Czego boi się mały Jasio ?

Odwiedzam różne blogi, te znane i takie nieznane. Te ostatnie najczęściej z polecenia tych znanych lub Onetu. Najczęściej tylko czytam, oszczędny jestem zaś w komentowaniu. Wypada jednak czasem zostawić ślad swojej obecności i informację o zgodnej z piszącym, lub odmiennej od niego myśli.

Piszę uzupełniając dane o wymagany nick, adres e-mail, czasem hasło. Nie marudzę i staram się to rozumieć. Mnie też spam daje popalić i zaśmieca bloga. Widać to taki znak czasów.

Nie na darmo nazywają nas cywilizacją śmieci. A może śmierci? Może jedno i drugie.

Pokonuję te wszystkie trudności i piszę. Przelewam myśl na papier, czasem emocje.

Na końcu przycisk opublikuj i … nic.

Próbuje drugi raz i zamiast mojego komentarza pojawia się informacja – „Twój komentarz będzie widoczny po zatwierdzeniu”, albo „Twój komentarz czeka na weryfikację”

Obie czynności na które czeka napisany komentarz źle mi się kojarzą. W PRL zatwierdzenia wymagała prawie każda czynność, łącznie z położeniem płytek ceramicznych w łazience. Nie do uwierzenia wprost, że mogliśmy współżyć ze sobą na płaszczyźnie damsko-męskiej bez uzyskania odpowiedniego zatwierdzenia.

Tylko w raz w stanie wojennym, kiedy z godnie z wymogami napisałem podanie o pozwolenie na wyjazd do Krakowa musiałem podać powód.

Wziąłem wtedy długopis i dopisałem na podaniu w celu przespania się z moją nową żoną.

Urzędująca pani powiedziała że jestem zbyt dosłowny, ale zgodę dostałem.

Na ten seks miałem więc chyba urzędnicze zatwierdzenie.

Czasy się zmieniły ale weryfikacja to dla mnie wciąż Franc Maurer, który przed komisją d/s weryfikacji służb ślubuje wierność odrodzonej rzeczypospolitej. Do końca swojego lub jej, jak to się wtedy wyraził.

Wiem, że twórcy programów do blogowania dają taką możliwość, ale czy powinniśmy z niej korzystać?

Czy mamy prawo nie zatwierdzać komentarzy które nam się nie podobają?

Tak pokusa bowiem zawsze istnieje. Narasta zaś z czasem kiedy wydaje nam się że jesteśmy w swoim działaniu naprawdę wyjątkowi.

Czyszczę swojego bloga z ewidentnego spamu, zresztą sam blog dość umiejętnie przesiewa takie wiadomości. Sam w ciągu prawie pięciu lat skasowałem najwyżej ze dwie wiadomości, składające się z samych i co najważniejsze nie merytorycznych wulgaryzmów.

Jeżeli jako bloger chcę i korzystam z wolności wypowiedzi publikując to co chcę, to dlaczego roszczę sobie prawo do blokowania tej wolności komentującym?

Kali ukraść krowę dobrze, Kalemu ukraść źle?

Na wieczna pamiątkę pozostawiłem komentarz w którym autor nazywa mnie „burakiem z Nowej Huty”.

Nawiasem mówiąc z autorem tego określenia łączą mnie więzi sympatii. A że początki były trudne.

Zatwierdzenie. Jakie zatwierdzenie? Czyż nie dokonuję tego sam komentujący, naciskając przycisk „publikuj”?

W ekstremalnych zaś przypadkach zawsze można użyć przycisku „kasuj.”

Tak wypada postąpić z chamstwem, choć „z chamstwem trzeba walczyć kulturom i gonościom osobistom”

Czy mnie to wszystko powyższe irytuje?

Nie, trochę tylko dziwi. Irytują mnie pojawiające się na ekranie monitora nachalne reklamy. Jedna doprowadza mnie do szału. Zalogowany odwiedzam zaprzyjaźnione blogi i co rusz napotykam na nachalną i trudno zamykjaąca się reklamę o treści

Nie masz jeszcze bloga?

Najwyższa pora go zmienić...

Nic nie będę zmieniał bo takiego bloga kurde mam. Mam!, mam!