kłamać doktorowi.

Po kwadransie zadzwonił domofon. Rozpoczęła się celebra niedzielnych wizyt.