Garść paradoksów

Idą święta. To truizm bo wiadomo, że markety o tym nie pozwolą zapomnieć. A jeżeli ktoś wierzący i praktykujący w sposób tradycyjny, coś tam zapomni, reklama przypomni mu, że na święta nie obejdą się bez żurku z białą kiełbasą.

Wszystko się pomieszało Wigilia bez śniegu, kwietniowe temperatury po 23 stopnie na plusie

Drzewa rozkwiecone, a w ostatnią sobotę po raz pierwszy kosiłem trawę.

Kto to widział? Dwunastego kwietnia?

No chyba, że we Francji. Tam mój przyjaciel jest do przodu o jeden pokos, ale to na południu więc nie dziwi.

Przestaję się więc dziwić że dochodzi do paradoksów.

Nasza Gwiazda Betlejemska czyli naukowo mówiąc poinsecja ma się wyjątkowo dobrze. Gdzieś tam przywiędła trochę na końcu dwóch liści ale ogólnie nie wygląda źle. Dużo gorsze egzemplarze widziałem w sieciach handlowych w połowie grudnia. I co z tym faktem zrobić?

Być może obłożę ją pisankami i zdecydowania w te święta nie będę nawiązywał z nazwą do Betlejem. Chyba jednak ktoś kiedyś przewidział taką możliwość, bo ta roślina ma i trzecią nazwę – wilczomlecz piękny. A to już brzmi zdecydowanie bardziej wiosennie.

Pomieszanie atrybutów świątecznych zdarza się wszędzie bo w jednym z domów handlowych znalazłem taki oto produkt.

Zdobienia jak w wielkanocnych pisankach, zaś mocowania jak w choinkowych bańkach.

To chyba pierwszy tak uniwersalny świąteczny produkt. No może poza chrzanem.

Na specjalną prośbę moich sąsiadów nie używałem w ostatnią sobotę piły łańcuchowej. Sam nawet zadeklarowałem tę przedświąteczna ciszę, ponieważ mam dobra pamięć. Pamiętam gdy przyjeżdżałem w moje Gorce, by w weekend podleczyć nerwy skołatane pracowitym tygodniem.

I co? I już o piątej rano budził mnie jęk zarzynanej świni, a potem przynajmniej kwartet pił łańcuchowych który wykonywał koncert S-dur, na cztery piły łańcuchowe, jedną tarczową i górskie echo.

I tak z bisami do wieczora. A wieczorem dym niósł się nad wsią bo u każdego teraz grill na zagrodzie.

Oj pozmieniała ta Unia pozmieniała.

W niedzielę nikt piły nie zapuszczał, ale po obiedzie wyjeżdżały Quady i crossy by zdobywać Lubań i Turbacz.

A potem razem ze mną wieś opuszczali jej stali mieszkańcy by zarabiać dutki w Krakowie, Katowicach czy Warszawie. I cały tydzień wieś była jak wyludniona. Aż do soboty trwała sielanka

a na drodze mijały się wyposzczone nieobecnością małżonków kobiety.

Wkurzało mnie to zamieszanie w weekend, nie powiem, bo ja przecież chciałem tej ciszy. W tej głuszy chciałem nawet głos z Litwy usłyszeć, a tu nie słyszałem nawet małżonki która zapraszała na południową kawę. Było minęło, sentyment pozostał.

I ja teraz wiem, że najwięcej można zrobić właśnie w sobotę. Pamięć jednak i empatia dzięki Bogu mi dopisują. Zażartowałem nawet, że jeżeli chcą cichych sobót to najprościej kupić ze mną jakieś głośne urządzenie na spółkę. Jeżeli planują przyjazd na weekend to powinni zapowiedzieć, że w tę sobotę jest ich kolej do prawa własności maszyny. I będzie cisza.

Będąc miły i sąsiedzki pozostaje mi popołudniami nadrobić sobotnie zaniechanie cięcia drzewa ze starego kompostownika. Jak tylko nie będzie lało.

A moja nie moja kota ma wszystko w czterech literach. Wpada rano i głośnym skrzeczeniem wymusza podanie jedzenia, ocierając się o nogi do czasu gdy nie posłyszy dźwięku rozrywanej torebki.

Zgadza się, przeszedłem na kolejny etap. Daję michę, ale tylko rano!. Wieczory wymuszam pożegnanie, bo tak życzą sobie prawowici właściciele.

Kiedy w brzuszku pełno, kto by kazał martwić się czymkolwiek. Można jeszcze dla zabawy pogonić muchę i pokazać tym, że i kot potrafi być użyteczny. A potem znaleźć kącik, wygnieść dziurkę i zapomnieć o całym świecie i świętach też. Bo w te nikt nie oczekuje by zwierzęta mówiły ludzkim głosem.

Jadąc do pracy widziałem na sąsiednim polu dwa bażanty i zająca. Może to już ten wielkanocny?