Trąbki

Świat się kończy. Cenzorują nam papieża.

Przedtem pewnie też cenzurowali, ale teraz pisze o tym oficjalna prasa.

Biedny Franciszek przyznał, że doby ateista też może dostąpić Królestwa Niebieskiego. Zaraz jednak pojawiło się dementi Stolicy Apostolskiej, która ustami swojego rzecznika stwierdziła, że to nie jest prawda. Ateista to ateista i choćby w działaniach przebił Matkę Teresę, to kara za brak wiary go nie minie.

I chociaż trudno by przykleić do mnie naklejkę „ateista”, to trochę się z tym nie zgadzam. Lepiej powiem, że czuję wewnętrzny sprzeciw. Być może dlatego, że w swoim życiu spotkałem zbyt wielu rozmodlonych szubrawców.

- Panie Boże – mówią – widzisz jak sąsiad grzeszy i nie spuścisz na niego żadnych gromów?

- Że tej cudzołożnicy szlag nie trafi – mówi uczestniczka codziennej porannej mszy.

Podobna, kiedyś tam zaraz po powrocie z kruchty wywaliła mnie z pracy, ale nie będę tutaj mieszał swoje prywaty z ogólnym problemem.

Molierowscy Świętoszkowie paradują po ulicach czwórkami. Wzorem jednego z filozofów pasuje wyjść z latarnią i szukać prawdziwego chrześcijanina.

Mam jeszcze co najmniej dwie historie z Ewangelii które wzbudzają u mnie uczucia sprzeczne.

Pierwsza to historia o Synu marnotrawnym. Powiem wprost, że nie dziwię się pytaniu wiernego syna – Dlaczego?. Pewnie bym go nie zadał, ale nie zadane pytania bolą bardziej niż udzielone na nie odpowiedzi.

Druga opowieść to historia najmowania pracowników do zbioru.

Bez względu na czas pracy każdy dostał denara, czyli kwotę uzgodnioną

W końcu to kasa właściciela i może z nią zrobić co tylko uważa, ale czuję, że to trochę niesprawiedliwe.

Wiem, wiem, że nie powinienem zaglądać do cudzej kieszenie, ale chyba wyszło ze mnie cos ze związkowca. To po moim ojcu.

Jeden zdesperowany ksiądz powiedział mi, a było to z pewnością zdanie kończące dyskusję, że jest sprawiedliwość ludzka i boska.

I znów mam wątpliwości, bo skoro zostaliśmy stworzeni na obraz i podobieństwo to czemu mamy tak różne podejście do sprawiedliwości?

Nie zapytałem o to dwóch miłych zakonnic u których zawitaliśmy z żoną kilka dni temu.

Dostaliśmy ten namiar w celu przeprowadzenia konsultacji medycznej. Pojawiliśmy się więc na miejscu o przysłowiowej godzinie czyli w niedzielę po sumie.

Drzwi otworzyła nam surowa jak by się wydawało na pierwszy rzut oka siostra zakonna. Zaraz po tym zaprowadziła nas do schludnie urządzonego ambulatorium. Treści merytoryczne i pojawienie drugiej siostry nie spowodowały bynajmniej, że straciłem coś z siebie. Po kwadransie udało mi się siostry rozruszać, a na koniec rozśmieszyć. Na odchodnym nie dało się ukryć rodzinnej atmosfery pomimo tego uczucia klasztornego chłodu z początku. Kiedy mijałem korytarz zobaczyłem zdjęcie Matki Teresy, wiszące wraz z jakimś cytatem.

- A wie Siostra kiedy można naprawdę źle się poczuć?

Wykształcona medycznie siostra nie wiedziała, więc zapytała o to z wyraźną ciekawością.

- Wtedy kiedy stoimy w kolejce do nieba bram i zauważamy, że przed nam stoi Matka Teresa. Dobry Pan Bóg mówi do niej tak – Droga Siostro, można było zrobić więcej.

- To fakt, można się wtedy źle poczuć – stwierdziła z uśmiechem.

Kiedy zamknęły się za nami drzwi ośrodka i żona ulokowała się w samochodzie, zaraz podzieliła się swoim spostrzeżeniem.

- Ty to się potrafisz dogadać nawet z zakonnicami.

- Albo przede wszystkim – uzupełniłem – Przecież one całe życie spędzają na modlitwie i samarytance. Każdemu takiemu, albo przed wszystkim takiemu, przyda się odrobina rozrywki. A że dowcipy były branżowe, to już inna historia.

Ruszyliśmy do domu rozrzucając żwir spod kół samochodu. Ja prowadziłem uważnie samochód po zawiłościach wąskiej drogi, żona zaś napawała się urokami krajobrazu. Jako małżeństwo jczyli całość, jechaliśmy podziwiając krajobraz.

Minęliśmy tablice z nazwami miejscowości : Trąbki, Zabawa.

- To logiczne jak w reklamie - Są Trąbki jest Zabawa