Kaptur pod wiatą

Nie idzie mi bynajmniej o element bluzy, zaciągnięty mocno na oczy i wzbudzający nawet w moim przedziale wiekowym lęk przed nieznanym. Idzie o znane, które przyjąłem bez lęku. Kilka dni temu zawitała w naszym domu nasza przyjaciółka z Francji. Przyjechała razem ze swoją siostrą by między innymi w tę ostatnią kwietniową niedzielę, razem z Polakami dzielić radość z wyniesienia na ołtarze naszego rodaka. Zawstydziła mnie tym trochę, bo my tutaj po polsku albo wpadamy w amok, albo z centymetrem mierzymy zasługi,próbując oddzielić te polityczne od religijnych. Awantura z sejmowych korytarzy przeniosła się w media i jedyna moja nadzieja w tym, że ona umie po polsku ale raczej słabo. Nie chcę się tutaj stawiać po żadnej ze stron okolicznościowego konfliktu, ale podziwiam tę ich czystą radość bez odrobiny ideologii. My Polacy wszystko chyba musimy unurzać w polityce.

Póki co jestem skazany na zmianę godzin oraz nazw posiłków, bo wiadomo gość w dom Bóg w dom, a dodatkowo historycznie to my Polacy mamy do Francuzów dziwną słabość. Poza tym niewielu już pozostało takich których z czystym sumieniem nazwać możemy przyjaciółmi, a ta przyjaźń trwa już trzydzieści lat. Nasza przyjaciółka przyleciała samolotem i na lotnisku wynajęła samochód którym via Katowice przyjechała na moją wieś pod Wieliczkę. Dlaczego przez Katowice? Bo zaraz za lotniskiem źle sobie skręciła na rondzie i nim dotarła do niej świadomość błędu, minęła bramki na autostradzie. Spytacie dlaczego nie skorzystała z nawigacji? Mąż wynajmując samochód on line nie zaznaczył opcji – „nawigacja” bo wymagało to dodatkowej opłaty. Taka drobna oszczędność, ale oszczędnością i pracą ludzie się bogacą, nasz przyjaciel jest zaś niesłychanie pracowity. W samej firmie samochodowej też nastąpiły jakieś zmiany, bowiem zamiast Clio podstawiono jej nowiutkie Reanault Captur. Pojazd który na liczniku nie miał nawet tysiąca kilometrów, pachniał nowością i pomalowany był w kolorze niebieski metalic z białym dachem. Ten dach to nawet nie był taki biały, bardziej jak kość słoniowa. Samochód zaparkował na moim miejscu pod wiatą, a ja w sobotę zawiozłem je do Kopalni Soli w Wieliczce. Dzień wcześniej zwiedzały Sanktuarium w Łagiewnikach, łapiąc się przy okazji na krótki wywiad w Telewizji Kraków. Tak to towarzysząca im moja teściowa została celebrytką. Niektórzy to mają szczęście. Oprócz wizyty w kopalni, nasze Francuzki zaplanowały sobie wizytę w Wadowicach, gdzie zamierzają przeżyć tę niedzielę. Aby uniknąć zbytniego błądzenia postanowiłem wspomóc je swoją nawigacją. Kupiłem ją kilka lat temu i aktualizuję raz na dwa lata. Robię to lege artis, ponieważ jestem zwolennikiem poszanowania praw autorskich. A cena aktualizacji pozwala na moją uczciwość wobec prawa. W tym akurat moi Francuzi zgadzają się ze mną całkowicie. Kiedy tak montowałem moją przestarzałą Mantę z nietrzymającym akumulatorem we wnętrzu nowiutkiego pojazdu, zauważyłem centrum sterowania w postaci ekranu dość sporego tabletu wkomponowanego w deskę rozdzielczą. Uruchomiłem go, zaskoczył. Najpierw zagrało radio a zaraz po chwili odkryłem ikonkę menu w która zaraz wszedłem.

Była i nawigacja. Nacisnąłem palcem gdzie trzeba i już za chwilę pojawił się ekran nawigacji. Wybrałem Wadowice i adres. Pokładowy komputer zaplanował drogę. Zadziałało. Menu było w języku angielskim, ale już po chwili ustawiłem wszystko na język Asterixa i Obelixa. Oczywiście tego drugiego jeszcze przed tym gdy poprosił o azyl w pewnym dużym słowiańskim kraju na pograniczu Europy i Azji.

Jaki byłem bardzo dumny z siebie, kiedy wróciłem do domu by o swoim odkryciu poinformować C... .

Była mocno zdziwiona, bo przecież wyraźnie mówiono, że nawigacji nie będzie i w chwili zagubienia na autostradzie to mąż poprzez telefon z południa Francji ratował ją z opresji.

Ustaliliśmy, że i my nie będziemy o tym wspominać szanownemu małżonkowi.

I tu uświadomiłem sobie, że ludzie szeroko rozumianego zachodu przyjmują na serio to co im się mówi lub pisze. Konformistycznie wypełniają polecenia, zakazy i nakazy, a niektórzy mówią, że w tym tkwi właśnie źródło gospodarczego sukcesu zachodniej Europy.

My Polacy tak mamy, że lubimy sprawdzać. Na tym sprawdzaniu raz wychodzimy lepiej raz gorzej, ale bilans się równoważy

Czy ktoś uwierzył w napis „świeżo malowane”? Trzeba chociaż koniuszkiem palca sprawdzić czy to prawda, a jeżeli tak, to jaki jest stopień tężenia farby? To akurat przykład kiepskiego zysku.

Kto jednak wierzył w czasie PRL-u w napis:.

Biletów brak.

Mięsa brak

Cukru brak

czy w końców - Wódki brak

Zapytać, sprawdzić. Cóż to szkodzi spróbować?

Na drzwiach mojego biura wisi napis - Czynne od 8 do 16. Zupełnie nie przeszkadza to klientom, by już dwadzieścia minut wcześniej próbować wejścia. W końcu to ja jestem głupi przychodząc do pracy pół godziny wcześniej. Nadgorliwość jest w końcu gorsza od faszyzmu

Sam zresztą robię to samo, próbuję pomimo wyraźnej pisemnej informacji.

Czasem przynosi to doraźne i wymierne efekty. Kiedyś w hotelu Sofii pomimo pisemnej informacji, że niektóre kanały TV są zakodowane i dostępne jedynie za dodatkową opłatą, nie uwierzyłem, sprawdziłem i wygrałem. Ktoś go nie zablokował po poprzednim lokatorze i miałem darmowe filmy przez cały okres pobytu. Nie o filmy jednak szło, bo te nudzą już po pięciu minutach jednostajnej akcji a o zwycięstwo nad systemem. W tym wypadku moje nad owym bułgarskim hotelem.

Trzeba więc sprawdzać i jeszcze raz sprawdzać.

A może my mamy coś takiego przewrotnego w genach? Patrzymy na napis - nieczynne- i zaraz mówimy – ale nie dla mnie.

Ech my, sieroty po PRL-u.