I ten jeden spóźniony

Nie będę rozpisywał się na temat tej karkówki, która leży jeszcze w lodówce. Kolejni goście odwoływali swoje wizyty, bo jakaż to przyjemność moknąć nad grillem smażąc, a potem konsumować w domu. Syndrom pustki imprezowej ogarnął również i moich sąsiadów, którzy z nadzieją spoglądali raz w niebo, raz na termometr. W końcu niektórzy postanowili odwiedzić się wzajemnie i tak doszło do pierwszego spotkania z bardzo sympatycznymi sąsiadami zza płota. Kiedy tylko przestało padać, pojawili się pod moją bramą, zapowiadając z dawna umawianą wizytę. Wszyscy ubrani w kolorowe gumiaki, z tą tylko różnicą, że rodzice pomimo ochronnego obuwia unikali kałuż a dzieci odwrotnie. Podskakiwały radośnie w dość sporej kałuży, która zaraz koło ogrodzenia odbijała w swoim lustrze promienie pojawiającego się słońca.

Zaraz też kolorowe gumiaki nabrały wody i trzeba było wrócić do domu by je przebrać.

Wrócili po chwili w suchych butach, właśnie wtedy kiedy gorąca herbata i chłodny sok leżały na ławie.

Dzieci lekko spłoszone, w wieku cztery i półtora roku rozejrzały się po kątach. Starsza pamiętała wnętrze jeszcze z czasów odwiedzin u poprzedniej właścicielki.

Szybko też, jak to dzieci, rozkręciły w swoich pomysłach.

Mój pomysł aby włączyć im telewizyjną bajkę podziałał na kwadrans, to i tak dużo by spokojnie ustalić : kto słodzi​?, kto nie? i czy możemy, korzystając z okazji wypić kieliszek wina.

Młodzi, lekko po trzydziestce, opowiadali o tym jak zjawili się w tej okolicy i skąd pomysł wybudowania tu domu.

Potem coś tam o sobie opowiedzieliśmy my i jak to w takich sytuacjach bywa, prawiliśmy sobie komplementy. Z wzajemnego komplementowania wyrwał nas huk. To Starsza skoczyła z czwartego schodu, lądując łagodnie na oparciu dużego fotela. Zaraz tez pojawiła się Młodsza, trzymając w rękach mydło wyniesione z łazienki. Mydło powędrowało na miejsce, a Starsza została przywołana do porządku. Sok zabezpieczył spokój na chwili kilka, podobnie jak czekoladowe delicje z wiśniową galaretką.

- Dlatego nie zapraszają nas do siebie niektórzy znajomi – z rozbrajającą szczerością stwierdziła sąsiadka.

- Jesteśmy świadomi, a pamięć posiadania własnych dzieci jeszcze dopisuje – stwierdziłem dyplomatycznie. Zacząłem jednak współpracować z rodzicami w zakresie kontrolowania zachowań energicznych milusińskich.

Trudno bowiem, żeby w moim domu nabiło sobie guza jakieś dzieciątko z powodu gadulstwa gospodarzy.

- Mam pomysł - powiedział sąsiad – Mamba

Dzieci rzuciły się na kolorową słodycz, która przylepiła się do zębów skupiając tym na sobie chwilową uwagę. Potem druga i trzecia.

Ta trzecia niekoniecznie mieściła się już w małej buzi. Wypadła, klejąc nie podniebienie a poduszki skórzanego fotela.

Zachowałem spokój. Tu sam się podziwiam, nie podniosło mi się ciśnienie, nie reagowałem nerwowo.

- Kids – pomyślałem tylko filozoficznie.

- Impreza skończyła się nagle, tak jak nagle się zaczęła. Najmłodsza latorośl sąsiadów w gracją uśmiechnęła się szeroko, co wywołało niepokój rodziców.

- Ona tak się uśmiecha jak zrobi kupę - stwierdziła sąsiadka

- Kochanie, chodź do mamusi – przywołała małą, a kiedy ta podeszła, sąsiadka obwąchała ją jak ekspert.

- Nie myliłam się. Kupa.

Trzeba było kończyć, bowiem po tym anielskim uśmiechu nastąpiła tradycyjna też nerwowość małego człowieka. Tak naprawdę to kto z nas byłby zadowolony mając takie coś w majtkach?

Gumiaki na nogi i w drogę.

Kiedy zostaliśmy w domu sami, jakby na komendę bez umawiania się zaczęliśmy sprzątać.

Ja zbierałem kawałki ciastek i orzeszki z podłogi, żona najpierw wyczyściła lustro ze śladów małych raczek, a potem pokrycie foteli z klejących pozostałości mamby.

- Wszyscy mają Mambę, mam i jak – zacytowałem reklamę wyciągając spod fotela kawałek rozpuszczalnej gumy owocowej. Za chwilę dodałem też od siebie – to bardzo mądry pomysł by starać się o dzieci w odpowiednim wieku własnym, czyli po prostu wtedy gdy człowiek jest młody.

Zrobiło się filozoficznie i dałem się unieść nastrojowi.

Wnuki kocha się bezwarunkowo. Kocha na tyle, by wytrzymać wizyty z mydłem i Mambą. Po to by przytulić do serca i zobaczyć, że jakaś cząstka nas wygląda tak młodo.

Bez oporów ścierasz wtedy ślady mydła, słodyczy i innych rzeczy.

- Sugerujesz, że to dzisiejsze wydarzenie było jakimś sprawdzaniem nas?

- Nie nerwowym sprawdzianem. Nasi Młodzi twierdzą, że do świąt wielkanocnych przyszłego roku nie powinniśmy poruszać tego tematu.

- Nie poruszamy więc, tylko tak od czasu do czasu rzucimy jakąś małą aluzję. Okazało się, że teść syna czyni to samo i to bez porozumienia z nami.

Kiedy po tym sprzątaniu wyszedłem przed dom, zobaczyłem jak po murze, z jakimś uporem wartym wielkich rzeczy maszerował winniczek.

- Niestety ślimaku. Spóźniłem się na imprezę. Wziąłem go ostrożnie za skorupkę w wsadziłem w wysoką trawę w rogu ogrodu.

- Z kim rozmawiałeś? - spytała żona po moim powrocie

- Ze ślimaczkiem – odparłem.

- Dalej trzyma Cię ten nastrój ?

- Ćwiczę, bo widzę ile pracy przede mną. Poza tym to mi się chyba spodobało.