Małopolskie absurdy

 W podstawówce  a więc  prawie  pół wieku temu opowiadaliśmy sobie taki dowcip

-Jaki jest szczyt bezczelności ?

- Zrobić komuś kupę na wycieraczce. Następnie zadzwonić i poprosić o papier.

Głupi  i absurdalny dowcip - można powiedzieć.  Świat poszedł  jednak do przodu i to co kiedyś  absurdalne, dzisiaj z wykorzystaniem  nowoczesnej technologii  jawi się realną możliwością.

W  internetowym wydaniu Gazety Krakowskiej przeczytałem taką informację:

Policja zatrzymała mężczyznę, który grożąc 16-latkowi z Bochni, odebrał mu telefon komórkowy. Bandyta był na tyle bezczelny, że po pewnym czasie zadzwonił do nastolatka z żądaniem podania kodu PIN potrzebnego do... odblokowania komórki. Chłopiec, bojąc się gróźb, podał numer, ale powiadomił też policję. Ta namierzyła sprawcę, którym okazał się karany już wcześniej 26-latek z Kłaja.

No proszę .

Kłaj ma to nieszczęście, albo i szczęście, że w Małopolsce opowiada się dowcipy o sołtysie nie z Wąchocka, ale z Kłaja. Mówią, że nie ważne jak mówią, byle w ogóle  mówili.

I to byłby koniec tej wiadomości  gdyby nie komentarz który przeczytałem pod wiadomością

Niejaki  "głupi" (gość),  zapytał:

- skoro mu zabrał telefon, to jak do Niego zadzwonił?? 

Faktycznie. Ten głupi to taki głupi nie jest. A to jest  jeszcze jeden absurd w tej wiadomości.

Koledzy mojego  młodszego syna do spółki z koleżankami, pasjami lubią moją żonę. Wpadają czasem  do pokoju, żeby sobie z nią pogadać. Nie jest to na pewno norma relacji rodzice - znajomi dziecka, ale to mnie cieszy. Prawdę powiedziawszy i ja na tym korzystam,  na podstawie analizy sytuacji. W końcu mając taką żonę, nie mogę być do końca taki zasadniczy, jak czasem opowiada syn.  Z połączenia  naszych zachowań wychodzi taki środek możliwy do zaakceptowania przez wszystkich.

A gdzie tu absurdy?

Kiedyś. Całkiem niedawno, jeden ze znajomych obiecał, że przyniesie  do obejrzenia film. Było o nim ostatnio trochę  głośniej, więc i my chcieliśmy wyrobić sobie swoje zdanie. Chwilę  trwało ale się udało i kolega podał płytkę poprzez syna. Kiedy w piątkowy wieczór zdecydowaliśmy się  obejrzeć film, położyłem płytkę na wysuniętą kieszeń DVD. Wymalowany czarnym  pisakiem,  na samym środku tytuł,  potwierdzał, że  planuję obejrzeć właśnie ten film. Było jeszcze coś, napisane  niezbyt wyraźnie  dookoła brzegu  płyty. Nie zwróciłem na tekst specjalnej uwagi i dopiero kiedy wyjmowałem płytkę zadałem sobie trochę trudu i kręcąc płytką odczytałem tekst.  Okazał się dedykacją o następującej treści:

Z dedykacją dla słodziutkiej kobietki

Przyznam że trochę mnie zamurowało.

- Czytałaś dedykację - spytałem

- Czytałam

- I Co? Bo ja jestem zaskoczony.

- Ja też byłam zaskoczona - stwierdziła żona

Kolega syna jest naszą domową sympatią, a przez ilość czasu jaki faceci spędzają ze sobą, grzebiąc w elektronice lub lansując się wieczorami sportowym wozem, spowodował, że  nazywamy go „Narzeczona naszego syna”.  Kolejne dziewczyny  Młodego musiały pogodzić się z tym określeniem.

Jednego tylko jestem pewien. „Narzeczona naszego syna” nie oglądał Absolwenta, ale z pewnością dedykacja płynie z serca.