Białe koszule na sznurze schły

Białe koszule na sznurze schły...

Śpiewała Małgośka, tytułowa bohaterka piosenki Maryli Rodowicz.

U nas białe koszule już wyprasowane. Spokojnie czekają na wieszaku. A więc dla faceta wszystko jest pod kontrolą.

Żona ze strachem zauważyła, że schudła od czasu zakupu kreacji ślubnej i jako teściowa, a właściwie świekra ( kto to wymyślił?) wystąpi w zbyt luźnej sukni. Na tak zwane Jezus-Maria rozpoczęły się poszukiwania ekspresowej krawcowej, żeby zrobiła mały szew tu i tam.

Nie rozumiem tej paniki. A może nie rozumiem damskiej logiki. Jeżeli bowiem po zakupie kreacji prowadzi się planowe odchudzanie, to trzeba liczyć się z sukcesem kuracji.

- Też Cię kocham – pozostaje mi powiedzieć na wszelki okrzyki trwogi, że się nie uda.

Uff. Udało się zaprosić sąsiadkę z niższego piętra.

Przyszła razem z najmłodszą pociechą. Syn, jak to w wieku przedszkolnym, nieśmiały i rozbrajający, na zmianę. Dodatkowo posiniaczony i podrapany dokoła, ponieważ dopiero co posiadł trudną sztukę jazdy na rowerze, bez pomocy bocznych kółek.

Kiedy już obejrzałem wszystkie te honorowe blizny Wiktor zapytał

- Masz śliwki?

- Nie mam, ponieważ to jeszcze nie pora na te owoce – odpowiedziałem - Na śliwki zapraszam za dwa miesiące. Mam za to banany. Mogą być?

- Wiktor zgodził się i już za chwilę pokazał z jaką wprawą oddzielił skórkę od właściwego miąszu. Nie dłużej trwała tez konsumpcja.

- Masz może jeszcze banany?

- A czy dwa banany to nie za dużo na taki brzuszek czterolatka – spytałem – z pewnością Cię rozboli.

- Po bananach nigdy mnie nie boli – odpowiedział zdecydowanie.

- A masz jakieś kanapki?

- Z kanapkami to będzie problem, bo nie mam chleba.

- Nie szkodzi będę miał w domu – powiedział lekko rozczarowany.

- Zaraza zaraz, ale mam pyszną szarlotkę. Może być?

Mogła.

Kiedy przygotowywałem ciasto, Wiktor pojawił się niespodziewanie w kuchni.

- O masz jeszcze banany. Oszukałeś mnie

- Ten jest dla Mojego syna, a ten dla Cioci. Każdy tak jak Ty, dostanie więc po jednym – próbowałem zagadać oskarżenie o oszustwo.

Wytłumaczenie zostało jednak przyjęte, a szklanka wody z sokiem ugasiła zarzewie konfliktu.

- Gdzie macie łazienkę ? - spytał.

Po wyjściu zakomunikował, że sam spuścił wodę i zgasił światło.

Nic takiego? Czasami trudno oczekiwać tego od wielu dorosłych.

- Ładna ta łazienka – pochwalił po wyjściu.

Kiedy już zjadł, wypił i wysikał się, zaczął opowiadać historię wyprawy do azylu, po psa.

- Tak tam śmierdziało, że cały czas to miałem zatkany nos. O tak – zademonstrował.

- A potem to puściłem palce i wyleciał mi z nosa gil. I tak go wytarłem ręką - powtórnie zademonstrował. I już do końca trzymałem zatkany nos.

Za drzwiami sypialni, panie wbijały szpilki we właściwe miejsca. Ja podziwiałem rezolutnego chłopaka. Czy ktoś może być bardziej szczery od dziecka?

Czy ktoś opowie sąsiadom, co i skąd mu wypadło? Raczej nie.

A ile trzeba żeby powiedzieć komuś - oszukałeś mnie?

Będziemy się gryźć w sobie i raczej ograniczymy kontakty towarzyskie, niż zdobędziemy się na ten akt odwagi.

To oskarżenie, uderzyło mnie z resztą dotkliwie. Chciałem uniknąć kłopotów gastrycznych dziecka, wybrałem tylko złą drogę.

Wbijanie szpilek skończyło się i Panie opuściły pokój.

- Idziemy do domu – zdecydowała Mama Wiktora

- Teraz to ja będę robił kupę – powiedział

- Ale do domu mamy dwa kroki – próbowała negocjować.

- Nie dam rady – stwierdził definitywnie.

- Podoba mu się w łazience. To dlatego – usprawiedliwiała sytuację Wiktorowa Mama.

Poszło szybko i według schematu. Otrzymałem meldunek, że woda i światło zostały użyte tak jak trzeba.

Kiedy zbierali się do wyjścia, poszedłem do kuchni i przyniosłem stamtąd dwa banany.

- Ten do jednej ręki, a ten do drugiej. Na drogę.

Podziękował i ku mojemu zaskoczeniu powiedział – podzielę się z Konradem.

No proszę !

Już na wyjściu, żona prosiła mamę Wiktora

- Pamiętaj tylko, że ja ten ślub mam w tę sobotę. Na przyszły tydzień suknia nie jest mi już potrzebna.

Żona odzyskała chwilowy spokój, a ja miałem trening z bycia dziadkiem. Kiedyś będzie jak znalazł. Dzisiaj też się czegoś nauczyłem.

Kiedy jednak te moje umiejętności się przydadzą? Nie wiem.

Póki co przed zaśnięciem, zastanawiam się jak moje dziecko da sobie radę w tym swoim nowym życiu i jak to będzie za rok? A jak za dziesięć?. O trzydziestu które są naszym udziałem nie chcę nawet myśleć.

A propos długich związków.

Na łamach Onetu, jakiś facet żali się, że po 23 latach małżeństwa, żona zaproponowała mu białe małżeństwo.

Wśród komentarzy znalazł się jeden

- Prawdopodobnie ty też jej już nie pociągasz, bo nie ma nic gorszego od faceta po 50-tce - młoda

A ja uważam, że się myli. Gorszy jest facet po sześćdziesiątce, który jest niczym przy tym po siedemdziesiątce. Tak więc każdy wiek może być porą do bycia najgorszym.

Co ciekawe pogląd na te sprawy zmienia się z wiekiem, a normy przesuwają się. Pięćdziesiąt jest dla mnie w porządku.